Dagblaðið Vísir - DV - 18.06.2010, Blaðsíða 30

30 föstudagur 18. júní 2010 viðtal
Ég hef alltaf verið ör og haft mikla þörf fyrir að skapa. Ef hlutirnir ganga ekki upp finn ég aðra leið,“ segir Ingibjörg Reynisdóttir leikkona og rithöfundur.
Ingibjörg lærði leiklist í Danmörku við Den
Ny Dramaskole – Center for the performing
arts og útskrifaðist árið 1999. „Ég fór ekki út til
að læra heldur vildi ég prófa eitthvað nýtt. Ég
var 24 ára fótaaðgerðafræðingur með mann og
barn og varð að upplifa fleiri ævintýri. Lífið gat
ekki bara verið svona. Ég var alltof ævintýra-
gjörn til þess að lífið væri skyndilega eingöngu
húsmóðurstörf og rútíneruð vinna,“ segir
hún og bætir við að þegar út hafi verið kom-
ið hafi hún farið að kynna sér leiklistarskóla.
„Áhugi á leiklist hafði alltaf blundað í mér en
ég hafði ekki haft kjark til að taka skrefið. Þegar
ég kynntist fólki sem benti mér á góðan skóla
ákvað ég að sitja námskeið. Ég var hálftauga-
veikluð og vissi ekki hvort ég væri efni í leikara
en þreytti svo inntökuprófið og fór beint inn.“
Frumkvæði nauðsynlegt
Þegar Ingibjörg hafði lokið leiklistarnáminu
slitnaði upp úr sambandi hennar og barnsföð-
ur hennar. „Eftir námið vildi ég koma heim því
ég hélt að möguleikar mínir á vinnu væru meiri
hér og dóttir mín var að hefja skólagöngu. Eft-
ir að hafa gengið á milli leikstjóra til að kynna
mig áttaði ég mig fljótt á því að ef ég ætlaði að
gera eitthvað í þessum heimi yrði ég sjálf að
eiga frumkvæðið. Ég fékk eitt og eitt verkefni en
ekkert sem ég lifði á og því varð ég sjálf að skapa
mér vinnu auk þess sem ég vann á snyrtistofu
mömmu,“ segir Ingibjörg. En hún stofnaði leik-
félag og setti upp leikverkið Móðir mín, dóttir
mín, en það samdi samdi sjálf og lék eitt aðal-
hlutverkanna, en sýningin var opnunaratriði á
hátíðinni Bjartir dagar í Hafnarfirði árið 2005.
„Á þeim tíma man ég hvað ég saknaði þess að
hafa ekki skólafélaga mína nær mér því hópar
geta verið sterkir saman en þá þekkti ég fáa hér
heima.“ Ingibjörg hefur einnig getið sér gott orð
sem rithöfundur og skrifaði handritið að kvik-
myndinni Órói sem frumsýnd verður í haust,
ásamt leikstjóranum, en myndin er byggð á
bókum hennar, Strákarnir með strípurnar og
Rótleysi, rokk og rómantík og fer hún sjálf með
hlutverk í myndinni.
milli tveggja heima
„Vinnan á snyrtistofunni hefur alltaf verið fasti
punkturinn, svo ég hafi fyrir öllum útgjöldum
og nái að halda fjölskyldunni á floti með ein-
hverju framlagi í búið. Ég vildi oft geta haft
meiri tíma fyrir skrifin en listin er svo ótraust,
þú færð summur hér og þar en getur ekki treyst
á neitt. Oft þegar ég er að skrifa er erfitt að þurfa
að stoppa í miðju flæði og skapandi ferli og
þurfa svo að setja sig aftur í gírinn en það eru
líka kostir við að geta hoppað á milli þessara
tveggja heima. Það að þurfa að vakna á morgn-
ana og hitta samstarfsfélagana og kúnnana get-
ur verið notalegt og er góð tilbreyting frá því að
hanga ein heima skrifandi eða uppi á Þjóðar-
bókhlöðu, svo þetta virkar sem góður kokteill
ef ég er ekki undir þeim mun meiri pressu með
skil. Hins vegar gæti ég aldrei unnið bara sem
fótaaðgerðafræðingur. Ég myndi veslast upp ef
ég væri alltaf í 9 til 5 vinnu,“ segir Ingibjörg sem
byrjaði að skrifa af nauðsyn. „Ég hef alltaf haft
ríka sjálfsbjargarviðleitni og vildi skapa mér at-
vinnu sem leikari og tók ekki annað til greina
en að láta sjálfa mig hafa hlutverk, til þess var
leikurinn gerður.“
hitti æskuástina aFtur
Eftir að hafa verið einstæð móðir í stuttan tíma
og slett ærlega úr klaufunum hitti Ingibjörg
æskuástina sína aftur, Óskar Gunnarsson bygg-
ingatæknifræðing. „Tímabilið sem tók við eft-
ir að ég kom heim frá Danmörku var ofsalega
skemmtilegt. Ég tók djammpakkann á þetta
en við vinkonurnar vorum allar á tímamótum
á þeim tíma sem er nokkuð kenndur við Kaffi-
barinn. Þetta var yndislegur tími sem við þurft-
um á að halda, dettandi í þrítugt þegar „round
two“ tekur gjarnan við. Hálfu ári seinna hitti ég
Óskar,“ segir hún og bætir við að hún hafi ver-
ið skotin í honum sem unglingur. „Við vorum
meira að segja svona semípar um tíma en svo
skildi leiðir og við fórum hvort í sína áttina. Ég
vissi því hvaða mann hann hafði að geyma. Ætli
þetta hafi ekki bara verið „meant to be“,“ segir
hún brosandi. „Hann er dásamlegur eiginmað-
ur og stendur við bakið á mér í öllu sem ég geri
og hvetur mig áfram. Bækurnar hefðu aldrei
komið út ef hann hefði ekki stappað í mig stál-
inu,“ segir hún og bætir við að þau séu miklar
andstæður. „Hann er rólegur en ég er hinum
megin á pólnum en svo mætumst við á miðri
leið og náum ágætlega saman. Einnig gefum
við hvort öðru svigrúm sem er svo mikilvægt í
samböndum.“
kröFuhörð á ræturnar
Ingibjörg ólst upp í Laugarneshverfinu. Hún
er elst þriggja systkina en foreldrar hennar eru
ingibjörg reynisdóttir leikkona og rithöfundur stendur á fertugu. Hún segist loksins vera komin
með þann þroska, kjark og sjálfstraust sem hana hafi skort á yngri árum og vera á besta mögulega stað
í lífinu. Hún hafi þurft að hafa fyrir hlutunum en sé komin yfir ákveðinn þröskuld og að nú sé hennar tími
kominn. Ingibjörg vinnur að bók um gísla á uppsölum og stefnir að útgáfu fyrir jólin.
„NúNa r iNN tími“
hver er sinnar gæfu smiður Ingibjörg segist
hafa öðlast kjark og þor með aldrinum og í dag
hafi hún sjálfstraust til að kýla á hugmyndir sínar.
Hún er farin að horfa til annarra landa og á sér
þann draum að reyna fyrir sér í Danmörku og
Bandaríkjunum. myndir hörður sveinsson