Dagblaðið Vísir - DV - 27.04.2012, Blaðsíða 31

mynd sem ég setti upp. Þetta er eitt­
hvað sem maður kannski á ekkert
auðvelt með að tala um en ég á auð­
velt með að tjá mig í orðum og tón­
um. Stundum er það bara sterkara,“
segir hann einlægur og talið berst að
því að svona missi fylgi oft vanmetin
sorg. Bubbi segir svo vissulega vera
en það ætti ekki að vera því þetta sé
reynsla sem sé gífurlega erfið.
Hvelfist allt um konuna
„Þetta er einhver reynsla sem að ég
held að karlmenn geti ekkert tjáð sig
um sem slíka. Þetta er eitthvað sem
konan fer í gegnum, þegar þú verður
vitni að svona hlut þá kannski upp­
götvar maður hvað konan er magnað
fyrirbæri. Á ákveðnum stundum er
hún allt yfir, allt um kring, skyggir á
allt. Ég held að það skýri sig kannski
best þannig að það er ekki til sá mað­
ur sem ég hef hitt á lífsleiðinni – og
ég er búinn að hitta marga og alls
konar menn. Harða menn, töffarana
og menn sem hafa setið í fangelsum
meiri hluta ævi sinnar en bara þetta
orð „mamma“ er allt í kring. Þegar
menn tala um mömmu sína þá verð­
ur bara logn, sólskin og hiti. Pabbi er
auðvitað pabbi en hann kemst ekki
í hálfkvisti við mömmu. Ég er ekk­
ert að gera lítið úr karlmönnum, ég
gæti ekki hugsað mér annað en að
vera karlmaður og allt það en ég held
að staðreyndin sé bara sú að það
hvelfist allt um konuna. Ég er ekki
að hefja konuna upp í einhverja guð­
lega veru, þetta er bara ísköld stað­
reynd. Það eru ákveðnir tímapunktar
í lífi manna sem ég held að þeir fatti
þetta. Það er þegar þeir eru viðstadd­
ir fæðingu. Þá held ég að menn geri
sér grein fyrir því hvað þeir eru litlir
í samanburði við konuna í ákveðn­
um aðstæðum. Þetta er mín reynsla
í gegnum lífið,“ segir Bubbi sem sjálf­
ur var afar náinn móður sinni, Grétu
Morthens, sem lést árið 1981.
Talar við látna móður á hverjum
degi
„Ég var mjög náinn móður minni.
Ég tala við hana á hverjum degi. Ég
byrja alla daga á bæn þar sem ég tala
við móður mína og ég sakna hennar
á hverjum einasta degi,“ segir hann
af hjartans alvöru. Bubbi var á kafi í
neyslu á þeim tíma sem móðir hans
yfirgaf þennan heim og það var ekki
fyrr en mörgum árum seinna, þegar
hann hafði tekið til í lífi sínu og sagt
skilið við vímuefnin, að sorgin bank­
aði upp á. „Ég tók sorgina mjög seint
út. Móðir mín dó mjög ung, hún var
yngri en ég er núna þegar hún dó. Ég
var svo dópaður þegar hún dó, það
var hringt í mig og mér sagt það og
ég man að það hreyfði ekki við mér.
Ég var einhvers staðar að vakna eft­
ir djammið og fór út að borða þenn­
an dag. Það var ekki fyrr en ég fór í
meðferð löngu seinna að ég upp­
lifði sorgarferlið mörgum árum eftir
að hún var dáin. Það er ekkert sem
ég get breytt í því,“ segir hann með
æðruleysi í röddu. Móðir hans hafði
áhrif á hann.
„Móðir mín mótaði mig gríðar­
lega og hafði mikil áhrif á mig. Meira
en faðir minn þótt hann hafi haft
sín áhrif. Ég held að móðir mín hafi
verið kletturinn í lífi mínu og fyrir­
mynd, það er engin spurning. Það
samt mótaði ekki þessa skoðun mína
á kvenmanninum sem slíkum. Lífið
hefur sýnt mér það að á ákveðnum
tímapunktum er konan svo miklu
stærri en karlmaðurinn sem mann­
eskja. Svo eflaust á þetta eftir að
vekja upp harða umræðu og menn
byrja að bölva og ragna: Hvaða bull
er þetta í Bubba eina ferðina enn,“
segir hann og skellir upp úr og um
kaffihúsið glymur þessi þjóðþekkti
Bubbahlátur.
Konan stendur alltaf upp úr
Hann heldur áfram. „Þetta er samt
mín bjargfasta trú. Því að þegar þú
upplifir fæðingu sem er það æðis­
legasta og jákvæðasta sem til er og
„powerið“ sem konan hefur í þeirri
athöfn er svo gríðarlegt, er þetta svo
stórt og mikið. Og þú finnur allt í
einu hvað þú ert bara þarna, hjálpar­
tæki sem getur ekkert gert. Og þú
munt aldrei nokkurn tímann, hvort
sem þér líkar betur eða verr, ná þessu
eða upplifa þetta. Líka í áföllum, þá
er ótrúlegt hvað konan getur verið
gríðarlega hrikalega sterk og öflug,“
segir hann fullur af sannfæringu.
„Ef þú fyllist ekki lotningu gagnvart
konunni þá ertu bara tilfinningalega
heftur eða eitthvað. Ég hef upplifað
svo margt og séð svo margt, vont,
slæmt, gott og allt þetta, en alltaf er
niðurstaðan þessi að einhvern veg­
inn þá stendur konan dálítið upp
úr. Þetta hefur ekkert með jafnrétt­
ispælingu að gera, þetta er bara eins
og ég upplifi það. Ég hef alltaf upp­
lifað konuna sem sterkara kynið, alla
mína tíð, alltaf. Ekki sem veika kyn­
ið heldur sterka kynið. Það er þann­
ig, kannski er ég dálítið litaður af því
bæði í tónlistinni minni og textum og
öðru – ég veit það ekki,“ segir Bubbi
hugsi. Vissulega hefur konan nefni­
lega verið yrkisefni Bubba í lögum
hans. „Þetta fyrirbæri – maður og
kona. Ég er ekkert að lasta gay­sam­
félagið en þetta fyrirbæri, maður og
kona. Eins og ég upplifi þetta og tala
út frá minni reynslu finnst mér þetta
svo flókið og svo makalaust og ótrú­
legt að mér mun aldrei endast ævin
að syngja um það,“ segir Bubbi.
Nennir ekki að
hlusta á sjálfan sig
Reyndar hefur Bubbi sungið um
nánast allt milli himins og jarð­
ar. Eftir hann liggja tugir platna og
lögin eru samtals um 700 og aldrei
virðist hann stoppa. Fær hann
aldrei leið á sjálfum sér? „Ég hlusta
ekki á gamlar plötur með mér. Ég á
ekki plöturnar mínar og ég á ekki
Bubbasafn. Ég hef engan áhuga á
sjálfum mér sem slíkum þótt ég sé
mjög sjálfhverfur. Sköpunin skipt­
ir mig öllu máli, að búa til tónlist
og flytja hana. Að vera á sviði finnst
mér æðislegt og eins ferlið þegar ég
er að vinna að plötunni. Gaman að
sjá þetta gerast og allt það og svo er
þetta bara búið og kemur mér ekk­
ert meira við,“ segir hann en viður­
kennir að verða stundum hissa að
heyra í sjálfum sér í útvarpinu eða
í öðrum miðlum. „Ég var á Youtube
um daginn og þá sé ég eitthvað með
sjálfum mér. Þá sló ég inn Bubbi og
það kom alveg hrikalegur hellingur
upp og ég fór að hlusta og bara: Vá,
gerði ég þetta? Ég varð mjög hissa
bara á því hvað ég er frjór og hvað
ég hef gert mikið af fínum hlutum.
Mér finnst gaman stundum þegar
ég er að keyra í bílnum og það hefur
komið fyrir að ég heyri lög og hugsa:
Vá, djöfull er þetta flott! Og svo bara
hey, þetta er ég! Ég hef samið svo
mörg lög að sum man ég ekki – þetta
er svo mikið. Að sama skapi er það
óvænt ánægja þegar ég heyri þetta
stundum. En að liggja í því að skoða
sjálfan sig og lifa í naflanum sínum
hlýtur að vera alveg ömurlegt. En ég
hef allt annað við tímann að gera en
að hlusta á Bubba Morthens!“ segir
hann skellihlæjandi.
Hrafnhildur spilar Bubbalög
fyrir dæturnar
Litlu stelpurnar hans Bubba, Dögun
París, 3 ára, og Ísabella, 6 ára, þekkja
þó tónlist pabba síns. Það er þó ekki
pabbanum að þakka heldur móð­
ur þeirra, Hrafnhildi, sem er óþreyt­
andi við að spila fyrir þær plöturnar
hans Bubba. „Móðir barnanna minna
yngstu, hún Hrafnhildur, er dásemd.
Stelpurnar mínar kunna ekkert nema
Bubbalög og jú, líka Bítlana, ég spila
þá fyrir þær. Hrafnhildur er búin
að spila Þorpið fyrir þær núna í tvo
mánuði á hverjum einasta morgni,
og þetta er ekki auðveld plata, langir
bálkar og erfið orð og textar. Það er
alveg magnað að heyra dóttur sína
þriggja ára syngja: Sjoppunni var lok­
að, lítið að gerast en blessuð blíðan
bjargaði deginum í dag, æðarkollan
þarf að díla við kvíðann. Maður bara
svona vá, hún á sín uppáhaldslög,
þetta er alveg magnað.“
Elsta dóttir Bubba, Gréta, hlust­
ar líka á lög föður síns en hann seg­
ir strákana sína tvo, Hörð, 21 árs, og
Brynjar, 15 ára, ekki vera eins áhuga­
sama um tónlistina. „Þetta er ekki
alveg þeirra deild. Þeir þekkja þetta
auðvitað en ég held að þeir séu ekk­
ert að spekúlera í því. Gréta mín er
dugleg að stúdera það sem ég hef
verið að gera en ég veit að strákarnir
eru stoltir af mér,“ segir hann bljúg­
ur. „Stelpurnar eru einhvern veg­
inn tengdari þessu. Ég er rosalega
glaður að Hrafnhildur skuli bjóða
þeim upp á þetta. Að þetta sé mús­
íkin hans pabba. Þegar þú heyrir litla
stelpu syngja: Þú varst farinn þegar
ég vaknaði og ég fann enga slóð að­
eins daufa lykt af ilmvatni þínu og
lokaða hurð sem var fjórtán öskur á
þykkt, þá fyllist maður dálítilli auð­
mýkt,“ segir hann hlæjandi.
Gæti nú verið blautur
sjóstakkur
Þótt hann nenni ekki að hlusta á sjálf­
an sig segist hann samt aldrei fá leið
á að spila lögin sín á tónleikum. „Það
eru sum lög sem maður fær kannski
smá leið á en um leið og maður fer
að spila þau og fær viðbrögðin úr
salnum þá verða þau ekki leiðinleg.
Hvernig á maður að geta verið fúll út
í sköpun sína?“ spyr hann og heldur
áfram: „Að fá að spila fyrir fólk þegar
ég gæti verið með liðagigt að vinna
í frystihúsi einhvers staðar. Ég verð
að vera þakklátur fyrir það. Ég hætti
í skóla 14 ára og ól sjálfan mig upp,
þannig séð. Þannig að þessi gjöf að
geta skapað, búið til og lifað á því. Ef
þú lastar það þá ertu ekki bara van­
þakklátur heldur líka ömurlegur. Ég
er mjög þakklátur og hef tamið mér
það á hverjum einasta degi að fara
með þakkarbæn. Þetta er ekki sjálf­
gefið. Þannig að stundum þegar ég
er að væla áður en ég fer á svið, þá
segi ég líka oftar en ekki: þetta gæti
nú verið blautur sjóstakkur. Þannig
er það bara afgreitt.“
Bubbi er þakklátur fyrir aðdáend­
ur sína og segist hafa gert sér grein
fyrir því hversu mikils virði það er að
hafa áhrif á fólk í gegnum tónlistina.
„Að spila með fullt hús af fólki er al­
veg óendanlega gaman. Það eru eng­
in orð sem ná utan um það. Þegar
þú ert að spila þín eigin lög sem hafa
fylgt fólki í gegnum lífið, gegnum
sorg og gleði. Það er ólýsanlegt.“
Rukkar aldrei fyrir jarðarfarir
Og það eru margir þakklátir fyrir tón­
listina hans Bubba. „Ég fæ svo mik­
ið af alls konar skeytum frá fólki sem
segir þetta var lagið sem var spil­
að þegar ég gifti mig, þetta var lagið
sem ég hlustaði mikið á þegar börnin
mín fæddust – þetta var lagið sem ég
hlustaði mikið á sem unglingur. Það
eru endalaus svona skilaboð sem
koma til mín og þegar maður fattar
þetta, að þú ert búinn að vera með
fólki í gegnum allt þess líf án þess að
vita af því. Þá bara kvikna sólir og þá
lýsist maður upp.“
Sorgin spilar líka stóran þátt.
Margir leita í tónlistina í sorginni,
sumir í tónlistina hans Bubba. „Ég
spila gríðarlega mikið í jarðarförum.
Það var þannig að ég hugsaði með
mér að einhvers staðar verður maður
að gefa til baka. Ég ákvað fyrir mjög
löngu síðan að rukka aldrei fyrir jarð­
arfarir af því ég trúi á karma. Það er
oft erfitt, sérstaklega þegar ég er að
spila í þessum jarðarförum þar sem
ungt fólk hefur tekið líf sitt. Það er
engu að síður alveg gríðarlega gef­
andi og ég er óendanlega þakklátur
þegar fólk hringir og spyr hvort ég
vilji spila í jarðarför sonar síns eða
dóttur sinnar og það er alltaf já,
Viðtal 31Helgarblað 27.–29. apríl 2012
Bubbi og Hrafnhildur Bubbi kallar
Hrafnhildi dásemdina sína og er þakklátur
fyrir það að hún kynni stelpunum þeirra
tónlist hans. „Ég ákvað fyrir
mjög löngu síð-
an að rukka aldrei fyrir
jarðarfarir af því ég trúi á
karma.