Dagblaðið Vísir - DV - 31.01.2014, Side 49

Helgarblað 31. janúar 2014 Skrýtið Sakamál 49
Oradur Sur Glane
Land: Frakkland Yfirgefinn síðan: 1944 Mesti íbúafjöldi: 2.000
n Í síðari heimsstyrjöldinni herjuðu nasistar á bæinn, drápu 642 íbúa
og lögðu byggingarnar gjörsamlega í rúst. Allir eftirlifandi íbúar flúðu
og bærinn hefur síðan staðið sem minnisvarði um stríðið og fólkið sem
byggði þennan áður friðsæla bæ. Fjöldamorðin sem framin voru í bæn-
um voru einhver þau grimmilegustu í sögunni. Nýr bær var síðar byggður
upp í nágrenninu og þar búa ríflega tvö þúsund manns í dag. Enn þann
dag í dag er fólk sem skoðar rústirnar beðið um að hafa hljótt þegar það
gengur um göturnar – að virðingu við þá sem myrtir voru.
Centralia
Land: Bandaríkin Yfirgefinn
síðan: 1962 Mesti íbúafjöldi: 2.800
n Þó fáeinar hræður búi í
Centraliu í dag hefur bærinn
að mestu verið yfirgefinn í
hálfa öld. Hann lagðist í eyði
eftir mikinn bruna sem varð
í kolanámum undir bænum
1962. Hið ótrúlega er að enn
þann dag í dag loga eldar und-
ir bænum og þeir eru taldir
munu loga næstu 250 árin,
hið minnsta. Annar bær í ná-
grenninu, Byrnesville, hefur líka
verið yfirgefinn eftir að neðan-
jarðareldarnir teygðu sig lengra.
Deildar meiningar eru um upp-
tök eldanna.
Kayakoy
Land: Tyrkland
Yfirgefinn síðan: 1923
Mesti íbúafjöldi: 2.000
n Kristnir menn bjuggu þúsundum
saman í bænum fyrir nokkur hund-
ruð árum. Hann er í suðvesturhluta
Tyrklands og tæmdist í grísk-tyrk-
neska stríðinu 1922. Í kjölfarið var
skrifað undir samning á milli gríska
ríkisins og hins nýja Tyrklands um
gagnkvæma nauðungarflutninga
Grikkja og Tyrkja milli ríkjanna. Þess
vegna tæmdist bærinn en í hon-
um eru ríflega 500 byggingar, þar á
meðal allnokkrar kirkjur. Einhverjar
hugmyndir hafa verið um að endur-
byggja bæinn en enginn hefur lagt
sig nokkuð fram við það að ráði enda
fóru húsin illa í jarðskjálfta árið 1957.
Bærinn gegnir í dag hlutverki safns
enda hafa ferðamenn sýnt þessum
yfirgefna stað nokkurn áhuga.
Hashima
Land: Japan Yfirgefinn síðan: 1974
Mestur íbúafjöldi: 5.259 (árið 1959)
n Mikill uppgangur var í japönsk-
um iðnaði um miðbik 20. aldar-
innar og brá stórfyrirtækið Mitsu-
bishi á það ráð að byggja heilan
bæ á Hashima-eyju undir starfs-
fólk sitt. Tilgangurinn var ekki
bílasmíði heldur námuvinnsla.
Hashima-eyja var þegar mest var
einn þéttbýlasti staður jarðar og
bjuggu íbúar við afar þröngan
húsakost. Á sjötta og sjöunda ára-
tug liðinnar aldar hófu Japanir að
draga saman seglin í námuiðnaði
sínum og var Hashima-eyja engin
undantekning. Frá árinu 2009
hefur ferðamönnum verið gefinn
kostur á að heimsækja eyjuna.
Craco
Land: Ítalía Yfirgefinn síðan: 1963
Mestur íbúafjöldi: 2.590 (Árið 1561)
n Bærinn Craco var reistur
fyrir mörg hundruð árum
á háum kletti í Basilicata-
héraði á suðurhluta Ítalíu.
Ástæðan fyrir því að bær-
inn var reistur á þessum
stað var til að gera óvinum í
árásarhug erfiðara fyrir. Um
miðja 20. öldina ollu jarð-
skjálftar á svæðinu íbúum
erfiðleikum og þótti bærinn
ekki lengur öruggur til að
búa í. Árið 1963 voru allir
1.800 íbúar bæjarins fluttir á
brott og þeim útvegað hús-
næði á öruggari stað. Þrátt
fyrir það er bærinn enn vin-
sæll meðal ferðamanna og
ekki síst jarðvísindamanna.
„Enginn myndi
hEyra öskrin“
n Barnagæsla Christine gerði börnum ekki gott
V
ið sautján ára aldur hafði
Christine Falling fengið
sinn skerf af veikindum,
eymd og vonbrigðum.
Christine fæddist 12. mars,
1963, í Perry á Flórída í Bandaríkj-
unum. Ann, móðir hennar var þá
sextán ára og hafði fyrir eignast eldri
systur Christine. Faðir Christine,
Thomas, var 65 ára ofbeldisfullur
skógarhöggsmaður og sinnti fjöl-
skyldunni lítið. Veikindi og örbirgð
einkenndu bernsku Christine, sem
glímdi við þroskavandamál, til-
hneigingu til að fitna óhóflega og
sýndi af sér árásargirni.
Skömmu eftir að Christine
fæddist voru hún og systir hennar
ættleiddar af Falling-fjölskyldunni,
en systrunum gekk erfiðlega að falla
inn í fjölskylduna og að lokum var
þeim komið fyrir á vistheimili fyrir
börn skammt frá Orlando. Þá var
Christine níu ára.
Fjórtán ára í hjónaband
Þegar þar var komið sögu var ljóst að
grunnt var á furðulegri og ofbeldis-
fullri hegðun hjá Christine. Helsta
dægradvöl hennar var að pynta og
drepa ketti með það fyrir augum að
komast að því hvort þeir ættu níu líf.
Að sögn starfsmanna á vistheimil-
inu var Christine hraðlygin, þjófótt
og braut allar reglur sem henni voru
settar til að „fá athygli“. Samband
hennar við önnur börn var
hörmulegt og hún var iðulega
skotspónn þeirra sökum holda-
fars, takmarkaðra umgengn-
ishæfileika og fleira.
Tólf ára að aldri yfirgaf
Christine vistheimilið í leit að
móður sinni, sem hún fann að
lokum í Blountstown á Flór-
ída og fjórtán ára gekk hún í
hjónaband með manni sem
var tíu árum eldri en hún. Sex
vikum síðar fór hjónabandið í
vaskinn vegna óreiðukennds
ofbeldis sem einkenndi
það. Við tók nýtt tímabil hjá
Christine sem á næstu tveim-
ur árum fór oftar en 50 sinn-
um á sjúkrahús vegna sjúk-
dóma sem engin leið var að
greina, enda breytti hún stöð-
ugt lýsingum á einkennum
meina sinna.
Banvæn barnapössun
Christine, þá á miðjum táningsaldri,
sá sér farborða með barnapöss-
un fyrir nágranna og vini í heima-
bæ móður sinnar. Þrátt fyrir að vera
óásjáleg náði hún að afla sér ágæts
orðspors sem ung kona sem þótti
vænt um börn og væri ágætlega
áreiðanleg. En sautján ára að aldri
fór allt til fjandans hjá Christine og
hún hóf í laumi að beita börnin of-
beldi og að lokum myrða þau.
Þann 25. febrúar, 1980, var farið
með tveggja ára dreng, Cassidy
Johnson, sem hafði verið í um-
sjá Christine, til læknis með hraði
og bentu einkennin til þess að um
heilabólgu væri að ræða. Cassidy
dó nokkrum dögum síðar og fram-
kvæmd var krufning sem leiddi í ljós
að hann hafði hlotið harkalegt höf-
uðhögg. Eðli málsins samkvæmt
hafði lögreglan tal af Christine sem
fullyrti að Cassidy hefði náð að klifra
upp úr barnagrindinni, þegar hún
sá ekki til, og fallið beint á höfuðið.
Þrátt fyrir að lögreglan legði lítinn
trúnað á útskýringar Christine var
fátt um fína drætti sem afsannaði
frásögn hennar.
Dauði á dauða ofan
Christine Falling flutti til Lakeland
á Flórída og tók þar að sér barna-
gæslu. Ekki höfðu liðið nema ör-
fáir mánuðir þegar Jeffrey Davis,
fjögurra ára drengur í pössun hjá
henni, gaf upp öndina og krufning
leiddi í ljós slæmar innanbólgur en
ekkert sem hægt væri að telja dánar-
orsök. Þremur dögum síðar þurftu
frændi og frænka Jeffreys að verða
viðstödd jarðarför drengsins og
báðu Christine um að gæta tveggja
ára sonar þeirra, Josephs.
Það var eins og við manninn
mælt – Joseph andaðist í miðjum
lúr. Leiddar voru að því líkur að
hann hefði fengið einhvers kon-
ar sýkingu og að Jeffrey Davis hefði
hugsanlega dáið úr því sama. Ekkert
var rannsakað frekar, en Christine
sá sitt óvænna og ákvað að flytja sig
um set – nú til Perry, þar sem saga
hennar hófst.
Stutt vist
Í júlí 1981 fékk Christine vinnu sem
ráðskona hjá 77 ára öryrkja, Wilb-
ur Swindle. Ekki hefur verið útskýrt
með óyggkandi hætti hvað gerðist,
en Wilbur fór yfir móðuna miklu
á fyrsta vinnudegi Christine. Talið
var að hann hefði fengið hjartaáfall
í eldhúsinu og sökum aldurs hans
var ekkert aðhafst frekar.
Skömmu síðar fór Christine
í verslunarleiðangur með stjúp-
systur sinni og átta mánaða dóttur
hennar, Jennifer Daniels. Stjúp-
systir Christine þurfti að skjótast
inn í verslunarmiðstöð og skildi við
hana og dóttur sína í bílnum. Þegar
hún kom til baka var dóttir henn-
ar andvana og Christine í öngum
sínum. Að sögn Christine hafði
stúlkukindin bara hætt að anda –
og, ótrúlegt en satt, var hún tekin
trúanleg.
Leið nú ár án frekari dauðsfalla í
kringum Christine, en 2. júlí, 1982,
hætti tíu vikna sveinbarn, Travis
Coleman, að anda meðan hann var
í umsjá Christine. Krufning leiddi í
ljós að hann hafði verið kæfður og
Christine var yfirheyrð. Hún játaði
að hafa myrt þrjú börn með því að
kæfa þau með teppi og fullyrti að
raddir hefðu gefið henni fyrirmæli.
Christine var dæmd til lífstíðar-
fangelsis með möguleika á reynslu-
lausn eftir 25 ár, en er enn á bak við
lás og slá. Hún gat aldrei útskýrt af
hverju hún framdi ódæðin: „Ég veit
ekki af hverju ég gerði það sem ég
gerði. Hvernig ég gerði það sá ég í
sjónvarpinu. Ég hafði þó minn hátt
á. Einfaldan og auðveldan. Enginn
myndi heyra í þeim öskrin.“
„Helsta
dægradvöl
hennar var að
pynta og drepa
ketti
Í dómsal
Christine fékk
lífstíðardóm.
Christine Falling Beiðni um reynslulausn hefur hingað til verið hafnað.