Dagblaðið Vísir - DV - 25.05.2012, Blaðsíða 32

B
laðamaður hittir Katr-
ínu á fallegu heimili
hennar og eiginmanns
hennar í Kópavog-
inum. Þau eru til-
tölulega nýflutt og varla búin
að koma sér fyrir. Enda haft í
mörgu að snúast síðustu mán-
uði með tvo litla drengi. Bjarni
Bjarnason, rithöfundur og eig-
inmaður hennar, tekur á móti
blaðamanni með annan tví-
buradrenginn á öxlinni. Katrín
er að klæða hinn. Hún leggur
hann svo á teppi á gólfinu þar
sem hann hjalar við sjálfan sig
á meðan við spjöllum saman.
„Svolítið súrrealískt“
„Þeir ákváðu að koma mjög
fljótlega eftir að við giftum okk-
ur og þeir komu okkur aðeins á
óvart, sem var svolítið skemmti-
legt. Við fórum í brúðkaupsferð í
sumar og þar komst ég að því að
það væri mjög líklegt að einhver
væri á leiðinni. Svo komst ég að
því að þeir væru að koma þegar
við komum heim. Það var bara
rosaleg hamingja og ég get ekki
lýst því hvernig tilfinning það er
þegar þér er sagt að það séu tvö
en ekki bara eitt,“ segir Katrín og
ljómar öll þegar hún rifjar þetta
upp.
„Maður á náttúrulega ekki
að segja á „mínum aldri“,“ segir
Katrín og grettir sig kímin. „Ég
er bara á mjög góðum aldri,
ég er ung. En hins vegar þá
er ég ekkert á hátindi í barn-
eign þannig lagað, ég er orðin
37 ára. Ég var 36 ára og alveg í
góðu standi og allt það, en samt
var maður orðin dálítið óör-
uggur og var aðallega að fara til
að tékka hvort það væri örugg-
lega einhver þarna. Svo var mér
sagt að það væri ekki bara einn
heldur tveir. Og svo fór ég beint
á fund,“ segir hún og skellir upp
úr. „Þetta var svolítið súrreal-
ískt. En þetta var rosalega mikill
hamingjudagur og það er búin
að vera mikil hamingja síðan.
Þetta voru sannkölluð óska-
börn.“ Katrín lítur stolt í átt að
drengnum sem liggur á tepp-
inu. „Þeir eru rosalega góð-
ir,“ segir hún brosandi þegar
blaðamaður hefur orð á því að
það heyrist varla í þeim.
Tvíburarnir mjög ólíkir
Drengirnir, sem komu í heim-
inn þann 23. febrúar síðastlið-
inn, hafa fengið nöfnin Krist-
ófer Áki og Pétur Logi. Þeir eru
tvíeggja og mjög ólíkir, ann-
ar er rauðhærður og hinn ljós-
hærður. „Þeir eru mjög ólíkir
í framan og það er allt annað
að halda á þeim. Þetta eru
bara ólíkir kroppar líka,“ út-
skýrir Katrín. Bjarni kemur að-
vífandi inn í stofuna þar sem
við sitjum. „Annar þeirra líkist
mömmu sinni mjög mikið, en
þessi hérna. Við vitum ekki al-
veg hvaðan hann kemur,“ seg-
ir Bjarni og lyftir upp öðrum
drengnum. Blaðamaður stenst
ekki freistinguna og kíkir aðeins
betur á drengina. Svipur Katrín-
ar leynir sér ekki á öðrum þeirra.
„Hann er býsna líkur
mömmu sinni en ég sé líka
töluvert af pabba hans,“ seg-
ir Katrín sposk. „Hann er líka
mjög ákveðinn í skapinu. En
þessi er mjög blíður og góður,“
segir Bjarni og lítur á dreng-
inn sem hann er með í fanginu.
Þau hlæja bæði og blaðamað-
ur ræður af svip þeirra að þessi
umræða hafi farið fram á milli
þeirra áður.
„Jú, ég veit ég er það. Ég er
svona, veit hvað mér finnst og
ligg ekkert á því,“ viðurkenn-
ir Katrín aðspurð hvort það sé
eitthvað til í því að hún sé ákveð-
in í skapinu.
Gekk of langt og vann of
mikið
Meðgangan hjá Katrínu gekk
nokkuð vel, fyrir utan að hún
þurfti að eyða jólunum uppi
á kvennadeild. Hún segist lít-
ið hafa fundið fyrir því framan
af að hún gengi með börn. Það
var ekki fyrr en á 28. viku að það
urðu einhver kaflaskil, enda kúl-
an þá orðin eins og hún væri
fullgengin með eitt barn.
„Það leit út fyrir að þeir ætl-
uðu að koma snemma í heim-
inn. Ég gekk of langt sjálf og
vann of mikið. Þannig ég lá um
jólin.“ Allar varúðarráðstafanir
voru gerðar og Katrín var með-
al annars sprautuð með sterum
til að hjálpa til við lungnaþroska
drengjanna. Allt fór þó betur en
á horfðist. „Síðan fór ég aftur af
stað og ég held að það hafi verið
13. janúar þá fékk bara eiginlega
hríðir en sem betur fer stopp-
aði það allt saman. En það leit
allavega ekki vel út.“ Í framhaldi
af því lá Katrín fyrir það sem eftir
var meðgöngunnar. Hún lét þó
ekki staðar numið í vinnu strax
heldur lá með tölvuna í fang-
inu og sinnti því sem þurfti að
sinna. Um mánaðamótin janú-
ar/febrúar lagði hún loksins frá
sér tölvuna og hætti að vinna.
Hún viðurkennir að það sé
stundum erfitt fyrir hana að
hlýða fyrirmælum, en þarna hafi
verið tilefni til þess. „Í seinna
skiptið hugsaði ég sem svo að
ég bæri mjög mikla ábyrgð, að
koma tveimur herramönnum
heilum í heiminn og ég ætlaði
ekki að taka neina sénsa. Þann-
ig ég lá bara eins og klessa eftir
það.“
Flökkuðu á milli íbúða í
sex vikur
Það hitti þannig á að fjölskyldan
stóð í flutningum akkúrat á síð-
ustu mánuðum meðgöngunn-
ar. Þau voru búin að festa kaup
á íbúðinni í Kópavogi en nokkr-
ir mánuðir liðu á milli afhend-
inga á gömlu íbúðinni og þeirri
nýju.
„Við vorum í bráðabirgða-
húsnæði á Eyrarbakka og lækn-
arnir vildu ekki hleypa mér
heim ef ég færi á Eyrarbakka,
það var svo snjóþungt í janúar.
Ég hafði lent í því einu sinni að
þurfa að fara með björgunar-
sveitinni heim. Þannig við vor-
um í bænum í fimm eða sex
vikur á flakki á milli íbúða,“ seg-
ir Katrín og brosir. Blaðamað-
ur sýpur hveljur yfir öllu rask-
inu sem ólétt konan mátti þola,
komin á steypirinn. Hún virðist
þó lítið hafa látið þessar erfiðu
aðstæður á sig fá. „Þetta hjálp-
aði til við að láta tímann líða
hraðar og þetta verður eftir-
minnilegt fyrir okkur.“
Katrín viðurkennir að fjöl-
skyldan hafi þó verið mjög
fegin þegar þau fengu loks-
ins íbúðina afhenta. „Þannig
við erum svona ennþá bara að
dúlla okkur við að koma okk-
ur fyrir hérna. Við eigum eftir
að hengja upp allar myndir og
ennþá eftir að kaupa húsgögn
inn í herbergin. Það fjölgaði um
svo mörg herbergi að við eigum
ekki húsgögn inn í þau,“ segir
Katrín hlæjandi. Blaðamaður
lítur í kringum sig en getur ekki
betur séð en að fjölskyldan hafi
komið sér huggulega fyrir í
Kópavoginum. Dót litlu herra-
mannanna á heimilinu er eðli-
lega fyrirferðarmikið, enda þarf
tvennt af öllu.
„Það hefur mikið gerst síð-
asta árið, flutningar og börn
og brúðkaup og alls konar. Við
Bjarni höfum ekki setið auðum
höndum,“ segir Katrín dreymin
á svip og geislar af hamingju.
Dreymdi um átta börn
Bjarni kemur aftur inn í stof-
una með drenginn í fanginu,
hann drekkur úr pela af áfergju
og virðist líða vel. Katrín lítur í
áttina að þeim og ástin og að-
dáunin leynir sér ekki í aug-
um hennar. „Það mæddi mik-
ið á Bjarna. Hann var alltaf að
pakka okkur niður og keyra
okkur á milli íbúða sem við
fengum lánaðar.“
Katrín segir að á þessum
tíma hafi það glögglega kom-
ið í ljós hvað þau eiga góða að
og það hafi verið dásamlegt
að finna hvað allir voru boðn-
ir og búnir að bjóða fram að-
stoð sína. „Ein vinkona okkar
var að fara út í tvær vikur. Við
fengum íbúðina hennar. Eina
á systir sem að býr erlendis,
við fengum að vera í íbúðinni
hennar. Svo bjuggum við inni
á einni vinkonu minni. Þetta
voru tvær vikur hér og tíu dag-
ar þar,“ segir Katrín. „Við vor-
um eins og sígaunar,“ skýtur
Bjarni inn í.
Katrín ætlar að taka sér sex
mánaða fæðingarorlof sem
hún er hálfnuð með núna.
Hún vill njóta þess að vera með
drengjunum sínum eins lengi
og hún getur.
„Ætli þetta sé ekki í síðasta
skipti sem maður gerir þetta.
Þó maður eigi aldrei að segja
aldrei. Mig dreymdi nú um átta
börn þegar ég var unglingur.
En ég veit nú ekki hvort ég næ
því. En það er mjög líklegt að
þetta sé í síðasta skipti sem ég
geri þetta.“ Bjarni ætlar svo að
vera áfram heima með dreng-
ina í haust þannig að þeir fara
ekki í daggæslu fyrr en eftir
áramótin. Katrínu finnst gott
að vita til þess að drengirn-
ir nái að vera í tæpt ár heima
áður.
Ekki mikil regla
á hlutunum
„Ég verð bara að segja alveg
eins og er, ég er ofboðslega
hamingjusöm í þessu hlut-
verki. Mér finnst þetta alveg
frábært og veit ekkert betra.“
Hún segir dagana líða alveg
ótrúlega hratt. Þeir fari allir í að
sinna börnunum og það finnst
henni æðislegt.
„Allir dagar frábærir, eða
já, ókei, ég er stundum svolítið
þreytt,“ viðurkennir hún hlæj-
andi. „Ætli það yrði ekki send-
ur sálfræðingur á mig ef ég full-
yrti þetta. Nei, auðvitað koma
alveg dagar þar sem maður er
svefnlaus og svona. Við áttum
erfiða nótt í nótt en þetta er
samt svo gaman að maður læt-
ur sig hafa það.“
Katrín og Bjarni áttu hvort
sinn drenginn fyrir sem nú
eru báðir að komast á ung-
lingsaldur. Þau vita því bæði
hvað tíminn með börnunum
er dýrmætur. „Ég veit líka að
þessi tími líður rosalega hratt
og áður en maður veit af, mað-
ur á að njóta hans þó að hann
sé erfiður. Maður veit að allt í
einu er hann búinn og allt í
einu áttu barn sem vill ekki
leiða þig úti á götu. Þannig að
ég er voða mikið í því að njóta
þess að halda á þeim og vera
með þá í fanginu. Þó það sé
erfiðara fyrir mann sjálfan þá
vil ég það bara því ég vil njóta
þess.“
Þrátt fyrir að vera með tvö
ung börn á heimilinu segir
Katrín þau ekkert hafa of mikla
reglu á hlutunum. Þau leyfa
litlu drengjunum svolítið að
ráða hvernig þeir vilja hafa
þetta. Þau geti haft það þannig
því þau eru tvö.
Þegar Katrín átti eldri strák-
inn sinn var hún ekki í sam-
bandi með barnsföður sínum
og hún lýsir upplifuninni núna
allt öðruvísi. Þrátt fyrir að faðir
hans hafi verið frábær og sinnt
honum vel þá hafi þau bara
búið tvö saman. „Það er alveg
ótrúlegur munur að vera með
einhverjum öðrum sem er al-
veg á fullu í þessu,“ útskýrir
hún.
Óljóst með
ráðherrastólinn
Á þessari stundu er óljóst hvort
32 Viðtal 25.–27. maí 2012 Helgarblað
Sólrún Lilja
Ragnarsdóttir
solrun@dv.is
Viðtal
„Þetta er
bara eins
og lygasaga“
„ Það leit út fyrir
að þeir ætluðu
að koma snemma í
heiminn. Ég gekk of
langt sjálf og vann of
mikið. Þannig ég lá
um jólin.
Síðastliðið ár er búið að vera heldur betur
viðburðaríkt hjá Katrínu Júlíusdóttur. Um
páskana í fyrra giftist hún rithöfundinum
Bjarna Bjarnasyni og í febrúar á þessu ári
fæddust þeim tvíburadrengir. Hún hefur
aldrei verið hamingjusamari og nýtur þess
að vera heima í fæðingarorlofi frá starfi
sínu sem iðnaðarráðherra. Hún sér nú
þingið úr fjarlægð og leyfir sér að gagnrýna
störf þess. Sólrún Lilja Ragnarsdóttir sett-
ist niður með Katrínu og ræddi við hana um
barnauppeldið, ástina og pólitíkina, sem
hún sér ekki sem ævistarf.
„Bón-
orðið
var úthugsað
og ég fékk
það skriflega
líka eftir á
Ólíkir Tvíburarnir eru tvíeggja og mjög ólíkir. Annar rauðhærður og hinn ljós-
hærður. mynDir SiGTryGGur ari jÓHannSSon