Dagblaðið Vísir - DV - 25.05.2012, Page 42

Var algjör lúði
42 Viðtal 25.–27. maí 2012 Helgarblað
É
g var lengi vel óákveðinn í hvað
ég ætti að gera við líf mitt. Ein-
hvern tímann ætlaði ég að verða
lögfræðingur, gleraugnasmiður
eða kírópraktor. Svo þegar ég
var í félagsfræði í Háskóla Íslands fór
ég í próf til að reyna að finna það út og
skoraði hæst sem strætóbílstjóri. Síð-
an hef ég horft hlýlega til strætisvagn-
stjóra en furða mig þó á því hvað þeir
virðast pirraðir, sérstaklega þeir sem
keyra tvöfaldan strætó í London. Það
er kannski meira áreiti á þá en maður
heldur,“ segir leikarinn og leikstjórinn
Gísli Örn Garðarsson.
Gísli Örn hefur átt mikilli vel-
gengni að fagna síðan hann útskrif-
aðist úr leiklistardeild Listaháskóla
Íslands árið 2001. Hann var einn af
stofnendum leikhópsins Vesturports,
sem hlaut Evrópsku leiklistarverð-
launin árið 2011, en hópinn stofn-
uðu meðal annarra bekkjarsystkini
úr leiklistinni og Sjonni Brink, mágur
hans og vinur, sem lést langt fyrir ald-
ur fram í byrjun síðasta árs.
Gísli Örn lék í og leikstýrði Rómeó
og Júlíu, framleiddi og  fór með aðal-
hlutverkið í kvikmyndinni Börn og
skrifaði og leikstýrði söngleiknum Ást
sem sýndur var í Borgarleikhúsinu,
Kóreu og London.
Hann leikstýrði Hróa hetti hjá
The Royal Shakespeare Company í
vetur og hefur unnið með Nick Cave
í þremur leikhúsuppsetningum sem
hafa farið um allan heim, svo eitthvað
sé nefnt. Ekki má gleyma Hollywood-
ævintýramyndinni Prince of Persia
þar sem Gísli lék við hlið heimsfrægra
stjarna á borð við Jake Gyllenhaal og
Ben Kingsley.
Ósýnilegur í menntó
Áhugi Gísla á leiklist vaknaði ekki fyrr
en hann var kominn í háskóla í Ósló.
Þá var líkt og örlögin gripu í taumana
og leiddu hann á rétta braut. „Ég var
alltaf í fimleikum og ákvað að fara út í
fimleikaháskóla í Danmörku, sem svo
leiddi mig inn í háskólann í Ósló.
Þetta var praktísk ákvörðun. Ég
hugsaði sem svo að það væri gott að
vera með réttindi ef ég héldi áfram
að vera svona týndur, þá gæti ég
allavega leitað í fimleikaheiminn.
Samt hafði ég eiginlega aldrei áhuga á
að verða fimleikakennari,“ segir Gísli
sem eyddi æsku sinni inni í fimleika-
salnum. „Þar voru vinir mínir, mínir
smásigrar og -töp. Ég var algjör lúði
í æsku, eins og útskriftarbók MH ber
vitni um.
Í bókinni eru skopmyndir og textar
með öllum nema mér. Ég var sá eini í
árganginum með engan texta. Ég var
líklega ósýnilegur,“ rifjar hann upp og
bætir við að hann hafi ekki verið sá
sem hafi staðið upp í tímum og látið í
sér heyra eða tranað sér fram að öðru
leyti.
„Ég hafði engan áhuga á leikhúsi
og fór aldrei til að horfa á leikrit nema
vegna verkefna sem tengdust skólan-
um. Og þá var það eina sem ég fékk út
úr því það að pirrast yfir því hvað það
var þröngt á milli sætanna. Mín hug-
mynd um leikhús var sú að það væri
hundleiðinlegt. Nema Kæra Jelena.
Ég man eftir því sem sterkri upplifun.“
Æfði með landsliðinu
Gísli æfði með norska landsliðinu í
fimleikum meðfram háskólanámi.
„Ég átti mér ennþá þann fjarlæga
draum að komast á ólympíuleika
eða heimsmeistaramót, sem var í
raun alveg út í hött. Ég var 190 senti-
metrar á hæð og átti frekar að fara í
körfubolta en fimleika.
Á kolleginu bjó ég með þremur
norskum strákum, helvíti skemmti-
legum og hressum. Einn af þeim
var í lögfræði og í gríni skráði hann
mig í leiklistarhóp lögfræðinnar.
Einn daginn fékk ég svo símhring-
ingu og mér var sagt að mæta á
fyrstu æfingu fyrir leikritið. Okkur
fannst þetta ógeðslega fyndið en ég
lét engu að síður slag standa, til að
fylgja brandaranum eftir.
Ég mætti og þóttist vera í lög-
fræðideildinni en passaði að halda
mig til hlés þegar krakkarnir ræddu
um námið. Svo fór ég að fá hlutverk
og festist bara í þessu.
Þetta var hrikalega skemmtilegt,
endalaus partí og djamm. Menn
voru jafnvel fullir á þriðjudegi til sjö
um morguninn. Allt í einu var þessi
stúdentatími, sem allir tala um að
sé svo eftirminnilegur, að fæðast
hjá mér. Þarna horfðist ég í augu við
raunveruleikann, hætti að horfa til
fimleikanna og ákvað að fara að læra
eitthvað af viti.“
Fagnaðarfundir
Gísli hefur ferðast um heiminn
þveran og endilangan með sýningar
Vesturports við góðar undirtektir.
Þegar hann frumsýndi Hamskipti
í þjóðleikhúsinu í Ósló bauð hann
gömlu bekkjarfélögunum sínum úr
háskólanum á sýninguna. „Ég hafði
hvorki séð né talað við þessa stráka
í 16 ár – alveg frá því að ég flutti frá
Ósló. Þarna urðu góðir fagnaðar-
fundir og mikið hlegið að því hvern-
ig mér var komið af stað inn í brans-
ann – að þetta allt hefði gerst út af
einum brandara sem þessi gæi púll-
aði fyrir 16 árum,“ segir hann hlæj-
andi.
Saman í leiklistarnáminu
Gísli reyndi á sínum tíma að kom-
ast inn í leiklistarnám í Ósló án ár-
angurs. „Ég datt út í fyrstu umferð
þarna úti. Ég var kannski pirraður
en sú reiði entist eina góða kvöld-
stund á barnum. Það var vissulega
skemmtileg tilhugsun að verða leik-
ari en maður veit ekkert hvað það
þýðir fyrr en maður upplifir það.
Við höfnunina slokknaði þessi leik-
listardraumur minn um tíma og ég
hugsaði með mér að kannski væri
best að hætta þessari vitleysu og
snúa sér að einhverju almennilegu.“
Hélt sambandinu leyndu
Í námi í Vestur-Evrópufræðum í
Ósló fór hann að taka virkan þátt í
félagslífinu í fyrsta skipti á ævinni.
„Þetta var mikið djamm og langar
andvökunætur sem varð til þess að
allt mitt líf stöðvaðist. Ég hætti að
stunda fimleikana og langaði að fara
að einbeita mér að einhverju af viti.
Fyrst eftir að ég kom heim fór ég
út í dreifingu á ókeypis auglýsinga-
póstkortum en þegar inntökuprófin
í leiklistarskólanum nálguðust kom
þessi stemming sem vill gjarnan
myndast og pælingar um það hverjir
ætla að sækja um. Til þess að sjá ekki
eftir því seinna ákvað ég að reyna.
Ég gæti þá frekar tekið ákvörðun
um það hvort ég færi áfram ef ég
kæmist inn. Ég var alls ekki vongóð-
ur eftir reynsluna í Ósló. Nína Dögg
ætlaði aldrei að verða neitt annað en
leikkona, þannig að hún sótti um á
sama tíma. Við héldum því leyndu
að við værum par – eða vorum ekk-
ert að flagga því enda voru alls konar
sögur í gangi um að pör kæmust síð-
ur inn,“ segir hann en kærasta Gísla
og barnsmóðir er leikkonan Nína
Dögg Filippusdóttir.
Hann segist lítið hafa hugsað út
í það ef annað þeirra myndi komast
inn en hitt ekki. „Auðvitað hefði líf
okkar þá verið allt öðruvísi. Það er
sagt að leiklistarskólinn rústi öllum
samböndum. Það er að segja ef ann-
að er í skólanum. Ef svo hefði farið
hefðum við komist að því hvort það
er satt,“ segir hann og bætir við að
þeim Nínu hafi ekki reynst erfitt að
vera saman í náminu.
„Í leiklistarbekk verða allir eins
og eiginmenn og eiginkonur. Fólk
er saman allan sólarhringinn. Það
passar því ágætlega að vera kær-
ustupar í náminu. Ég mæli allavega
ekkert gegn því.
Saknar Sjonna
Sjonni Brink, bróðir Nínu Daggar,
var einn af stofnendum Vestur-
ports. „Það var mikið áfall fyrir alla
að missa Sjonna. Hann var einstakur
drengur og vinur og hafði eina þá fal-
legustu nærveru sem ég hef kynnst.
Ég vildi óska þess að við hefðum náð
að framkvæma meira saman. Hann
var á kafi í tónlistinni og ég í leiklist-
inni, þannig að leiðir okkar lágu ekki
nógu oft saman í starfi.
Allir sem þekktu hann finna fyr-
ir miklu skarði. Það er mjög áþreif-
anlegt að hann skuli vera farinn. Ég
finn fyrir honum á hverjum degi.
Traustur og stórkostlegur vinur er
farinn. Hann samdi tónlistina fyrir
leikverkið Brim og ég var með söng-
leik í maganum sem ég hafði ætlað
okkur að vinna saman. En lífið greip
harkalega í taumana. Sumt fær mað-
ur líklega aldrei skilið.“
Á hálfsystur
Gísli Örn eyddi fyrsta ári ævinnar í
Hafnarfirði. Mamma hans, Kolbrún
Högnadóttir, starfar sem sjúkraliði
en faðir hans, Garðar Gíslason, er
Gísli Örn Garðarsson hefur náð einna lengst allra
íslenskra leikara en er þó hógværðin uppmáluð.
Leiklistaráhuginn kviknaði seint hjá Gísla sem segist
hafa verið ósýnilegur í menntaskóla. Hann ætlaði
sér alltaf að verða fimleikastjarna en í háskóla í Ósló
gripu örlögin í taumana og leiddu hann inn á réttu
brautina. Indíana Ása Hreinsdóttir ræddi við Gísla
Örn um velgengnina, fjölskylduna, draumana og
Hollywood sem hann lætur bíða eftir sér.
Indíana Ása Hreinsdóttir
indiana@dv.is
Viðtal