Dagblaðið Vísir - DV - 25.01.2013, Blaðsíða 32

B
laðamaður hittir Katrínu
á Barnaspítala Hrings­
ins, þar sem hún eyð­
ir nánast öllum sínum
tíma þessa dagana, hjá
tvíburadætrum sínum á vöku­
deildinni. Við komum okkur fyrir
í fjölskyldu herbergi á spítalanum
þar sem hægt er að spjalla saman
í næði. „Þetta er svona smá af­
drep fyrir fjölskyldur, hingað koma
engir læknar,“ segir Katrín og bros­
ir. Þrátt fyrir að birtan frá ljósunum
sé stofnanaleg hefur verið reynt
að gera huggulegt í herberginu.
Það er næstum heimilislegt, enda
nauðsynlegt fyrir foreldra sem
þurfa að dvelja langdvölum með
börnum sínum á spítalanum, að
hafa gott afdrep. Katrín dvelur að
mestu leyti ein á spítalanum, hún
hefur ekki viljað leyfa heimsóknir,
og barnsfaðirinn er fallinn frá.
„Einn daginn bara
gafst hann upp“
„Hann var búinn að glíma við geð­
hvarfasýki í mörg ár og féll fyrir
þeim sjúkdómi,“ segir Katrín ein­
læg og hreinskilin um það hvern­
ig Halldór lést. Síðustu tvö árin
áður en hann lést hafði hann verið
nokkuð góður af sjúkdómnum
miðað við fyrri sögu. Fráfall hans
kom því öllum mikið á óvart. „Einn
daginn bara gafst hann upp.“
Það gerðist 1. nóvember, þá
var Katrín aðeins komin um fjóra
mánuði á leið. Þau bjuggu á Akur­
eyri, þar sem Halldór vann við
forritun og samsetningu DNG­
færavinda og Katrín stundaði nám
í iðjuþjálfun við Háskólann á Akur­
eyri. Þennan dag var hún þó stödd
fyrir sunnan í heimsókn hjá for­
eldrum sínum. „Hann svaraði ekki
í símann um morguninn. Svo próf­
aði ég að að hringja í vinnuna og
hann hafði ekki mætt þangað. Þá
vissi ég að eitthvað hafði gerst.“
Katrín hugsaði strax að hann hlyti
að vera farinn. „Það var ekki hon­
um líkt að svara ekki símann, það
var svolítið skrýtið.“ Hún vildi helst
hlaupa norður og leita að mann­
inum sínum, því það vissi enginn
hvar hann var.
Fannst hún svikin
Tíminn á meðan leitað var að Hall­
dóri var Katrínu erfiður, en hann
fannst að lokum heima hjá þeim.
Hann hafði passað upp á að það
væri ekki á allra færi að finna hann.
„Það var viss manneskja sem átti að
koma að honum og sú manneskja
kom að honum,“ segir Katrín. Það
er augljóslega erfitt fyrir hana að
rifja þetta upp. Hún viðurkennir að
henni hafi fundist hún svikin þegar
Halldór fór frá henni. „En svo reynir
maður að hugsa að þetta hafi auð­
vitað bara verið sjúkdómur. Ég ein­
blíni ekki á það sem gerðist heldur
hugsa ég að sjúkdómurinn hafi tek­
ið tekið hann.“ Katrín lítur ekki svo á
að Halldór hafi tekið ákvörðun um
að fara frá henni og börnunum, hún
veit að það var sjúkdómurinn sem
stýrði gjörðum hans.
Halldór hlakkaði
til að verða pabbi
„Hann var svo spenntur þegar við
fórum í sónar og ég veit að hann
hefði alveg viljað vera hérna núna.
Þegar við áttuðum okkur á því í
sónar að þetta væru tvíburar þá fór
hann að skellihlæja á meðan ég var
í áfalli,“ segir Katrín og brosir þegar
hún rifjar upp ólík viðbrögð þeirra
við fréttunum. „Við vorum búin
að ákveða nafn á tvíbura A, Þóra
Margrét, í höfuðið á báðum ömm­
um sínum. Og svo tvíburi B, það er
Halldóra Gyða, í höfuðið á Halldóri
og ömmu minni. Það var bara sjálf­
gefið að önnur yrði Halldóra.“
Katrín veit að Halldór hlakkaði
til að verða pabbi og tímasetningin
kom því á óvart. Sjúkdómurinn
getur þó verið lævís og hún ger­
ir sér grein fyrir því. Það var til að
mynda enginn fyrirboði á maníun­
um og þunglyndinu hjá Halldóri.
Hún viðurkennir að hafa einu
sinni hugsað út í það hvort þetta
hefði kannski ekki gerst ef hún
hefði verið fyrir norðan. En hún
telur að það hefði ekki skipt neinu
máli, hann hefði þá bara farið síð­
ar. „Ég vil trúa því að það sé búið
að ákveða allt sem á að koma fyrir
okkur. Það er örugglega tilgangur
með þessu öllu einhvers staðar.“
„Pabbi minn er dáinn“
Eftir fráfall Halldórs tóku við erfið­
ir tímar hjá Katrínu og Guðbjörgu
dóttur hennar, en hann hafði í raun
gengið henni í föðurstað. „Fyrir
henni var stjúpfaðir hennar pabbi
hennar, það var þannig samband á
milli þeirra. Þannig að hún missti
föðurímyndina.“ Katrín tekur þó
fram að dóttir hennar sé í sam­
bandi við föður sinn, hann býr hins
vegar í öðrum landshluta og þau
hittast því óreglulega.
Fráfall Halldórs tók því ekki síð­
ur á Guðbjörgu litlu. „Hún er samt
ótrúlega dugleg að tala um þetta.
Hún kemur stundum til mín og
segir: „pabbi minn er dáinn“, talar
aðeins um það og fer svo aftur að
leika sér.“
Katrínu fannst lítið vit í því að
vera áfram á Akureyri þar sem fjöl­
skylda hennar býr öll í Reykjanes­
bæ. Hún vildi komast nær henni.
Mæðgurnar pökkuðu því niður á
Akureyri saman og fluttu suður.
Notast við Pollýönnu-hugsun
„Þetta var mikill tilfinningarússí­
bani, sorg, gleði og kvíði yfir öllu
því sem var að gerast. Þetta er búið
að vera svolítið erfitt. En eins og
einhver sagði, þá er ekki lagt meira
á manneskju en hún þolir. Það er
spurning hversu mikið ein mann­
eskja getur þolað. En þetta hlýtur
að reddast,“ segir Katrín sem sýnir
ótrúlegan styrk og jákvæðni í erf­
iðum aðstæðum. Hún ákvað að
reyna að taka Pollýönnu á þetta,
eins og hún orðar það, og virð­
ist takast það ágætlega. „Hlutirn­
ir gætu verið verri,“ segir hún og
brosir. Þrátt fyrir það má greina
örlitla sorg í augum hennar.
Fæddust á afmælisdegi afa
síns
Aðfaranótt gamlársdags missti
Katrín vatnið og var lögð inn í kjöl­
farið, enda aðeins gengin um 24
vikur. „Það er ekkert vitað af hverju
vatnið fór en álagið hefur eflaust
haft sitt að segja. Þegar vatnið er
farið þá eru meiri líkur á því að
það komi sýking í belginn.“ Það
var einmitt það sem gerðist og er
ástæðan fyrir því að stúlkurnar
fæddust svona löngu fyrir tímann,“
að sögn Katrínar. „Þetta var versta
fæðing í heimi, ég grátbað um
keisara eða korktappa þarna upp
til að stoppa þetta, en það virk­
aði ekki,“ segir Katrín og hlær létt
þegar hún rifjar fæðinguna upp.
Þær Þóra Margrét og Hall­
dóra Gyða komu í heiminn þann
6. janúar, á afmælisdegi móðurafa
síns, sem var að fagna sextugs­
afmæli sínu þegar fæðingarhríð­
irnar hófust. „Ég ætlaði ekkert að
hringja í mömmu, það var afmælis­
veisla í gangi þar. Ég ætlaði ekkert
að skemma afmælisveisluna, ég
ætlaði bara að reyna að láta þetta
bíða.“ En stúlkurnar voru ekki sama
sinnis, þær vildu ekki bíða, þrátt
fyrir skamma dvöl í móðurkviði.
Var viss um að önnur myndi
fara
„Þær voru skírðar sama dag og þær
fæddust en svo hafa þær bara verið
að gera kraftaverk. Tvíburi B hefur
aldrei þurft að fara í öndunarvél og
það er mjög sjaldgæft. Tvíburi A
Sólrún Lilja Ragnarsdóttir
solrun@dv.is
Viðtal
„Örugglega
tilgangur með
þessu Öllu“
Síðustu mánuðir hafa verið Katrínu Aðalsteinsdóttur erfiðir. Þann 1. nóvember féll eiginmaður
hennar, Halldór Nilsson, skyndilega frá eftir margra ára baráttu við geðhvarfasýki. Eftir stóð Katrín
með fimm ára dóttur frá fyrra sambandi, Guðbjörgu Emilíu Walker, og ófædda tvíbura sem áttu að
fæðast um miðjan apríl. Tvíburastúlkunum lá hins vegar reiðinnar ósköp á að komast í heiminn og
fæddust þann 6. janúar síðastliðinn, eftir aðeins rúmlega 25 vikna meðgöngu.
32 Viðtal 25.–27. janúar 2013 Helgarblað
Brúðkaupsdagurinn Katrín og Halldór giftu sig í Glerárkirkju á Akureyri þann 14. júlí síð-
astliðinn. Hann féll frá þann 1. nóvember. Með þeim á myndinni er dóttir Katrínar, Guðbjörg
Emilía Walker. Hún leit á Halldór sem föður sinn.