Gerðir kirkjuþings - 1990, Side 112

5
tvcimur læknum scm skulu \cra aörir en þcir scm ncma broit líffærin. l’á cr gcrt ráö fyrir aö
um brottnám líffæra verði haldin scrstök skrá þar scm í vcröi skráö andlátsstund. dánarorsök.
nöfn læknanna scm slaðfesta andlát og N'iðmiöun sem bcill var s iö staðfcstingu andláts. I’á cr
og gert ráö fvrir að læknir scm annaöist hinn látna síðast fyrir andlátiö incgi ckki annast
brottnám líffæranna.
Um 2. kafla. Krufningar.
Ákvæöi 11. gr. laga nr. 64/1962 um dánarvottorð hafa veriö túlkuð s\'o að s'firlækni sc
heimilt að krefjast krufningar. í reynd munu lík þó ekki krufin nema fyrir liggi samþykki
nánustu vandamanna hins látna. nema um rcttarkrufningu sé aö ræöa.
Samkvæmt lögum nr. 42/1913 um mannskaðaskýrslur og rannsókn á fundnum líkum tclst
það mannskaöi cf maður deyr voveiflcga. Vosciflcgur dauðdagi samkvæmt lögunum cr
braður bani. er hlýst af einhverri annarri orsök en undanförnum sjúkdómi. hvort heldur um
slys er aö ræða. sjálfsmorð eða manndráp.
Ef maður deyr voveiflega skal tilkynna það lögreglu tafarlaust og skal lögrcglumaður
. annsaka svo fljótt sem verða má h\ ernig dauða hcfur borið aö höndum. Hann skal kveðja
lækni með sér og skulu þeir báðir í senn skoða líkið oglæknir þ\ í næst kryfja þaö ef þörf gerist.
Lögreglumaður ræður hvort líkið er krufið. en það skal hann jafnan fyrirskipa cf nokkur
minnsti vafi gctur leikið á þ\'í hvað manninum hafi orðið að bana. Til eru leiöbciningar um
réttarlæknisskoðun á líkum frá árinu 1936 og cr cnn við þær stuðst.
Samkvænit lögunum frá 1913 er óþarfi að kalla til lögreglu þó einstaklingur deyi í
heimabúsi ef ljósl er að viðkomandi hafi dáið úr undanfarandi sjúkdómi. Lögregla er þannig
oft af óþörfu tilkvödd þegar einstaklingur deyr í heimahúsi.
Jafnljóst er að ætíð skal gera lögreglunni \'iðvart ef um cr að ræða fundið lík. manndráp.
sjálfsvfg. slys. þegar dánarorsök er óviss eða ef önnur atvik gcfa lilefni ti) rannsóknar.
Sýnist full ástæða til að ganga skilmerkilega frá leiðbeiningum bæði til lækna og lögrcglu
um það hvenær kalla þarf lil lögreglu og hvenær ekki.
Uin 5. gr.
Hér er sett fram su meginregla að krufningu megi ekki gera nema hinn látni hafi
samþykki hana eða \ andamenn hans í þeim tilvikum þegar ekki cr vitað um \ ilja hins látna.
Jafnframt cr lögð sú skylda á lækni. sem telur krufningu nauðsynlega. að hann kynni
vandamönnum tilgang og markmið krufningarinnar. Pá er gert ráð fyrir að komi í Ijós að
læknir. sem hefur haft hinn látna til mcðferðar hyggst ckki óska krufningar geti \'andamcnn
tt fram ósk um krufningu.
Jafnframt cr vandamönnum hcimilt að krcfjast krufningar.
Um 6. gr.
Krufningu má ekki framk\æma cf ætla má að krafisl \erði réttarkrufningar.
Uni 7. gr.
Grcinin þarfnast ckki skýringa að öðru lc-vti en þvf að gcrt cr ráð f\ rir að ráðhcrra verði
licimilt að sctja sérstakar rcglur um frágang líka að lokinni krufningu. Nauðsynlegt þykir að
slíkar rcglur cigi sér skýra stoð í lögum.
I’arfnast ckki skýringa.
Uni S. gr.
109