Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1987, Síða 83

MULAMNG
81
Jónsson eftir að hann tekur við af Einari 1955. Ég vil nefna til verk-
stjórana Kristján Jóhannsson um árabil fyrir og eftir 1950. hann vann
einnig við Oddsskarðsveg, eins og áður segir. Elís Jónsson sumarið
1957, nú yfirverkstjóra í Borgarnesi, Þorstein Pálsson Reyðarfirði um
1958, Sigurjón Ólason Reyðarfirði 1959- 1966 og Ingólf Steindórsson
1967 - 1968. Um það leyti tekur við í vegagerð á þessari leið Jónas
Jónsson á Breiðdalsvík og starfar til 1980.
Eftirmáli
Skráningu þáttanna hér á undan um vegagerð lauk síðla árs 1984.
Síðan hefur að sjálfsögðu mikið verið unnið að vegabótum, m. a.
lengjast nú vegkaflarnir sem lagðir hafa verið bundnu slitlagi.
Þegar litið er yfir farinn veg er margs að minnast. Þegar ég man
fyrst voru verkfæri vegavinnumanna reka, kvísl. járnkarl, haki, hjól-
börur, handbörur og hestakerrur. Eitthvað voru þó bílar komnir til
sögunnar við akstur malar í efsta lag vega. Nú er öldin önnur, allt
unnið með margs konar vélknúnum tækjum.
Ég man þá tíð að verkamennirnir þurftu sjálfir að sjá um sína mat-
reiðslu. Gátu þá sumir haft nesti að heiman, aðrir sem fjær voru heim-
ilum sínum elduðu í tjöldum sínum matinn á olíuvélum sem voru í
hverju tjaldi. Fljótt breyttist þetta á þá lund að einn verkamaðurinn
sá um eldamennskuna og hafði til þess sérstakt tjald, gátu menn þá
sótt á diska sína þangað. Síðan komu blessaðar ráðskonurnar til sög-
unnar og sáu um matreiðsluna. Dróst þá ekki lengi að þær fengju skála
til eldunar og þar var einnig hægt að matast. Varð þá bækistöðin
nokkurs konar annað heimili vegagerðarmannanna. Oft var þá glatt á
hjalla á kvöldin, spilað og spaugað, og ekki spillti þá að eiga lögg í
glasi. Ég var heppinn með það að hafa alltaf góðar ráðskonur og á ég
þeim öllum gott að gjalda. Sumar þeirra kynntust líka mannsefnum
sínum í flokknum.
Það mun hafa verið sumarið 1963 að ég var með flokk minn í nokkrar
vikur við að endurbyggja veginn í brekkum Breiðdalsheiðar að sunnan.
Þar var erfitt vegarstæði, sprengja þurfti kletta og klappir, varð af því
hávaði mikill. Varð þá þessi vísa til:
Breiðdalsheiði brött og há
býsn og furðu vekur.
Hana þoka hylur grá,
í hömrum undir tekur.
6