Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1987, Qupperneq 103

MULAÞING
101
einum eða öðrum hætti, lent í sjóinn eða hrapað fyrir björg, slíkt gat
alltaf hent.
Veturinn leið og týnda lambið var gleymt. Að vorinu var öllu fé
sleppt á gróandi jörð. Stöku sinnum var þó féð rekið saman og réttað.
Réttin á Karlskála var stór og margt fé þar saman komið, bæði heimafé
og aðkomufé. Mannfólkið lét sig heldur ekki vanta þar og bæði hús-
bóndinn og fjármaður hans voru auðvitað mættir og litu yfir safnið.
Þá segir Jón smali furðu lostinn:
„Hvað sé ég? Hér er þá komin gimbrin sem týndist í haust.“
Víst var það furðulegt og varð að athuga vandlega. Kindin var
handsömuð. Fyrst var þreifað um eyrun. Þar var þá ekki mark húsbónd-
ans. Það var biti aftan vinstra; það var mark annars manns. Hans var
ekki langt að leita. Hann var spurður hvort hann ætti kindina. Svar
hans var:
„Ef mitt mark er á henni hlýt ég að eiga hana.“
„Ekki eru allir því samþykkir, ekki Jón smali.“
Hvort eitthvað var um þetta þjarkað veit eg ekki. En þá spyr afi minn:
„Gefur þú þínum lömbum rúg?“
Hann kvaðst ekki gera það, sem og allir vissu, því það gerðu ekki
aðrir en Eiríkur afi; og sagði hann þá:
„Það geri eg. Eg gef mínum lömbum rúg á hverjum vetri og ef eg
á þessa kind kann hún át á rúgi, en ef þú átt hana þá kann hún ekki átið. “
Nú lét afi sækja rúg, sem komið var með í vaskafati og borið fyrir
kindina. Hún var fljót að sjá hvað var á boðstólum og gekk óhindruð
að ílátinu og tók hraustlega til matar síns. Það var öllum ljóst að hún
át ekki í fyrsta sinn kornmat. Þá varð afa að orði:
„Þá hefur Jón smali rétt fyrir sér eins og við var að búast.“
Varla hefur það verið aðalatriði í þessu máli.
Ekki veit eg hvað var rætt frekar þarna, en áður en fénu var sleppt
út var búið að brennimerkja kindina á báðum hornum brennimarki
afa míns.
7*