Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1987, Síða 106

104
MULAÞING
Að hlaupa heim í Hrafnabjörg var útilokað, boli myndi verða sokk-
inn niður og horfinn að því loknu, því annar gæti ekki haldið honum
upp úr.
Nei, það vorum við sem urðum að gera eitthvað, og nú kom sjálfsá-
sökunin - okkur hefði verið nær að fara upp á brú eins og okkur hafði
verið uppálagt.
Það mundi verða skemmtilegt eða hitt þó heldur að koma heim og
tilkynna að boli hefði farið í ána. Nei, nú varð að gera eitthvað - en
hvað?
Að koma bandi undir hann að aftan var ekki hægt, bæði var ekkert
band, og svo var hann á kafi að aftan og lífshættulegt að fara út á
krapið. Það eina sem var hægt, var að toga í múlinn sem til allrar
lukku var nokkuð langur og úr góðum kaðli.
Nú fundum við okkur góða spyrnu við jakabrúnina sem við stóðum
á, og síðan var talið - 1 - 2 - 3 og nú, og báðir munum við hafa tekið
á öllu því sem við áttum til, enda vissum við ekki fyrr en boli lá á
jakanum við hlið okkar, rennblautur og hríðskjálfandi. Það voru ham-
ingjusamir drengir sem leiddu bola það sem eftir var í land.
En nú var annar vandi á höndum og hann var sá að þurfa að játa
þessa glæfraför bæði heima og eins við eiganda bola.
En úr þessu rættist bærilega, því að þegar við vorum komnir heim
undir tún í Blöndugerði, var boli orðinn þurr á skrokkinn og vart hægt
að sjá að nokkuð hefði komið fyrir.
Lof sé þerristund þeirri.
Við tókum það ráð að láta sem ekkert hefði í skorist og það gekk
allt að vonum.
Þegar heim kom sögðumst við hafa farið á ís og hann væri bara góður.
Enn sé ég bola eins og hann var við jakann, og enn undrast ég að
við skyldum ná honum upp. Eg held við höfum ekki verið einir í það
sinn.