Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1987, Síða 108

106
MÚLAÞING
sport. Björn er nú kaupfélagsstjóri á Stöðvarfirði. Björn sat frammi í
skut og eg var þar líka, Stefán reri en Árni sat í afturskutnum. Þegar
við komum að fjörunni fór eg að tína út kindurnar úr bátnum í sjóinn
eins og Stefán hafði gert í fyrri ferðunum, en báturinn stóð er tvær
kindur voru komnar úr honum. Af því að kvika var að koma undan
golu og sunnanátt sogaðist sjórinn undan bátnum svo hann hallaðist
það mikið að kindurnar stukku sjálfkrafa úr honum, og hann lenti á
hliðina af því hann var of nærri landi til að þola hið óvænta útsog,
enda hafði fyrsta aldan verið það stór að hún gekk yfir afturskutinn,
og við stukkum auðvitað út um leið og báturinn lenti á hliðina, en
næsta aðsog fyllti bátinn sjó áður en við gátum rétt hann við. Eg
blotnaði nú í hné, Stefán í mitti, Árni undir hönd, en drengurinn Björn
lenti í kaf og var rétt orðinn undir bátnum. Faðir hans náði honum og
kippti upp í sandinn. Við gátum ekki bjargað bátnum upp í fjöru, því
hver alda rak nú aðra, fyrr en þær voru búnar að hvolfa honum og
taka frá okkur árarnar og austurtrog. Við vorum því þarna með ára-
lausan bátinn og auk þess hafði önnur súðin rifnað frá framstefni svo
hann var h'ka ósjófær af þeim ástæðum. Þau eru hörð sogin sjávarins
úti á annesjum þótt ládauður sýnist sjórinn, það vita þeir sem reyna.
Þarna erum við nú allt í einu orðnir illa staddir skipbrotsmenn,
króaðir utan við Nesflugin, sem ekki þótti fært um morguninn að reka
féð í gegnum - og eg hafði aldrei þorað að fara hjálparlaust gegnum
þau vegna lofthræðslu. Það var ömurlegt að hugsa til þess að svona
skyldi nú komið fyrir okkur. En nú var ekkert undanfæri. Við urðum
að reyna að komast heim sem fyrst, og þá fyrst og fremst að fara á
öðrum bát og sækja strax þann laskaða og áralausa. Þarna var ekki
hægt að hafa hann því við vissum að sjólag var að versna.
Við flýttum okkur nú upp í aðalrákina, Nesrák, og það gekk vonum
betur að komast eftir henni gegnum klettana, og eg var svo heppinn,
mitt í þessum erfiðleikum, að lágþoku gerði yfir sjóinn og það hátt
upp í flugin að eg sá ekki hve hátt og ægilegt er þarna fram af klettunum,
sem brimsjóarnir skella sí og æ uppundir. Þetta var í eina skiptið sem
eg komst þessa leið hjálparlaust og óhræddur, því nú bar ekkert á
lofthræðslu.
Það var komið framundir kvöld er komið var heim með hinn laskaða
bát, og mátti ekki seinna vera, þar eð kvika var orðin það mikil þegar
báturinn var sóttur, að með naumindum var hægt að koma mönnum
í land til að hrinda þeim laskaða á flot. Þá var komin suðaustan alda
í sjóinn og um nóttina gerði stormrosa og brim. En árarnar, er við