Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1987, Qupperneq 139

MULAÞING
137
Faðminn breiðir faldaheiði móti
nafni minn, því náttúran
nú er farin að vekja hann.
Skrípin eru skegld í framan,
skrípunum lítið er að gaman,
skrípalætin skelfa mig.
Skrípin hafa sköpun Ijóta,
skrípin aldrei lofstír hljóta,
skrípin æpa og skæla sig.
Véla reynir vífin mæru
villu á hálan stig.
Undir sauðar- grárri gæru
girndin felur sig.
Ekki fær af lýðum lof
Ijótur málabessi.
Ekki er nema kjaftur og klof
kunningi okkar þessi.
Sjáðu klæða karska hæð
kunna ræðubragði,
mála blæðir bólgin æð
blaðursskæðu á flagði.
Brátt mun þessi svinni svanni
sín út taka laun.
Gjöra narr að gömlum manni
gefur illa raun.
Illa ég í skröggnum skil.
Skratti er sá frekur.
Hann er að biðla hennar til,
hún ei neitt á tekur.
Á eitt þau bæði eru sátt
Amors girnd að þjóna,
saurlifnaðargarnið grátt
gott þeim finnst að prjóna.
Kvumleiður var kjafturinn á kerlingunni
Til ills var þessi eiturnaðra,
alltaf gjörði Ijúga og slaðra
Furtur þessi í framan ekki fríður þykir.
Heimskufullur, herðalotinn.
Hryggur er af stelpum brotinn.
Skrípalæti og skraffinns kæti
skap mitt bætir ei.
Hjartað velur sífellt sæti
siðugri hjá mey.
Kettir hafa klær og ráð
krækja sér í væna bráð.
Vélráð þeirra varast áttu
vinskapnum ei treysta máttu.
Hafðu skjól af háum kletti
hann þig byljum ver.
Varastu alla villiketti
er vilja granda þér.
Af hófleysi ei halda áttu
hégóma þig ginna ei láttu
hans er jafnan gaman grátt.
Peningum í fen sá fleygir
fyrir honum knén er beygir.
Von hans styðst við veikan mátt.
Varast áttu vondan soll
vist sú þér er ekki holl.
Margt þú lært af góðum getur
ganga mun þá lífið betur.
Þegar morgun- rís upp rós
rjóð og dýrðarfögur
upprisunnar eilíft Ijós
allar blessa sögur.