Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1987, Side 166

164
MULAÞING
gjört á tveimur fundum áður. Þeir höfðu hvorki aðstöðu né þekkingu
til þess að dæma um fengnar upplýsingar, sem ýmsir vart þekktu plóg
frá herfi. En þessi óvenjulega fásótti fundur, með aðeins átta fulltrúum
auk stjórnarmanna, felldi tillöguna. En það var í fyrsta sinn á 17 árum,
að tillaga frá mér væri felld. Fundurinn hélt áfram eins og ekkert væri.
En undir fundarlokin kom fram afleiðingin. Þar er bókað svo:
„Kosningar: a. Úr stjórninni gekk séra Magnús Bl. Jónsson í Valla-
nesi, er lýsti yfir því, að hann tæki ekki þátt í endurkosning, þrátt fyrir
áskorun er kæmi fram í þá átt.“
En því sló eg varnagla við áskorun, að sumir fulltrúar, einkum Bene-
dikt bóndi Gíslason á Egilsstöðum Vopnafirði, höfðu lagt mjög að mér
að neita ekki kosningu, færðu til, að felling tillögunnar væri fremur
sprottin af því, að gamli flagadraugurinn væri aftur farinn að spila í
höfðum sumra fulltrúanna, eins og komið hefði fram í umræðunum,
heldur en að þeir vildu sýna stjórninni vantraust. í einni skorpunni,
er Benedikt hafði í matar- eða kaffihléi kallað mig út og við gengið
alllanga stund fram og aftur og hann verið að halda því að mér, að eg
mætti ekki yfirgefa Sambandið, en ekkert á unnið, rétti hann mér vísu
þessa á blaði, sem enn liggur í gömlu buddunni minni:
Eygi jeg nú enn sem fyr
ekki geisla marga.
Nú eru opnar dauðans dyr.
Drottinn, reyndu að bjarga.
Ekki hvarf eg nú frá Sambandinu fyrir það að dofnaður væri áhugi
minn fyrir jarðrækt. Eg taldi tíma til kominn, að þessar smáblettaplæg-
ingar færðust smám saman yfir á búnaðarfélögin með stuðningi Sam-
bandsins. Þeim hafði þegar verið sýnt stafrof jarðyrkjunnar, og nú áttu
þeir að geta æft sig í lestrinum. Þá gæti og ætti Sambandið að snúa sér
að hinum stærri viðfangsefnum, þar sem mikið verkefni lægi fyrir á
hverjum stað, því að vitanlega gat það aldrei orðið hlutverk traktors
að snúast milli bæja til þess að plægja hálfa til eina dagsláttu á bæ.
Það átti að verða verk búnaðarfélaganna. En lokamarkmiðið átti að
verða það að mínu áliti að plæging etc. yrði jafnsjálfsagt búverk á
hverju heimili eins og t. d. túnvinna og heyskapur. En það duldist mér
ekki, að ef Sambandsfundirnir færu að verða jafnfásóttir sem þessi og
áhrif a Flj ótsdals- og V allaklíkanna færi að gæta þar verulega, þá mundu
slíkar og þvílíkar skoðanir lítils byrs eiga að vænta, þar sem kyrrstaðan