Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1987, Qupperneq 169

ÁRMANN HALLDÓRSSON
Þorsteinn Magnússon frá Eiðum
Eg sem þetta skrifa kom fyrst í Eiða að kvöldlagi í myrkri. Því varð
það fyrsta athöfn mín morguninn eftir að líta út um glugga og svipast
um það landslag sem eg hlaut að hafa fyrir augum einn til tvo veturna
næstu (grunaði ekki þá - yfir 30 ár). Við augum blasti fölguð jörð og
umhverfi sem mér virtist heldur sviplítið við þessa fyrstu morgunsýn.
Ef til vill hefur það verið þess vegna, að athyglin dróst að manni sem
kom heim túnið - og það svo eindregið að eg man þetta atvik enn
jafnglöggt og þetta hefði gerst í gær, nú eftir rúm 50 ár, því að þetta
var seint í vikunni 14. - 20. október árið 1934.
Hann var í vel meðallagi á hæð, þrekvaxinn og með dálitla ístru.
Nokkuð útlimamikill, innskeifur og hreyfingar stirðlegar, enda tekinn
að reskjast. Það sem gleggst loðir þó í minni er svipurinn. Hann gekk
fattur - má eg segja, horfði hátt og fagnaðarblær í yfirlitinu, bros á
andliti eins og hann væri að bjóða þennan snjóföla haustdag velkominn.
Hann var í bláum nankinsfötum yst klæða, hnepptri treyju og smekk-
buxum, hnéháum gúmístígvélum, en höfuðfatinu kem eg ekki fyrir
mig. Hann hefur víst verið að koma úr útihúsum og hélt á tómri
blikkskjólu í annarri hendinni en vingsaði reku í hinni, eins og göngu-
priki.
Fljótlega komst eg að því að þetta var „Steini gamli,“ kúahirðir hjá
Eiðabónda, sem var Páll Hermannsson alþingismaður. Eg sá hann oft
þennan vetur og næsta, er eg var nemandi í Eiðaskóla, talaði stöku
sinnum við hann og heyrði oft talað um hann, sagðar af honum sögur.
Og allflestir hermdu góðlátlega eftir honum þegar þeir minntust á
hann, líktu eftir rödd og áherslum, reyndu að bregða upp andlitssvipn-