Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.10.2014, Síða 23

Tímarit hjúkrunarfræðinga – 3. tbl. 90. árg. 2014 19
Árið 2005 var ég nýútskrifuð úr mennta­
skóla og stóð á ákveðnum krossgötum
í lífinu. Hvað ætlaði ég að verða þegar
ég yrði fullorðin? Í fjögur ár hafði það
verið mitt eina takmark að útskrifast
sem stúdent og á þeim tíma fannst mér
það eitt það merkilegasta sem ég hafði
afrekað, en eitthvað varð að taka við.
Sumarið eftir útskriftina fór ég austur í Vík
í Mýrdal til þess að vinna á veitingastað.
Ég hafði stefnt að því í töluverðan tíma
að verða kokkur þar sem ég hafði
mikinn áhuga á matseld og því lá vel
við að ég menntaði mig frekar í þeirri
iðn. Framtíðardraumarnir voru oft mjög
háleitir og planið var að opna lítið kaffihús
þegar ég yrði eldri. En … sumarið eftir
stúdentsútskriftina fannst mér eins og
ég hefði einhvern veginn misst áhugann
á þessari framtíð. Ég áttaði mig á því
að ef til vill ætti ég frekar að mennta
mig í einhverju allt öðru, ég gæti átt
matseldina sem áhugamál og ástríðu
og opnað kaffihúsið einhvern tímann
seinna. Ég ákvað snögglega þetta sumar
að ég væri ekki tilbúin til að ákveða
hvað það væri sem ég ætlaði að gera.
Ég lagðist yfir vefsíður á netinu til að
skoða starfsmöguleika erlendis og fluttist
síðan um haustið til Bretlands og gerðist
au­pair þar í tæpt ár.
Á þessu eina ári í Bretlandi hugsaði ég
töluvert um á hverju ég hefði mestan
áhuga fyrir utan matseld. Mér datt
í hug hjúkrun en þar sem ég þekkti
fáa hjúkrunarfræðinga hafði ég óljósa
hugmynd um hjúkrun og má segja að
álitið litaðist af fréttaflutningi og greina­
skrifum. Samt sem áður fór ég að kynna
Ragna Björg Ársælsdóttir, ragna@ragna.is
mér hjúkrunarfræðina og sá þá fyrir mér
óteljandi starfsmöguleika og sveigjan­
leika. Mér fannst heillandi að vinna með
fólki og hitta margt fólk. Af hverju hafði
mér einfaldlega ekki dottið þetta fyrr í
hug?
Á síðustu árum hef ég oft fengið samúðar­
augu og allt að því klapp á öxlina þegar
ég segist vera hjúkrunarfræðingur. Ég
get sagt ykkur strax að ég þarf enga
vorkunn. Ég elska þetta starf alveg í
tætlur! Það er mjög gaman að vera
menntaður í fræðum sem geta hjálpað
fólki andlega og líkamlega. Ég hef einnig
tækifæri til þess að fara í framhaldsnám
í svo ótal mörgu sem ég get tekið með
mér í starf hjúkrunarfræðingsins að það
liggur við að það valdi manni valkvíða.
Það er heljarinnar valkvíði skal ég segja
ykkur!
Ég valdi þetta starf af því að ég finn mig
í því. Í dag líður mér alla daga eins og
hjúkrunafræðingi og ég er alltaf að læra
meira og meira um sjálfa mig og fræðin.
Ég ber öðruvísi tilfinningar til starfsins
míns og sjúklinganna en þegar ég var
nýútskrifuð og ég stelst stundum til að
láta mér þykja vænt um starfið þar sem
það gefur mér oft mikið.
Ég tek heldur ekki á móti neinum sam­
úðar skeytum út af vaktavinnunni sem ég
vinn. Ég skal alveg viðu rkenna að það er
gott að geta skriðið aftur upp í á virkum
dögum þegar fjölskyldan er farin á stjá
í vinnu og leikskóla. Þá get ég náð upp
smá svefni og verið svo ein heima að
taka til og stússast án þess að vera með
marga aðra í samkeppni um athyglina
eins og gerist þegar allir eru komnir heim
seinni partinn.
Ég er samt ekki bara hjúkrunarfræðingur.
Ég hef sveigjanleikann sem mig dreymdi
um að eiga. Ég vinn 80% starf sem
hjúkrunarfræðingur og það að vera bara í
80% starfi gerir mér kleift að starfa einnig
sem söngkona og halda úti matarbloggi.
Þau verkefni geta verið tímafrek og ég
þarfnast þess vegna sveigjanleikans sem
starfið býður upp á. Hver framtíðarplönin
verða varðandi framhaldsnám er enn
óvíst en það verður líka spennandi að sjá
hvort litla kaffihúsið sem mig dreymdi um
muni einhvern tímann líta dagsins ljós.
Ég skora á Auðbjörgu Bjarnadóttur
hjúkrunar fræðing á Kirkjubæjarklaustri að
skrifa næsta þankastrik.
Ragna Björg Ársælsdóttir er hjúkrunar­
fræðingur á bráðadeild Landspítalans og
söngkona og heldur úti matarblogginu
Ragna.is.
ÞANKASTRIK
MÉR ER EKKI VORKUNN
Það er erfitt að vera tvítug stúlka, nýkomin úr menntaskóla, með háleitar
og stórar hugmyndir um framtíðina og standa frammi fyrir því að velja fag í
háskóla. Af hverju ákvað ég að verða hjúkrunarfræðingur og hvað finnst mér
um þá ákvörðun núna nokkrum árum síðar?