Skólavarðan - 01.12.2015, Page 31

DESEMBER 2015 31
Ásdís Einarsdóttir, nemandi í Öxarfjarðarskóla
Ásdís Einarsdóttir hefur samið margar
smásögur og sjálf segir hún þær svo
margar að hún muni ekki eftir þeim
öllum. Hún segir Hungurleika-bækurnar
í mestu uppáhaldi um þessar mundir.
Ásdís hefur þegar hafist handa við
næstu smásögu. „Ég kalla hana Turninn
en hugmyndina að söguþræðinum
fékk ég hjá ömmu minn,“ segir Ásdís.
Umsögn dómnefndar
Sagan fjallar um frú Járnbrá kennara sem er 58 ára gömul og
geðstirð mjög og getur hrópað svo hátt að steinmolar detta
úr loftinu. En einmitt þess vegna er henni treystandi. Hún ein
getur sigrast á stærðfræðiskrímslunum. Hún er ofurhetja
sem í rás sögunnar fær skínandi vopnabúnað, vinnur bug á
öllum vitleysum. Sagan er glaðhlakkaleg furðusaga sem rásar
milli lifenda og dauðra, skólastofunnar og skrímslaheimsins
og stærðfræðikennarans og ofurhetjunnar. Hugmyndaflug
höfundarins lætur ekki loka sig inni og allt er mögulegt.
KENNARADRAUGARNIR
Frú Járnbrá sat í sætinu sínu og starði á
prófið. Hún hafði unnið í þrjá tíma við að
fara yfir próf. Hún skildi engan veginn
hvernig þessum krökkum hafði tekist að
svara 4 + 2 vitlaust. „Jæja, best ég fái mér
kaffi,“ tautaði hún. Það marraði í stólnum
þegar hún stóð upp og drattaðist fram.
Henni til mikillar undrunar þá var allt hljótt.
Hún hefði búist við að krakkaskrattarnir
væru öskrandi og hlaupandi út um allt.
„Hefur einhver kennt þeim mannasiði?“
tautaði frú Járnbrá á meðan hún fiktaði í
ískrandi kaffivélinni. Kaffið rann í gamla
bláa bollann hennar sem hún hafði fengið í
afmælisgjöf frá skólastjóranum. Hún sötraði
kaffið þegar hún tók eftir einhverju, það var
orðið ískyggilega kalt þar inni. Nokkur blöð
höfðu þyrlast upp og um leið þaut eitthvað
ljómandi ljós framhjá. „Eru krakkarnir að
atast í mér enn og aftur?“ kvartaði hún við
sjálfa sig. En svo fannst henni eins og kalt
vatn rynni á milli skinns og hörunds. Hún
leit niður í kaffibollann sinn og sá að hann
var algjörlega frosinn.
Henni brá svo mikið að hún missti
bollann og hann splundraðist á parketinu.
„Hættiði, litlu púkarnir ykkar!” hrópaði hún
rámum rómi.
„Nú, þessi er voðalega geðstirð,“ heyrði
hún hvíslað fyrir aftan sig. Eldsnöggt sneri
hún sér við og við henni blasti fölasta andlit
sem hún hafði séð. Það var ung kona með
ljósblátt hár og dekkstu augu sem sést hafa.
Við hliðina á henni var gamall maður með
bleikt hár og lýsandi gul augu og skakkar
tennur sem gerðu hann hálf spaugilegan.
„Hvaða furðufuglar eruð þið?“ þrumaði frú
Járnbrá.
„Já, afsakið. Við biðjum yður að
fyrirgefa okkur. Ég er Hjálp og þetta er
vinur minn Hrolleifur og við dóum fyrir
sextíu árum,“ svaraði unga konan.
Frú Járnbrá góndi bara á þau. En hún
var hugrökk, þótt gömul væri og spurði
einfaldlega „Og hvað viljið þið?“ Það var
þögn í smástund þangað til Hrolleifur hóf
upp raust sína. „Við erum dáin, og við
erum draugar. En við komumst ekki burt
fyrr en við finnum týnda prófsvarið. Hún
fröken Hjálp og ég vorum að fara yfir próf
og komumst að síðustu spurningunni,
við höfðum skrifað niður svarið þar sem
það er löng talnaruna. En mér tókst að
týna svarinu og daginn eftir lentum við
í bílslysi á leið í skólann. Svo við biðjum
yður um að hjálpa okkur að leita.“ Svipur
Járnbráar lýsti bæði hræðslu og hrifningu
í senn. Eftir langa þögn þá svaraði hún.
„Jæja þá, ég skal hjálpa.“ Draugarnir urðu
svo hamingjusamir að þeir fóru að ljóma
með gulum lit. Svo lögðu þau af stað niður
langan gang sem var á kennarastofunni þar
til þau námu staðar við gamalt málverk.
„Hér inn,“ sagði Hjálp. Járnbrá fylltist efa-
semdum. Hvað ef þetta væri bara ímynd-
un? Þau námu staðar á miðjum ganginum.
En svo snerti Hrolleifur vegginn og hann
opnaðist. Það kom gustur sem þeytti upp
öllum hlutum á gólfinu, borðunum og
hillunum. Járnbrá leist ekkert á blikuna
lengur, en elti þau samt niður brattan stiga
sem hafði birst í veggnum. Tröppurnar
voru hálar og slímugar, eitt skiptið hafði
hún nærri dottið og fótbrotið sig.
Hún labbaði að því virtist í heila
eilífð þangað til hún sá glitta í ljóstýru
fyrir framan sig. Fyrr en varði var hún
komin inn í vel upplýst herbergi án sýnilegs
ljósgjafa. „Þið segist ekki vita hvar lausnin
er, en leiðið mig beint hingað?“ sagði
Járnbrá full efasemda. „Við vitum hvar
hún er, en við þurfum lifandi kennara til
að berjast við skrímslin!“ sagði Hrolleifur,
og um leið birtust skínandi sverð og
skjöldur í kjöltu Járnbráar. „Ætlið þið að
láta fimmtíu og átta ára gamla kerlingu
berjast með níðþung vopn?“ æpti Járnbrá
öskuvond. „Já,” svaraði Hjálp glettnislega.
„#$%#&”?$&/%$*!”$” HEIMSKINGJ-
ARNIR YKKAR!“ hrópaði Járnbrá svo hátt
að steinmolar duttu úr loftinu. Svo svifu
þau burt.
En þá sá hún að þetta voru ekki
nein venjuleg skrímsli, heldur stærð-
fræðiskrímsli! Þá glumdi í stóru skrímsli:
„Útrýmdu röngum svörum!“
„Ég kann þetta vel!” hrópaði hún um
leið og hún réðst til atlögu. „Hafðu þetta,
ljóta, vitlausa dæmið þitt!“ bergmálaði í
hellinum. Þá rann svolítið upp fyrir henni:
hvað með réttu dæmin? Allar vitleysurnar
voru dauðar og hin dæmin voru búin að
raða sér í beina röð. En þá snéru Hjálp og
Hrolleifur til baka. „Vel gert, frú Járnbrá,
þér tókst það!“ kallaði Hjálp til hennar. „Þú
fannst rununa,“ sagði Hrolleifur ánægður.
„En það er hvergi hægt að finna hana,“
svaraði Járnbrá. „Jú, víst. Skrímslin sem
eru eftir eru runan,“ sagði Hjálp.
Og þá varð allt svart.
Frú Járnbrá vaknaði í stólnum sínum
inni á kennarastofu. Hún hafði sofnað
meðan hún var að fara yfir próf. Henni leið
ekki eins. Frekar þannig að allt væri miklu
betra og skemmtilegra. Hún var ekki eins
fúllynd. Eins og hún hefði það svo gott.
Hún varð afskaplega góður kennari. En
margir trúðu að hún væri skyggn. Hver
veit, kannski þýða draumar eitthvað.