Félagsbréf - 01.09.1963, Síða 37

Hugur þinn bróðir, sameinast vanda þínum í kenn-
ingunni um ísinn í faðmi næturinnar,
Isinn í teikni firringarinnar, utan skurðardepils-
ins, þar sem gildin hafa glatað möndli sínum og
runnið saman í jafnvægi óendanleikans. . .
Eg hef hlustað inn í hjarnið eftir för þinni bróðir,
rakið slóðir meðal kristallanna, heyrt veðurgnýinn
doðna í dimman þyt á skyggðum glugga turnsins.
Ferill þinn er móskan spunnin, teygð meðfram
gnæfandi speglum strendinga; formóðir móðir, hví
þeyttuð þið fyrrum það hjól með sefandi niði? Var
þá starf ykkar aðeins smíði líkingar í þágu þessarar
tíðar? Eða örlögin. . . . undir rós. . . .?
6 Og rásmælgin heldur áfram að renna gegnum
greipar yfirgefinnar tilveru; rauðir og svartir
hófberendur þjóta frísandi fram með örlöglausum
berki hóglífra heila; á þokuslungnu kumli hrennur
ósöngvinn eldur váveru. Þessi þrjú samannjörvuðu
mæti, þessi langsviðnu tré sem bera þar við himin
langt að haki: hver mundi reikna sér þau til skjóls
á glærfægðum margfleti þvílíkra auðna?
Þú finnur hjarta þitt fjarlægjast unz sláttur þess
hefur aðjafnazt anda þessara slóða, snæborin fiðrildi
svífa hrímuðum vængjum inn í hlóð þitt og þú
meðtekur veturinn í þessum fíngerðu táknum sem
þrátt fyrir allt eiga sér vin í sumri;
Vin og von. Isinn og veturinn og kristallarnir,
fiðrildin og hjartað og sumarið; misdimmir hnettir
á ferð í geimi sem er gáta umhverfis sól sem er
draumi vígð —