Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1995, Blaðsíða 23

liggjandi, og metið stöðuna eldsnöggt: Þið komið of seint. Partíið er
búið.
Nei, ég þarf ekki partí. Það vantar sjúkrabíl. Viltu hringja.
Ertu meidd, spurði konan. Kondu þá innfyrir þó allir séu farnir.
Nei, ég er ekki meidd, það er hann.
Hvar er hann meiddur?
Hann gæti verið frosinn.
Er hann kannski dáinn?
Ég held ekki.
Ef hann er dáinn er lógískara að hringja á lögregluna.
Ég veit ekki hvað hann er. Byrjaðu á því að hringja á sjúkrabfl.
Það liggur á.
Krakkarnir tveir voru komnir alveg upp að tröppunum. Þau höfðu
kveikt á nýjum stjömuljósum, mjög löngum, og það hrukku úr þeim
neistar yfir manninn.
Fariði heim krakkar mínir, sagði ég, þetta er ekkert fyrir ykkur.
Þau gegndu því og tóku stefnu á húsið við hliðina.
Við þorðum ekki að hrófla við manninum af ótta við að hann væri
með áverka. Konan sótti Alafossteppi sem hún breiddi
yfir manninn. Það var í sauðalitunum með landvætti
skjaldarmerkisins fyrir munstur. Það var skrýtið að sjá
manninn svona útafliggjandi með teppi yfir hausnum.
AFVELTA TRÖPPUDR AU GUR á nýársnótt.
Konan fór í pels og vönduð leðurstígvél með háum
hælum og við stóðum yfír manninum og biðum eftir
sjúkrabílnum. Tveggja manna lrkvaka, utandyra í frosti.
Það vantaði ekkert annað en að klukkumar í Háteigs-
kirkju hringdu. Það læddust að mér gamlar sögur um lík
sem voru staursett til vors og ég vonaði að frosni
maðurinn væri á lífi af því hann var ungur og fallegur
þegar búið var að þurrka snjóinn framan úr honum og
átti kannski konu og barn.
Þeir spurðu mig hvort ég ætlaði með honum og ég var komin á
21