Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1995, Blaðsíða 57

ræður í táknin fyrir okkur. Skáldskapur er afbyggður áður en hægt er
að lesa hann, honum er splundrað og raðað saman í ný og hentugri
mólikúl, breytt í skáldskap túlkandans sem samkvæmt páfabullunni
um „Dauða höfundarins" ber skylda til að „lesa á móti textanum“, ber
skylda til að þýða skáldskapinn á annað mál áður en tekið er að fjalla
um hann, sitt eigið mál, freud-marxísku. Myndlist er metin eftir því
hversu auðvelt er að umbreyta henni í texta, leika sér að hugmyndum
kringum hana og myndlistarmenn sýna ekki lengur heldur eru þeir
sýndir og settir í samhengi af þartilgerðum „sýnendum“ sem fara um
heiminn og eru frægari en sjálfir listskapendumir.
Og ráðhús eru metin eftir því hvernig hægt er að túlka þau.
*
Húsin í bænum er að vísu dæmigert ljóð fyrir Tómas og viðhorf hans
til mannlífsins sem hann horfði á góðlega og undrandi - en það er
engan veginn dæmigert fyrir þann Tómas sem skapaður hefur verið
handa okkur borgarbúum. Þar er lífið í
Reykjavík svolítið eins og Disneymynd,
indælt og gott, kátlegt og viðkvæmt. Þar
er alltaf sól og ef það rignir er það erótískt
tákn og ef einhver er dapur þá er það
vegna þess að hann er ekki lengur nógu
ungur til að svalla og skemmta sér. Hann
gaf okkur þá Reykjavík sem var bara til í
hans ljóði - en samt benti hann okkur á
Vatnsmýrina og kannski var svona gaman
í Austurstræti hér í gamla daga. Sennilega
væri hægt að yrkja svona hugnæmt um
Kringluna, ef við eignumst einhvern tím-
ann annan Tómas, sem við gerum reyndar
ekki.
55