Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1995, Blaðsíða 40

„Ég hef bara aldrei komið hingað áður. Það hefur alltaf staðið til
en aldrei orðið neitt úr því.“
„Ertu nýkominn?“ spyr ég.
„Já já, ég er bara nýstiginn út úr rútunni. Það var kona sem fylgdi
mér hingað af rútustöðinni. María Guðmundsdóttir. Kennari. Hún var
héðan úr bænum."
„Og þarftu að komast á pósthúsið?"
„Ég þarf að komast með bréf.“
„Þá verðurðu að komast á pósthúsið,“ segi ég, og dreg sólgler-
augun mín upp úr jakkavasanum. Það er útlit fyrir bjartan dag og ég
segi, til að segja eitthvað, að þetta sé nú aldeilis fínn dagur til að fara
á pósthúsið.
„Já, ég er bara held ég hundeltur af heppninni í dag,“ segir hann
þá, og lítur í kringum sig pírðum augum. „Ég notaði nú bara tímann í
rútunni til að skrifa smálínu. Þetta er svo langt ferðalag. Ætli þetta séu
ekki svona fimm eða sex tímar.“
„Það fer eftir því hvaðan maður kemur,“
segi ég.
„Já já, það er rétt. Og eftir því hvert maður
fer, líka.“
Við erum komnir að Heimilisdeild Vogue,
beint á móti „níunni“, og ég bendi honum á
að koma yfir götuna.
„Þetta er gamla fangelsið,“ segi ég og
staðnæmist á gangstéttinni fyrir framan
það.
„Nú?“ segir hann og virðir fyrir sér dimma
og drungalega bygginguna. „Er búið að reisa nýtt?“
„Það er alltaf verið að byggja fangelsi,“ svara ég og held áfram
göngunni.
„Ég hefði átt að minnast á það í bréfinu,“ segir hann þá eins og við
sjálfan sig. „Mömmu hefði þótt það nú aldeilis vera fréttir.“
„Er bréfið til mömmu þinnar?“ spyr ég.
38