Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1995, Page 47

„Annars læt ég þetta nú koma svona af sjálfu sér,“ heldur hann
áfram. „Bæti svona við frá eigin brjósti um það sem ekki var minnst á
í bókinni."
Ég bíð þolinmóður meðan hann bætir hinni nýju lífsreynslu sinni
aftan við lýsingamar á höfuðstaðnum og ákveð að nota tímann til að
gera upp veitingarnar. Ég bið Erling um hundrað krónur fyrir kaffinu.
„En ég borga fyrir okkur báða,“ segir hann og lítur upp frá
skriftunum.
„Hundrað krónur hljóta að vera nóg,“ segi ég, þó svo ég viti að
tveir kaffibollar kosti á að giska þrefalt það.
„Þú lætur mig vita ef það vantar meira,“ segir hann, en er svo
niðursokkinn í bréfíð að hann gleymir að láta mig hafa peningana.
Ég geng upp að afgreiðsluborðinu og þarf að bíða smástund. Ég sé
að Erlingur geysist áfram í skrifunum.
*
Við göngum sem leið liggur niður Skólavörðustíginn og Bankastrætið
og þegar við komum niður í Austurstræti
fer Erlingur að horfa athugandi í kringum
sig, eins og hann kannist við sig á
þessum slóðum. Þegar við komum að
pósthúsinu býðst ég til að póstleggja
bréfið fyrir hann; á meðan geti hann virt
fyrir sér fólkið í Austurstrætinu. Það eru
fáir inni í póstafgreiðslunni svo ég þarf
ekki að bíða lengi. En þegar ég kem út
aftur er enginn Erlingur sjáanlegur. Ég
horfi vel í kringum mig og velti fyrir mér
á meðan hvort ef til vill sé kominn tími til að láta hann eftir öðrum
hjálpsömum vegfaranda. Mér finnst þó ekki rétt að skilja hann eftir,
45