Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1995, Blaðsíða 22

slökkva ljós í flestum gluggum blokkarinnar. Jafnvel manninum undir
staurnum hnykkti við og hann hrópaði: Því gerirðu þetta, Snorri?
Flugeldasýning fjaraði út í rakettu sem lufsaðist lárétt út af
svölunum og hneig í kraftlausum boga til jarðar með vægu ýli við
kjallaraglugga, og um leið kviknuðu ljós í mörgum gluggum á dreif
um blokkina.
* * *
Við hús ofarlega á Háteigsvegi stóðu tvö börn, strákur og stelpa, sem
gátu varla verið meira en átta ára gömul. Þau sveifluðu stjömuljósum
í hringi og ég hugsaði með mér að það væru allir
brennivínsdauðir heima hjá þeim og þau gætu verið úti til
hádegis á nýársdag eða lengur þess vegna. Þegar ég gekk
hjá sagði stelpan við mig: Sjáðu manninn.
Mannsmyndin sem sat á tröppunum og hallaði sér
að handriðinu var að breytast í snjókarl og leit svo
eðlilega út sem slíkur að það var ekki von ég tæki eftir
sérstaklega honum. Ég gekk nær og mér sýndist þessi
hvíta þúst vera ungur maður. Hann hlaut að hafa setið þó
nokkra stund því hann var alsnjóa. Ég gekk upp tröpp-
umar og sá að augnhárin á honum glitruðu hvít.
Vaknaðu, sagði ég og kom við öxlina.
Hann vaknaði ekki. Ég tók af mér lopavettlinginn
og snerti vangann. Hann var ískaldur. En maðurinn var ekki dáinn,
hann andaði. Ég reyndi að hrista hann, en hann rótaði sér ekki. Ég
reyndi að hrista hann meira í úrræðaleysi en við það féll hann á
hliðina og lá þar með hnén hornrétt í egypskum stíl og gat hafa meitt
sig á höfði þegar hann hlunkaðist útaf. Ég hringdi fjórum dyrabjöllum
í ofboði.
Ung kona á glitkjól úr teygjuefni kom til dyra. Hún var berfætt í
mjög hælaháum skóm. Áður en ég sagði nokkuð hafði hún stungið
hausnum út um dyragættina, horft á mig og af mér á manninn sem sat
20