Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1995, Qupperneq 45

en að séu þéttskrifuð báðum megin. Út úr umslaginu birtist líka nótan
frá Herradeild Andrésar. Erlingur lítur til mín brosandi og sléttir úr
bréfsefninu.
„Ég verð að segja henni frá þér. Og fangelsinu.“
„Segðu henni bara að ég sé í fangelsi, þá spararðu þér pappír.“
Hann horfir á mig undrandi en gerir sér svo grein fyrir að ég hef
verið að grínast, og brosir.
„Að þú sért í fangelsi, já.“
„Já, er það ekki bara?“
Hann byrjar að skrifa aftan við það sem hann hafði skrifað í
rútunni. Ég fylgist með einbeitingunni í andliti hans og get ekki
annað en dáðst að því hve rnjór penninn leikur létt í risavöxnum
höndum hans.
„En hvernig gastu lýst Reykjavík fyrir mömmu þinni fyrst þú varst
ekki einu sinni kominn hingað?“ spyr ég.
„Já, það er kannski ekki skrýtið að þú spyrjir,“ segir hann og lítur
upp frá bréfinu. „En pabbi átti bók með myndum frá Reykjavík og
eftir að hann skildi við, hef ég verið að glugga í hana af og til. Svo
festast þessar myndir í huganum, hvort sem manni líkar betur eða
verr. Ég sé núna að margt er öðruvísi en ég hélt en það er nú kannski
bara vegna þess að myndirnar í bókinni eru svarthvítar. Þeir sem settu
saman bókina hafa heldur ekki hirt um að hafa skýjakljúfinn með.“
„Hvaða skýjakljúf?“
„Þennan fyrir aftan styttuna.“
„Styttuna?“
„Af víkingnum með sverðið.“
„Já, Hallgrímsturn."
„Heitir hann Hallgrímur?"
„Nei, gæinn á stallinum, það er Leifur heppni.“
„Nú, er þetta hann? Leifur heppni? Ég hef lesið um hann.“
„Ef þú hefur lesið eitthvað um Ameríku, þá hlýturðu að hafa lesið
um hann. En þetta er nú eiginlega ekki skýjakljúfur þarna fyrir aftan
hann, það er bara kirkja. Hallgrímskirkja.“
43