Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1995, Blaðsíða 71

Loksins kom hún til mín og lagði handleggina um hálsinn á mér og
spurði, líður þér mjög illa, Eyvi? Ég sagði, frekar illa já. Viltu að við
hættum sarnan, sagði hún, mjög lágt. Ég veit það ekki, hvíslaði ég.
Svo, eftir langa þögn: Kannski er það best fyrir okkur bæði. Svo lágt
að ég var ekki alveg viss hvort hún hefði heyrt til mín.
Ég hélt svo lengi niðri í mér andanum án þess að fatta það að ég
saup hveljur þegar ég loksins fór að anda. Ég vonaði svo heitt og
innilega að hún væri ekki sammála. Að hún segði: Ég held að það
væri best fyrir okkur bæði að fara saman í rúmið, eða eitthvað álíka
kæruleysislegt til að slá hlutunum
að minnsta kosti á frest. En hún
sagði ekki neitt, leit bara undan.
Ég var búinn að útbúa kort á
pakkann sem ég skildi eftir handa
henni. Með mynd af henni einsog
ég man eftir henni fyrst, þó hún
væri náttúrlega ekkert sérlega lík. I
pakkanum var spiladósin sem hún
gaf mér í afmælisgjöf.
Á leiðinni heim keyrði ég út á
rauðu ljósi yfir gatnamótin þar sem Snorrabraut og Miklabraul breyta
báðar um nafn. Ég bara gat ekki fengið af mér að bíða eftir grænu.
Það var enginn að keyra austur Hringbrautina og þegar mér sýndist
allir vera komnir yfir sem voru á leið vestur lét ég vaða. Á seinustu
stundu sá ég eineygða rauða Lödu nálgast gatnamótin á fleygiferð
vestur en ég gaf samt í, og leit ekki einu sinni til hliðar þegar hún
skransaði rammskökk inn á gatnamótin í áttina til mín.
69
I