Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1995, Side 24

fremsta hlunn með að drífa mig með manninum upp á slysadeild en
svo fannst mér það nánast framhleypni og hætti við.
Ég hraðaði mér það sem eftir var leiðarinnar heim á
Bollagötu. Mér fannst eins og ég hefði orðið fyrir töf, að
ég þyrfti að flýta mér. Að Edda þyrfti á mér að halda.
Þessi nagandi tilfinning að ég þyrfti að vera á staðnum,
þótt það væri undir hælinn lagt hvort barnið mitt kæmi
heim eftir klukkutíma eða ekki fyrr en eftir þrjá
sólarhringa.
Flókagata var útbíuð leifum hátíðahaldanna, sviðnir
hólkstubbar stóðu upp úr snjónum, á gangstéttum og í
húsgörðum, útbrunnir stjömuljósateinar á grindverkum,
svartar og sviðnar flöskur sem flugeldum hafði verið
skotið úr, flöskur undan svartadauða, kampavíni, séniver,
bjór. Og þama fengju þessi verksummerki að eiga sig þangað til í vor,
þegar jörð færi að grænka, ekki fyrr en í maí, að framtakssamir
einstaklingar og vinnuflokkar unglinga færu á stjá að tína saman
rotnandi leifar gamlárskvölds og
nýársnætur.
Framan við hús gegnt Kjarvals-
stöðum var fólk að kyssast. Mér þótti
eitthvað dularfullt við parið, stalst til að
góna og sá að þetta voru tvær konur,
önnur burstaklippt. EINU SINNI Á
NÝÁRSNÓTT VORU TVÆR
LESBÍUR Á FLÓKAGÖTU OG
KYSSTUST ÚTI MEÐAN LÆKNAR
ÞÝDDU FREÐINN MANN SEM
LÁGVAXINN SJÚKRALIÐI HAFÐI
FUNDIÐ Á FÖRNUM VEGI Á
TRÖPPUM VIÐ HÁTEIGSVEG.
Mér hafði dottið í hug að pmfa konu en þótti það of mikið
fyrirtæki og kannski viss vanvirðing við karlkynið sem ég hafði ekki
22