Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1995, Blaðsíða 44

aldrei áður fengið happdrættismiða sendan. Hann kom héðan, að
sunnan.“
„Það var gaman.“
„Já. En það var erfitt.“
„Var það erfitt?“
„Mamma var ekki viss um hvort þetta boðaði lukku eða eitthvað
annað. Hún sagðist ekki vera sannfærð, hún hélt að það væri kannski
verið að gantast með okkur.“
„En var það nokkuð?“
„Nei nei. Hún er bara svo tortryggin á ailt svona lagað eftir að hún
fékk bréfið frá bókaforleggjandanum.“
„En var þetta ekki allt í fínu lagi?“
„Jú jú, þetta var eins og þar stóð. Ferð til írlands með farþegavél.“
Erlingur fær sér hressilega af kaffinu og stynur af vellíðan. Aftur
er horft á okkur úr básunum. Hann dregur lítið flugpóstsumslag upp
úr innri jakkavasanum og leggur það á borðið.
„Mömmu þína hefur ekkert langað til að fara með?“ spyr ég og
færi kaffibollann nær borðbrúninni mín megin til að eiga síður á
hættu að sulla yfir umslagið.
„Nei nei. Mamma er ekki mikið fyrir ferðalög. Hún segir að það
sé ekki sinn stíll að ferðast. Aftur á móti fannst henni rangt að nota
ekki þennan vinning vegna þess að við borguðum fyrir miðann. Ég
held hann hafi kostað fimm eða sexhundruð krónur. Maður kastar
ekki svoleiðis upphæð á glæ, sagði hún. Mér finnst það líka alveg rétt
hjá henni. Peningar eru peningar, eins og pabbi var vanur að segja.“
„Það er alveg rétt hjá þér,“ segi ég.
„En nú þurfum við að fara, er það ekki? Ég vil ekki tefja þig meira
en komið er.“
Ég lít á klukkuna og kinka kolli.
„En ætlaðirðu ekki bæta einhverju við bréfið?" spyr ég.
„Jú, það er rétt hjá þér,“ segir hann.
Hann rífur upp umslagið sem hann hafði límt aftur og tekur út úr
því þykkan bunka af línustrikuðum blöðum sem ég get ekki betur séð
42