Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1995, Side 35

Innan í þungri Sundhöllinni lærði
ég síðan að taka fyrstu sundtökin. Og
síðar að kafa alveg til botns. Og koma
upp aftur. Sundkennarinn sagði
stundarhátt í einum tímanum að þarna
inni væru Vottar Jehóva skírðir til
trúarinnar vissa sunnudaga. Þetta varð
til þess að ég bjóst oftast við að sjá
hvítar dúfur flögra um þegar ég kom
aftur upp eftir dýfingarnar. í staðinn
flögruðu þær aðeins innan í höfðinu.
Hinum megin við götuna var Heilsuvemdarstöðin. Hún var eins á
litinn og þegar maður roðnar. Þar voru teknar myndir af lungunum í
mér. Þau voru alltaf að leita að berklum hjá minni kynslóð. Þá sá ég
að það bjó meira undir húðinni en blóð og bein. Líka dimmblár litur.
Og hvítar skærar línur. Þama inni var hyldjúpur heimur. Sem var
greinilega skipulagður fram í fingurgóma. En samt svona örþunnur á
hálfgegnsærri filmunni. Líkt og ég sá þegar ég
horfði upp í gufuhvolfið af óupplýstu Holtinu.
Hreyfingar himintunglanna. Hjúkrunarkonan
vildi samt aldrei gefa mér eintak af svona
röntgenmynd. Hvað þá selja mér hana. Þess
vegna varð ég að láta mér nægja
vetrarhimininn.
Hallgrímskirkjutum var falinn á bakvið upp-
sláttarmót og vinnupalla allan tíinann. Spelk-
ur. Innan undir þeim var mér kennt að trúa á
33