Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1995, Blaðsíða 55

Já, mönnum finnst það skýítið, sem þeir ekki skilja.
Hver skilur öll þessi hús, sem í röðum liggja?
Hver skilur lífið og allar þess óbyggðu lóðir?
Og af hverju er verið að byggja?
Þetta er skáldlegt. Að standa svona eins og glópur og horfa hissa á
það sem öllum öðrum finnst svo sjálfsagt;
einungis vitringur sem er skáld getur raðað
saman svona nauðaómerkilegum sann-
indum á þann hátt að úr verður hálfgerð
vitrun: „Menn kváðu jafnvel deyja frá
hálfbyggðum húsum. Og hinir? Þeir deyja
víst líka.“
Þetta er eins og tveir hálfvitar að tala
saman - eða spekingur að spjalla við
sjálfan sig. Sennilega er þetta eitt af sára-
fáum íslenskum ljóðum sem hægt er að
segja að sé heimspekilegt án þess að ég
kunni frekari skil á þeirri heimspeki sem
það miðlar og hvað þá heimspeki yfirleitt
- ég veit aðeins að þetta er miklu heim-
spekilegra ljóð en hitt sem allir eru alltaf
að syngja, þetta um tilveruna sem sé und-
arlegt ferðalag og síðan kemur þessi hótellíking sem mér hefur alltaf
fundist miðla amerísku músíkal-andríki.
En svona yrkir bara reykvískt skáld. Aðeins hér í Reykjavík getur
ljóðrænn maður staðið og hissað sig á ósköpunum, vegna þess að það
hvarflar oft að manni að spyrja einhvern sem svör kynni: hvar er allt
fólkið sem byggir öll þessi stóru hús og ekur í þessum merkilegu
bflum; það er hending að rekast hér á nokkurn mann.
*
53