Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1995, Qupperneq 48

það er aldrei að vita í hvað hann rataði, og fyrsti staðurinn sem mér
dettur í hug að leita á er Eymundsson. Þar stendur hann við einn
póstkortarekkann framarlega í innganginum og er að skoða kort með
myndum af laxveiðimönnum og íslenskum húsdýrum.
„Ég hélt ég væri búinn að týna
þér,“ segi ég.
„Nú nú? Afsakaðu það, ég ákvað
að líta hérna inn því ég varð allt í einu
svo þyrstur. Ég sá héma skilti fyrir ofan
dyrnar sem auglýsti kaffi.“
„Það er ekkert kaffihús hér.“
„Ég var nú ekki búinn að fara alla
leið inn en það var skilti hérna úti sem ég
sá.“
„Með nafni á kaffihúsi?"
„Já já. Skrifað upp á útlenska vísu.“
Við göngum út fyrir og hann bendir mér á skilti fyrir ofan dyrnar.
Hard Rock Café stendur á skiltinu.
„Þetta er einhver misskilningur,“ segi ég. „Það er ekkert Hard
Rock héma. Það er að vísu McDonald's héma rétt hjá, við löbbuðum
framhjá því áðan.“
Hann virðir fyrir sér skiltið og lítur síðan á mig líkt og hann hafi
verið gabbaður. Ég spyr hann hvað hann hyggist gera, núna þegar
bréfið er komið á réttan stað.
„Má ég ekki bjóða þér upp á öl?“ stingur hann upp á. „Eða
svaladrykk? Ég er orðinn svo þyrstur eftir kaffið sem við drukkum, ég
held ég sé ekki vanur að drekka svona sterkt kaffi.“
Ég segist vera orðinn svolítið tímabundinn, ég þurfi að komast
aftur upp á Skólavörðustíg, en lofa þó að sýna honum ágætis bar á
leiðinni þar sem hann getur fengið sér öl. Honum líst vel á það en
spyr mig hvort ég vilji þá ekki drekka með sér að minnsta kosti einn
gosdrykk.
46