Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1995, Blaðsíða 33

Samt var veðrið yfirleitt eins og ég vildi hafa það.
Þetta voru stór hús. Risu eins og hamraborgir í yfirstærðum yfir
hausamótunum á mér. Og örugglega hinum bömunum líka. Þegar ég
hugsa um það núna er eins og þau séu að steypast yfir mig. Líkt og
talað er um heimsenda í mörgum trúarritum. Og maður hefur séð í
hamfaramyndum í beinni útsendingu. Ég var líka dökkhærður og með
brún augu. Mig dreymdi þá líka stundum að ég hefði verið gyðinga-
barn í fyrra lífi. Og endaði þannig lífið undir þurri sturtu. Það var þess
vegna sem mér líður svo vel í rigningu. Er feginn þegar vatnið loksins
kemur.
Byggingarnar voru margar þaktar skeljasandi. Líkt og þær hefðu
upphaflega verið reistar á hafsbotni. Samt var engin fískilykt á
göngunum. Miklu frekar hreingemingarlögur. Sem einkennir yfirleitt
opinberar stofnanir.
En bónið lét gólfin glampa. A vissum augnablikum dagsins voru
þau endalaus og gegnsæ. Þá gengum við ósjálfrátt hægar um þau.
Jafnhægt og Jesú gerði í sunnudagaskólanum. Á leiðinni yfir vatnið.
En ef að ég leyfði mér að halla mér upp að utanverðum veggjunum
vissi ég um leið að það væri ekki þægilegt. Áferð þeirra var hrjóstrug.
Eins og hugmyndin að baki þeim.
Samt er handarbakið hrjúfara en lófinn og tungan mýkri en
varirnar.
Ef út í það er farið.
I kringum Austurbæjarskólann var hvergi staður eða skjól til að
fela sig eða þá hluta sálarinnar sem þoldu ekki íslenskt veðurfar. Allt
var flóðlýst. Þó að byggingin sjálf væri frekar dimm.
En inni í henni tókum við mikið út af þroskanum. Hér hljóp ég
yfir bekk. Þarna lærði ég að fara heljarstökk.
Þegar við vorum send í ljós voru sett svargræn gleraugu með
31