Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1995, Blaðsíða 39

Bragi Ólafsson
írlandsferðin
„Fyrirgefðu. En getur þú sagt mér hvernig ég kemst á pósthúsið?“
Sá sem ávarpar mig er maður um fertugt, hávaxinn, dökkhærður
og með nef svo skörulegt og hátt að allt andlitið virkar sem undirlendi
út frá þessu bjargi sem stendur út úr því miðju. Hann er nýkominn út
úr Herradeild Andrésar á Skólavörðustígnum og ég tek eftir að hann
er með óvenju stórar og kraftalegar hendur. Ég á erindi í sömu búð, er
um það bil að fara að ganga þar inn, en ákveð um leið og maðurinn
spyr mig til vegar að láta erindið bíða; ég geti hæglega fylgt honum
niður í Austurstræti og gengið síðan sömu leið til
baka.
„Ég get sagt þér það,“ segi ég.
„Þakka þér fyrir. Það er ekkert áhlaupaverk að
rata hér um slóðir, sýnist mér.“
„Það getur verið flókið,“ segi ég.
Ég tek eftir að hann er í nýjum fötum frá Andrési
og veiti því sérstaka athygli hvað þau fara honum
vel: dökkgrænn tvíhnepptur bómullarjakki, Ijósgul
skyrta með svörtum tölum og gráar terlínbuxur. Skómir em þó ekki
nýir; slitnir íþróttaskór, ekki af neinni ákveðinni tegund. Ég gef
honum bendingu um að fylgja mér. Hann virðist ekki skilja bend-
inguna og verður svolítið umkomulaus á svipinn, eins og hann haldi
að ég sé hættur við að hjálpa honum.
„Fylgdu mér bara,“ segi ég. Við það glaðnar yfir honum og hann
lætur mig ekki bíða eftir sér.
37