Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1995, Blaðsíða 46

„Já, mig grunaði að þetta væri kirkja. Það var kross þarna efst uppi
á turninum. Annars getur maður aldrei verið viss þó maður sjái kross,
það er búið að setja upp krossa á svo mörgum stöðum. Einn sveit-
unginn okkar reisti kross rétt við bæjardymar hjá sér. í réttri stærð
eins og hann segir.“
„í réttri stærð?“
„Svo segir hann.“
„Eruð þið ekki með sjónvarp?“ spyr ég.
„Nei nei.“
„Ekkert sjónvarp?"
„Við eigum útvarp.“
„Ykkur hefur aldrei langað í sjónvarp?"
„Pabbi var ekkert hrifinn af því að hafa
sjónvarp. Honum fannst það óeðlilegt, hann
sagði að það truflaði vemleikaskynjun sína.
Hann sagði ýmislegt í þá veru, hann pabbi. En
hann átti mikið af bókum, meðal annars þessa
með myndunum frá Reykjavík. Svo átti hann
nokkrar bækur um landafræði og þaðan hef ég
þó nokkra vitneskju um írland.“
„Þú ert kannski búinn að lýsa írlandi fyrir mömmu þinni líka?“
„Eg byrjaði svolítið á bréfinu þaðan í rútunni. Þetta er svo upplagt
að skrifa í rútunni, það tekur svo árans langan tíma að keyra á milli.“
„Og hvað sagðirðu henni frá írlandi?“
„Meðal annars að þar væri stundaður mikill landbúnaður. Jú, svo
stóð eitthvað í bókinni um deilur á milli trúflokka. Ég er nokkuð viss
um að hún hefur gaman af að heyra það, hún er svo lítið hrifin af
þessum trúarbrögðum. Ég er hræddur um að hún gæfi ekki mikið
fyrir þessa kirkja þama. Hallgrímskirkjuna. Hvaða Hallgrímur er það
annars sem ..."
„Það var bara einhver gæi,“ segi ég.
44