Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1995, Side 50

„Þú kaupir þetta bara í Dublin.“
„Ja, ég sé til með það.“
„Hefurðu lesið eitthvað um Japan?“ spyr ég, svolítið undrandi yfir
að hann skyldi kannast við fiskréttina í glugganum.
„Bjarni, bróðir mömmu, sem gaf okkur Tuborg flöskurnar, hann
hefur verið í Japan. Hann kom einu sinni heim með myndskreyttan
matseðil frá veitingastað í Tókýó og hengdi hann upp á eldhúsvegg-
inn hjá mömmu.“
Við erum komnir upp að horni Klappar-
stígs og Laugavegar.
„Þama fyrir neðan, á næsta homi þar sem
þú sérð umferðarljósin, þar er bar sem heitir
Bíóbar,“ segi ég.
„Bíóbar?"
„Já. Sérðu flutningabílinn þarna á horninu?
Við Ijósin? Þar geturðu fengið þér bjór. En ég fer
héma í hina áttina.“
Hann horfir á mig og lítur síðan upp eftir
Klapparstígnum.
„Er ekki fangelsið þarna?“ segir hann og
bendir í suðurátt. „Labbar þú þá aftur framhjá
fangelsinu?“
„Nei, það er aðeins neðar. En ég fer aftur upp á Skólavörðustíg þar
sem við hittumst."
Hann verður sposkur á svip og segist þurfa að játa svolítið fyrir
mer:
„Þama á kaffihúsinu, manstu, þá sagðirðu mér að skrifa mömmu
að þú værir í fangelsi. Ég vona að ég hafi ekki gert þér illt til en ég
skrifaði henni að ég hefði hitt þig, á þeim stað þar sem ég hitti þig -
ég sagði henni ekkert frá því að við værum nafnar - og þegar við
gengum framhjá fangelsinu hefðu fangaverðirnir komið hlaupandi út
og sagt að þú ættir að koma með þeim og svo hefðu þeir dregið þig
inn með sér og lokað þig inni. Eins og glæpamann.“
48