Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1995, Blaðsíða 64

1
Mitt er pitt og...
Ó, þessi Anna, hún Anna. Svo ung, svo langt frá mér og svo yndis-
lega vonlaus. Einsog þegar við sváfum saman þetta eina glataða
skipti. Hún smokraði sér úr glansandi skósíða pilsinu sínu, var farin
úr rúllukragabolnum áður, og minnti mig strax á eitthvert vamarlaust
dýr svona háskalega mjó og mjaðmalaus, mér fannst ég hlyti að
brjóta hana ef ég legðist ofan á hana með öll mín kíló. Og þegar hún
horfði másandi á mig mása ofan á sér, andlitið á henni perlandi af
svita í hitanum, þá kom tvennt fyrir mig í einu: ég sá allt í einu að
dýrið sem hún líktist var kanína eða héri, hún var einsog lítið upp-
veðrað og æst dýr sem einhver heldur í eyrun á og skrokkurinn lafir
niður og stundum krafsar skepnan með afturlöppunum ef hún finnur
einhverja spymu, en annars er ekkert mál að fara með hana þangað
sem mann langar. Ég veit ekki alveg hvort þetta er sérlega falleg
hugsun, en mér fannst þetta fyndið og missti einbeitinguna svo ég
snöggfékk það inn í hana.
Hitt sem kom fyrir mig eða yfir mig var ást. Ég hafði ekki gert
mér neinar grillur af því tagi þegar ég lagðist ofan á þessa stelpu án
þess að trúa því almennilega að hún vildi mig.
Maður klæðir af sér skvapið og ég vissi að henni myndi bregða
þegar hún sæi mig beran. Fólk býst engan veginn við því að menn á
mínum aldri, með þokkalega ungt andlit, séu með fellingar sem þeir
geti stungið í sígarettupakka þannig að hann festist, einsog ég get
gert. Þar sem ég lá og rykktist til ofan á Önnu og hún sneri sér undan
fullnægingarkossinum kaldsvitnaði ég af skelfingu og varð allt í einu
sannfærður um að henni fyndist ég viðurstyggilegur.
Hún vildi ekki gera neitt meira, sagðist þurfa heim og fór. Ég
fékk að kyssa hana bless en hún neitaði að gefa mér símanúmerið
62