Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1995, Blaðsíða 32

Haraldur Jónsson
Rúsínur
Eg á í rauninni frekar erfitt með að ræða þetta.
En þegar dagsbirtan brýst svona blóðrauð í gegnum augnalokin
verð ég að opna þau.
Það er ekki seinna vænna.
Það virðist líka vera þannig að hugurinn leitar öðruvísi eftir því
hvemig umhverfið er í laginu. Eg er oft að hugsa um þetta. Til dæmis
fá menn aðrar hugmyndir í kúluhúsum heldur en ferköntuðum. Þetta
hefur verið sannað með einföldum útreikningum. Eða ef maður stend-
ur á opnu torgi frekar en í þröngri beinni götu. Sem liggur út í dauðan
enda. Botnlanga.
Stundum stend ég svo lengi á sama stað og velti þessu fyrir mér að
ég fæ á tilfinninguna að ég sé orðinn hluti af borgarskipulaginu.
Það er oft eins og hugurinn sé smíðaður úr áþreifanlegum efnum.
Sé skilyrtur af þeim. Hann er einhvers konar háhýsi. Eða loft-
varnabyrgi. Innan í honum flögra síðan loftkenndar hugsanir og
minningar á milli herbergja og hæða. Þær lúta ákveðnum lögmálum.
Oft þyngdarlögmálunum.
Þegar ég horfi yfir hæðótt landslagið í hring rís samt ein hæð hæst.
Og varpar yfir umhverfið dimmasta skugganum. Skólavörðuholtið*.
A þessum slóðum mótuðust og meitluðust æskuárin. í einum og
sama hnappnum. Mynda hringiðu. Hyl. Svarta holu.
30