Frón - 01.06.1944, Síða 11

AS yrkja á íslenzku
73
Stuðlar eru, eins og alkunnugt er, tíðast þannig að annaðhvort
eru þrír sérhljóðar, »og er fegra að sinn hljóðstafur sé hver
þeirra« segir Snorri: »Pegar ég geng út og i'nn og ekkert hef að
gera«, — ellegar sami samhljóðandinn er þrítekinn: »hugsa ég
um /iringinn minn hvar hann muni vera«. Enginn nútímakveð-
skapur annar en íslenzkur hefur stuðla er skipað sé með svo
reglubundnum hætti. ,Pó ber það einstöku sinnum við er við
lesum erlend ljóð að við rekumst á línur sem láta einkennilega
kunnuglega í eyrum, eins og þegar Burns byrjar eitt nafn-
togaðasta kvæði sitt:
Thou lingering star, with lessening ray,
that lovest to greet the early morn,
eða þetta hjá Goethe:
Sieht mit Rosen sich umgeben,
selbst wie eine Rose jurig,
eða þegar Ibsen lætur Ásu segja í andarslitrunum við Pétur
son sinn:
Jeg vil ligge og lukke oine
og lide pá dig, min gut!
Og þegar við gætum betur að, sjáum við að þarna hafa
skáldin stuðlað að íslenzkum sið, auðvitað óafvitandi og af
hreinni tilviljun. Sumir erlendir þýðendur íslenzkra kvæða hafa
gert sér far um að halda réttum stuðlum, svo sem þeir Pórður
Tómasson er hann sneri Passíusálmunum og nýverið Martin
Larsen er hann lagði út Eddukvæðin og ísland farsælda frón.
Ekki hlýðir að ganga hér fram hjá eina íslenzka húsgangi á
danska tungu, sem þó mun að vísu kveðinn af íslenzkum manni;
sumir segja Gröndal höfund, en ég veit engar sönnur á því:
Holder Gæs og giver Sold,
gaar til Messe i Herrens Vold,
fodt i Hessen brav og bold
Baronesse Lovenskjold.
Færeyingar hafa stöku sinnum borið við að stuðla kvæði sín
að íslenzkum hætti. Eitt hinna helztu skálda þar í landi, Mikkjal
á Ryggi, hefur t. d. ort þannig vinsamlegt kvæði til íslands, sem
íslendingum mun ókunnara en maklegt væri. Fyrsta erindið er
á þessa leið: