Morgunblaðið - 26.11.2015, Blaðsíða 98

98 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 26. NÓVEMBER 2015
✝ Kristján BjörnHinrik Sumar-
liðason fæddist í
Bolungarvík 28.
nóvember 1933.
Hann lést á heimili
sínu, Sólvangsvegi
2, Hafnarfirði, 18.
nóvember 2015.
Foreldrar hans
voru hjónin Sumar-
liði Guðmundsson
frá Miðhúsum í
Vatnsfjarðarsveit,
f. 30. september 1888, d. 11. nóv-
ember 1959, og María Frið-
gerður Bjarnadóttir frá Látra-
koti í Mjóafirði, f. 7. október
1892, d. 23. febrúar 1966. Krist-
ján var yngstur níu systkina, þau
eru: Pétur Guðmundur Sum-
arliðason, f. 24. júlí 1916, d. 5.
september 1982, Bjarni Hólm-
geir Sumarliðason, f. 4. febrúar
1921, d. 25. maí 1994, Magnús
Pétur Kristján Sumarliðason, f.
12. júlí 1922, d. 17. ágúst 2008,
Elín Guðmunda Sumarliðadóttir,
f. 25. nóvember 1923, d. 27. júní
2014, Björg Sumarliðadóttir, f.
17. júní 1925, d. 14.
júní 2014, Guðjóna
Sigríður Sumar-
liðadóttir, f. 7.
október 1927, d. 15.
nóvember 2002,
Kjartan Helgi Sum-
arliðason, f. 22.
september 1929, d.
9. júní 2012, Rúrik
Nevel Sumarliða-
son, f. 8. febrúar
1932.
Kristján var
fæddur og uppalinn í Bolungar-
vík og bjó þar fram á fullorðins-
ár. Hann stundaði sjómennsku
frá unglingsaldri, bæði frá Bol-
ungarvík og Hafnarfirði og allt
fram á sextugsaldur, en þá hóf
hann störf hjá Rafveitu Hafnar-
fjarðar. Þar starfaði hann á með-
an hann hafði heilsu til. Kristján
var ókvæntur og barnlaus.
Á sjómannadaginn 2003 var
Kristján heiðraður við hátíðlega
athöfn fyrir störf sín á sjó.
Útför Kristjáns fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 26.
nóvember 2015, kl 13.
Í dag er borinn til grafar föður-
bróðir okkar, Kristján Sumarliða-
son eða Stjáni eins og hann var
alltaf kallaður. Síðustu augnablik í
lífi Stjána voru nákvæmlega eins
og hann hefði óskað að mati okkar
systra. Ekkert vesen, enginn
þurfti að hafa áhyggjur af honum,
hann dó bara skyndilega.
Stjáni var hvunndagshetja. Eft-
ir að hann fór að sjá fyrir sér sjálf-
ur vann hann alltaf verkamanna-
vinnu en var aldrei upp á aðra
kominn. Stjáni bað aldrei um neitt
en var alltaf óumræðilega þakklát-
ur fyrir það sem var gert fyrir
hann.
Stjáni átti góð ár á Sólvangsvegi
í Hafnarfirði. Hann bjó þar síðustu
árin sín. Líf hans var í nokkuð föst-
um skorðum þar. Hann fór alltaf í
göngutúr á morgnana áður en
hann hitti félaga sína í kaffi í Firð-
inum í Hafnarfirði. Hann borðaði
hádegismat á Sólvangsveginum og
missti aldrei af fótboltaleikjum
ensku knattspyrnunnar. Ef reynt
var að hringja eða fara til hans á
þeim tíma sem leikirnir voru var
hann einfaldlega ekki við. Ef mað-
ur kom til hans rétt fyrir leik var
hann alveg á iði án þess að segja
nokkuð.
Bolungarvíkin, þar sem hann
ólst upp, skipti Stjána alltaf miklu
máli. Hann var alltaf mjög ánægð-
ur með að fara þangað og hitta
systur sínar á meðan þær lifðu og
svo systrabörnin og afkomendur
þeirra.
Það er gott að þekkja mann eins
og Stjána á lífsleiðinni. Líf hans
snerist ekki um veraldlega hluti.
Það skipti hann miklu máli að vera
í sambandi við fjölskyldu sína.
Hann var þannig maður að það
vildu allir gera allt fyrir hann ef
þeir mögulega gátu. Við þökkum
samfylgdina Stjáni.
Helena Rúriksdóttir,
Hulda Rúriksdóttir.
Elskulegur föðurbróðir minn,
Kristján Sumarliðason, lést 18.
nóvember sl. rétt fyrir 82. afmæl-
isdaginn sinn. Kallið kom skyndi-
lega og án þess að við frændfólkið
fengjum fyrirvara. Hann dó án
þess að ónáða fjölskylduna, sem er
dæmigert fyrir frænda minn, sem
bað aldrei neinn um neitt. Við köll-
uðum hann Stjána frænda og átt-
um með honum margar góðar
stundir. Hann var hreinn og beinn,
með skoðanir á mönnum og mál-
efnum, alltaf hress og skemmtileg-
ur. Brosið hans og glettnin í andlit-
inu stendur mér skýrt fyrir
hugskotssjónum. Hlýjan í faðm-
laginu og viðmótinu yljaði um
hjartarætur. Hann hafði andlits-
drætti sjóarans, djúpar hrukkur
og lífsreynt andlit enda var ævi-
starfið að mestu leyti sjómennska
við misjöfn kjör. Hann var sjómað-
ur á þeim árum sem aðbúnaður á
skipum og bátum var ekki upp á
marga fiska og sjóslys við strend-
ur Íslands voru mun tíðari en nú
er. Hann hóf sjósókn 18 ára gam-
all, var þá á síldveiðum, en var
einnig á línuveiðiskipum og neta-
bátum. Hafnfirðingar heiðruðu
hann á sjómannadaginn árið 2003
fyrir störf hans. Hann var fæddur í
Bolungarvík og bjó þar til ársins
1968 í nálægð við kærar systur sín-
ar og systkinabörn en flutti svo til
Hafnarfjarðar til bróður síns,
Bjarna, þar sem hann bjó um tíma.
Þegar Stjáni hætti sjómennsku
hóf hann störf hjá Rafveitu
Hafnarfjarðar. Hann eignaðist
marga trausta og góða vini í Hafn-
arfirði sem reyndust honum góður
félagsskapur síðari ár. Alla daga
nema sunnudaga hittust þeir vin-
irnir í morgunkaffi og spjalli í
verslunarmiðstöðinni Firði í Hafn-
arfirði, þegar lokað var í Firði,
hittust þeir í IKEA. Þessum
stundum sleppti hann frændi minn
aldrei, ekki frekar en göngu-
túrnum klukkan níu á morgnana.
Hann átti sjálfur ekki konu eða
börn og síðari árin var hann mikið
einn, stundirnar með vinunum
voru því afar dýrmætar. Hann var
heilsuveill í mörg ár en kvartaði
aldrei. Veikindin kröfðust umönn-
unar sem hann sinnti sjálfur. Síð-
ustu æviárin voru honum oft þung
í skauti. Það var á brattann að
sækja við að lifa mannsæmandi lífi
en það kom að því að hann eign-
aðist ágætis íverustað og öryggi.
Hann var einstaklega nægju-
samur með allt sem við köllum ver-
aldleg gæði og um leið mjög trúað-
ur maður. Myndin af Jesú hékk
alltaf yfir rúminu hans og sálma-
bókin ber þess merki að vera mik-
ið lesin. Hann var ljóðelskur og
ljóðabækurnar honum afar kærar.
Enska boltanum sleppti hann aldr-
ei ótilneyddur. Hann ljómaði líka
af gleði þegar hann fékk ökuskír-
teinið endurnýjað í haust, hann
átti erfitt með að hugsa sér lífið án
Skodans.
Hann var af þeirri kynslóð sem
lifði við fátækt í uppvextinum,
vann erfiðisvinnu alla tíð við mis-
jafnar aðstæður og átti aldrei mik-
ið af peningum og af kynslóð sem
samfélag okkar vanrækir í dag.
Kröpp kjör og einmanaleiki ein-
kenna líf alltof margra öldunga
sem hafa stritað til að við getum
haft það sem best.
Frænda mínum þakka ég góða
samfylgd sem einkenndist af
hlýju, léttleika og nægjusemi. Með
hlýju viðmóti, dugnaði og bros á
vör gekk hann sinn æviveg.
Blessuð sé minning hans.
María Friðgerður
Rúriksdóttir.
Kristján Björn
Hinrik Sumarliðason
✝ GuðmundurKristján Jóns-
son var fæddur í
Reykjavík 23. nóv-
ember 1959. Hann
lést á heimili sínu
17. nóvember 2015.
Móðir Guð-
mundar var Sigríð-
ur Guðmunds-
dóttir, f. 18.
september 1930, d.
9. september 1999.
Faðir Guðmundar var Jón Árni
Haraldsson, f. 13. júlí 1923, d.
21. ágúst 2012. Önnur börn Jóns
eru Guðmundur Örn, f. 1959,
Guðlaug Líndal, f.
1961, Grétar, f.
1963, og Rúnar
Haraldur, f. 1971.
Guðmundur ólst
upp hjá móður sinni
og hafði ekkert af
föður sínum að
segja.
Guðmundur bjó á
Fálkagötu 12 fram
undir fullorðinsár
en síðan hefur hann
búið á heimilum geðfatlaðra, nú
síðast að Sléttuvegi 9. Útför
hans fer fram frá Seljakirkju í
dag, 26. nóvember 2015, kl. 15.
Gummi er dáinn. Mig setti
hljóða þegar ég fékk þær
fregnir. Bjartar minningar frá
bernskuárum okkar steymdu
um hugann ásamt brotakennd-
um dökkleitum minningum um
hinn fullorðna Gumma sem átti
svo erfitt.
Fyrstu árin ólumst við upp í
sama húsi. Þar háttaði svo til
að afi og amma höfðu byggt lít-
ið fjölsbýlishús með börnum
sínum og tengdaforeldrum
Bjössa sonar síns. Í húsinu
voru því allir meira og minna
skyldir eða venslaðir. Didda
móðir Gumma var móðursystir
mín.
Við systkinabörnin í húsinu
vorum átta talsins og öll á svip-
uðu reki. Við höfðum fé-
lagsskap hvert af öðru og oft
var líflegt í sameign hússins og
stóra garðinum á bak við húsið.
Einnig áttum við greiðan að-
gang að mörgum fullorðnum,
afa og ömmu, frænkum og
frændum.
Ef einhver eignaðist nýja
spjör eða nýtt leikfang var
gleðinni deilt með því að fara á
milli íbúða og sýna dýrðina.
Á neðstu hæðinni bjuggu
móðursystur mínar, Didda
móðir Gumma og Dísa móðir
Hauks sem var á svipuðum
aldri og Gummi. Báðar voru
þær einstæðar mæður. Gummi
var bjartur yfirlitum, rólegur
og einstaklega duglegur að
hafa ofan af fyrir sér. Hann lék
sér svo fallega með leikföngin
sín.
Ef hægt var að opna dyr á
bílum eða hífa upp talíu á
kranabíl gerði hann það mjög
nostursamlega. Bakkaði trak-
tor með kerru inn á bílastæði
og bjó til ótrúlega flóknar
byggingar og krana með mekk-
anóinu sínu. Dótið hans Gumma
var alltaf í röð og reglu.
Á þessum árum var Fálka-
gatan að byggjast upp. Lág-
reist hús á stórum lóðum viku
fyrir litlum og stórum fjölbýlis-
húsum. Í flestum húsum voru
börn. Þessi barnaskari átti sinn
vettvang fyrir leiki á götunni
og í bakgörðunum. Einnig var
stutt að skjótast niður í fjöru
eða upp í holt. Á vorin og sumr-
in voru börnin úti fram á kvöld,
oftar en ekki í hópleikjum eins
og fallin spýta, brennó og hollí
hú.
Gummi tók þátt í leikjum
okkar og brá sjaldan skapi.
Þannig liðu bernskuárin grun-
laus um það sem síðar átti að
verða.
Á seinni hluta unglingsára
varð dimmara yfir Gumma og
hann fór að einangra sig.
Smám saman hvarf hann inn í
sjálfan sig og sóttist ekki leng-
ur eftir félagsskap. Það leið
nokkur tími áður en ljóst varð
að Gummi var að þróa með sér
alvarlegan geðsjúkdóm. Þegar
sjúkdómurinn hafði yfirhöndina
fékk hann vinnu á vernduðum
vinnustað og búsetu á heimili
fyrir geðfatlaða.
Við hin vorum að byggja upp
okkar eigin fullorðins- og fjöl-
skyldulíf og Gummi hvarf ein-
hvern veginn inn í skuggann.
Þegar við hittum hann var erf-
itt að ná til hans og halda uppi
samtali. Samverustundum
fækkaði smátt og smátt og
tengsl hans við fjölskylduna
urðu minni. Nú er hann dáinn
en eftir situr minningin um
drenginn bjarta sem einu sinni
var. Megi hann hvíla í friði.
Kristín Arnardóttir.
Við Guðmundur kynntumst
árið 2001 en það ár flutti hann
á fyrsta íbúðasambýlið í
Reykjavík, Sléttuveg 9, og ég
hóf þar störf sama ár sem
deildarstjóri.
Árin okkar saman spönnuðu
því tæp fimmtán ár, þriðjung
úr minni ævi, og eftir standa
ótal minningar. Ég á minningu
um Guðmund þar sem hann er
nýfluttur í eigin íbúð að þrasa
við meðleigjandann um hvor
skyldi ryksuga eða fara með
ruslið. Ég á minningu um stolt-
an Guðmund nýbúinn að kaupa
sér „græna bílinn“.
Ég á minningu um Guðmund
í fyrstu utanlandsferðinni hans.
Ég á minningar um Guðmund
úr sumarbústaðaferðum, ferða-
lögum innan- og utanlands og
kaffihúsaferðum. Ég á minn-
ingar um ábyrgan Guðmund
þar sem hann er fluttur í ein-
staklingsíbúð og sér alfarið um
öll sín heimilisverk.
Ég á minningar um Guð-
mund að nostra við friðarliljuna
sína. Ég á minningar um nýj-
ungagjarnan Guðmund, nýbú-
inn að kaupa sér tölvu og að
sækja námskeið hjá Fjölmennt.
Ég á minningar um geðgóðan
Guðmund að leiðbeina öðrum
íbúum.
Ég á minningar um glaðan
Guðmund með sígarettu í ann-
arri hönd og bjór í hinni. Ég á
minningar um hjálpsaman Guð-
mund að aðstoða starfsfólkið
við matargerðina.
Ég á minningar um góða
nærveru Guðmundar þegar
hann óskaði eftir að horfa með
okkur á 60 minutes. Ég á minn-
ingar um skemmtilegan Guð-
mund með glott út í annað og
stríðnisglampa í augum.
Ég þakka Guðmundi sam-
fylgdina og kveð hann með
þakklæti fyrir það sem hann
gaf með nærveru sinni.
Jóna Jóhanna Sveinsdóttir.
Kveðja frá íbúum í búsetu-
kjarnanum á Sléttuvegi 9
Í dag kveðjum við kæran vin
okkar og ferðafélaga, Guðmund
Kristján Jónsson. Guðmundur
var einstakt ljúfmenni, réttlát-
ur og heiðarlegur. Við sáum
það að Guðmundi leið vel á
Sléttuveginum og vel var hugs-
að um hann. Síðustu árin var
hann sjálfs sín herra og naut
þess að horfa á sjónvarpið og
ferðast. Við eigum öll eftir að
sakna hans mikið.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
(Bubbi Morthens.)
Óskar Theódórsson.
Hér sitjum við saman við
borð. Sætið hans er tómt,
tindrandi kertaljós logar til
okkar og til hans.
Við sem sem sitjum við borð-
ið söknum hans. Hann sem var
svo góðhjartaður, hlýr, traust-
ur, örlátur. Ekki má gleyma því
að hann var góður ferðafélagi
og naut þess að ferðast.
Hann var þægilegur og
snyrtilegur í umgengni. Gummi
vildi öllum vel.
Það er sárt að kveðja en það
er víst hluti af lífnu. Vertu sæll,
kæri vinur.
Einar, Grímur, Leifur,
Jón, Steini og Svava.
Sambýlið sem síðar varð bú-
setukjarni á Sléttuvegi var opn-
að í byrjun árs 2001 og það
ríkti ákveðin eftirvænting hjá
bæði íbúum og starfsfólki um
það samstarfsverkefni sem í
vændum var.
Guðmundur Kristján, eða
Gummi eins og hann var jafnan
kallaður, varð einn þeirra
fyrstu til að flytja inn.
Það eru því liðin 15 ár síðan
við Gummi kynntumst og áttum
við mjög gott samstarf allan
þennan tíma.
Gummi var einstakt ljúf-
menni sem gerði litlar kröfur
fyrir sjálfan sig. Fyrstu árin
vann hann í Bergiðjunni þar
sem hann var vel liðinn og þótti
handlaginn og vandvirkur.
Fyrstu árin deildi hann íbúð
með öðrum íbúa, en síðan fékk
hann sína eigin íbúð þar sem
hann kom sér vel og snyrtilega
fyrir. Þó Gummi væri fremur
dulur og hæglátur hafði hann
góða kímnigáfu.
Hjálpsamur var hann og ör-
látur og keypti meðal annars
stóran bíl sem allir íbúar nutu
góðs af.
Hann var heimakær, en sótti
samt námskeið hjá Fjölmennt
og fór í ferðir innan lands og
utan með íbúum og starfsfólki á
Sléttuveginum.
Heilsu Gumma hrakaði síð-
ustu ár og varð hann bráð-
kvaddur á heimili sínu þann 17.
nóvember síðastliðinn.
Hans er sárt saknað og íbúar
og starfsfólk á Sléttuveginum
mun halda minningu hans á
lofti.
Guðrún Einarsdóttir.
Guðmundur
Kristján Jónsson
Fallinn er frá
góður vinur,
Friðþjófur Max
Karlsson, lést 26. október síð-
astliðinn. Okkar kynni hófust
haustið 1971 er hann var að
hefja starfsnám hjá Deutsche
Bank í Frankfurt á vegum
Seðlabanka Íslands. Hann var
byrjaður í námi, en kom til Lúx-
emborgar til að taka á móti Ás-
dísi konu sinni og börnunum
sem voru að koma frá Íslandi.
Þetta voru okkar fyrstu kynni
og vinátta sem aldrei bar
skugga á.
Hann var fæddur í Berlín
1937, Faðir hans hét Karl F.
Schulz og móðir hans Regína
Friðþjófur Max
Karlsson
✝ FriðþjófurMax Karls-
son fæddist 6.
maí 1937. Hann
lést 26. október
2015.
Friðþjófur var
jarðsunginn 5.
nóvember 2015.
Jónasdóttir, sem var
við nám í Berlín.
Ekkert spurðist til
föður hans og talið
var að hann hefði
farið í stríðið, því
hann kom aldrei til
baka. Þegar Diddó
var um sjötugt bár-
ust honum fyrst upp-
lýsingar um örlög
föður síns.
Hann hafði látist í
vinnubúðum í Austurríki
snemma árs 1940.
Mamma hans dó þegar hann
var sex ára og amma hans, Sig-
urlaug Jakobína, sá um uppeld-
ið. Við ferminguna var fjölskyld-
unafninu breytt úr Schulz í
Karlsson. Sigurlaug amma hans
dó svo þegar hann var 16 ára
gamall, en þau höfðu búið á
Tjarnargötu 5 og á sumrin í
Hveragerði.
Hann kynntist Ásdísi Jónas-
dóttur og þau giftust í nóvem-
ber 1959. Diddó tók stúdents-
próf frá Verslunarskólanum,
samhliða vinnu hjá Meitlinum í
Þorlákshöfn og las síðan við-
skiptafræði í Háskóla Íslands
samhliða vinnu í Seðlabanka Ís-
lands. Hann var mikill náms-
hestur.
Eftir námið hjá Deutsche
Bank fór hann að vinna hjá
Framkvæmdastofnun ríkisins
sem aðalbókari og seinna hjá
Byggðastofnun sem fram-
kvæmdastjóri rekstrarsviðs.
Friðþjófur var sá eini sem fór
með Byggðastofnuninni frá
Reykjavík til Sauðárkróks
vegna flutninganna. Og átti
hann heiður skilinn fyrir trú-
mennskuna.
Í okkar ferðum til Stykkis-
hólms var gist í litla húsinu
þeirra við Silfurgötu, Útgörðum,
sem við kölluðum Dísubæ. Það
voru forréttindi að fara með
þeim hjónum og systrum Ásdís-
ar og eiginmönnum fram í
Elliðaey, veiða lunda eða bara
að hafa það huggulegt, njóta
lífsins.
Ein ógleymanleg ferð til Lúx-
emborgar var þegar þau tóku
sumarhús á leigu í Daun Eifel.
Tengdaforeldrar Friðþjófs, Jón-
as og Dagbjört, fóru þá í sína
fyrstu utanlandsferð. Helga
Jónasdóttir, systir Ásdísar, og
Jón Einarsson, börn þeirra og
tengdabörn voru einnig með
förinni. Þar kunni Diddó vel við
sig, var eins og á heimavelli.
Seinna fórum við saman til
Austurlanda fjær, til Hong
Kong, Singapúr og Tioman-eyju
í Malasíu, sannkallaðar ævin-
týraferðir.
Diddó og Sigurlaug voru for-
menn Taflfélags Reykjavíkur,
Diddó 1981-1985, Sigurlaug
2009-2013.
Diddó fann loksins heimilið
sem hann var á 1937-1939, sem
var í austurhluta Berlínar.
Diddó spurði nunnuna hvort
eitthvað væri til um hans veru,
nunnan fann fyrst ekkert. Eftir
að hafa sýnt þeim vegabréfið og
sagt frá upphaflega nafninu
Schulz, dustaði nunnan rykið af
gömlum handskrifuðum bókum,
þá kom í ljós, árið og dagur,
stærð og þyngd o.fl. og til dags-
ins sem hann fór. Diddó var
þakklátur, gaf barnaheimilinu
smá peningagjöf, sem var vel
þegin.
Við hittumst síðast ekki
ósvipað og fyrir 44 árum, heilsa,
faðmast og kveðja, þetta var 15.
ágúst 2015.
Blessuð sé minning Friðþjófs
Max Karlssonar.
Agnar, Helga og
fjölskylda, Lúxemborg.