Morgunblaðið - Sunnudagur - 17.04.2016, Blaðsíða 16

bræðranna segir allt sem segja þarf.
Þrír strákanna áttu sér þann draum heima í
Sýrlandi að æfa karate. Höfðu horft á Karate
kid í bíó og Bruce Lee. „Þeir fengu ekki tæki-
færi til þess í Líbanon en glöddust mjög þegar
stuðningsfjölskyldan sagði þeim frá æfing-
unum hér,“ segir faðir strákanna.
Duglegir, áhugasamir og skemmtilegir, er
einkunnin sem þeir fá hjá þjálfaranum.
Mikið að gera
Fjölskyldan hefur haft nóg fyrir stafni frá
fyrsta degi. Rauði krossinn og starfsmenn Ak-
ureyrarbæjar aðstoðuðu hana mikið og „alltaf
er eitthvað í gangi með stuðningsfjölskyld-
unni,“ segir Joumaa. „Það er eiginlega aldrei
frí!“ segir hann og skellihlær. Það fólk fer
reglulega með Naser-fólkinu til að kaupa í
matinn, hóparnir hafa farið saman á kaffihús,
á veitingastað, á tónleika, á Amtsbókasafnið
og svo mætti áfram telja. „Um síðustu helgi
fórum við út í sveit og skoðuðum meðal annars
fjós. Svo kemur fjölskyldan hingað í heimsókn
til að athuga hvort ekki sé allt í lagi.“
Ekki leynir sér að allt er í himnalagi á heim-
ilinu, en í Sýrlandi eru enn hörð átök og erfitt
að vita af ættingjum og vinum þar. „Það er
erfitt að fylgjast með úr fjarlægð og ólýsan-
lega sorglegt. Ég græt mjög oft vegna þess
hvernig komið er og við hvað fólkið okkar þarf
að búa. Við höfum misst ættingja og vini; jafn-
vel allt að 100 manns úr stórfjölskyldum okk-
ar hjónanna að því er talið er,“ segir Joumaa.
Einn bræðra hans komst einnig úr landi en
faðir hans og nokkur systkini eru enn heima í
Sýrlandi. Móðir hans lést fyrir nokkrum ár-
um.
„Sýrland er heimalandið og við söknum
þess auðvitað en erum sem betur fer í sam-
bandi við fjölskylduna á hverjum einasta degi,
í gegnum síma eða Skype.“
Fólkið þeirra býr rétt utan við Damaskus,
þar sem hættan er stöðug eins og hvarvetna í
landinu. „Öruggur staður er ekki til í Sýrlandi
í augnablikinu,“ segir Joumaa. Hann missti
þrjú systkini í stríðinu og fyrir fáeinum dög-
um sprakk sprengja skammt frá heimili fjöl-
skyldunnar.
„Ég get ekki gert neitt nema biðja fyrir
fólkinu mínu,“ segir hann og dregur ekki dul á
hve gríðarleg ánægja felst í því að vera kom-
inn í öruggt skjól. „Það er bókstaflega eins og
að öðlast nýtt líf.“
Joumana og Joumaa segjast sjá mikinn
mun á drengjunum sínum eftir að fjölskyldan
kom til Íslands.
„Hizbollah er eins og mafía. Strákarnir
sögðu okkur frá því að stundum komu menn
úr samtökunum og léku sér að því að skjóta á
Sýrlendingana með rafbyssum. Jafnaldrar
þeirra voru stundum með alvöru byssur, sem
er með ólíkindum. Hér eru strákarnir ólýs-
anlega hamingjusamir, sem er mikil breyt-
ing,“ segir faðirinn.
„Þeir brosa, sofa vel, borða vel og finnst æð-
islegt að vera komnir í skóla, eru við góða
heilsu og geta stundað íþróttir, sem er þeim
mjög mikils virði,“ segir móðirin. „Það skiptir
mig miklu máli að þeir fái tækifæri til að læra
eitthvað, sem stóð þeim ekki til boða í Líban-
on. Ég er ekki hrædd um þá eins og ég var á
hverjum degi þar. Það er alveg dásamlegt að
sjá börnin sín blómstra svona á nýjan leik.“
Áður en stríðið í Sýrlandi braust út var líf
fjölskyldunnar yndislegt, segir Joumana. „Við
höfðum það gott og vorum mjög ham-
ingjusöm, en þegar stríðið hófst 2011 fór allt
hratt á verri veg. Það var hræðilegt að upplifa
stríð og erfitt að útskýra hvernig mér leið; ég
finn ekki réttu orðin til að lýsa því.“
Fjölskyldan flutti sig fyrst í stað um set inn-
an Sýrlands en hún segir ekki hafa verið hægt
að bjóða börnunum frekar en öðrum upp á að
lifa við eilífar ferðir herflugvéla yfir hverfinu
og sprengjuárásir. „Það er ekkert líf svo við
urðum að fara.“
Mohamad, sem er 15 ára, var aðeins tíu ára
þegar óöldin heima fyrir hófst. „Ég man vel
eftir því,“ segir hann. „Daglegt líf breyttist
mikið. Áður fórum við í skólann, vorum með
fjölskyldunni og lékum við aðra krakka; lífið
var bara eins og það á að vera. Við hættum að
fara í skólann, herflugvélar voru sífellt á lofti
og skotið var á hvað sem var. Ég skildi vel
hvað var í gangi og var mjög oft hræddur en
yfirleitt var ekkert annað hægt að gera en fela
sig. Þess vegna er svo gott að vera komin
hingað og geta byrjað upp á nýtt.“
„Hræðilegt að sjá fólk deyja“
Mjad er árinu yngri. „Ég var oft hræddur eins
og bróðir minn, þegar herflugvélarnir vörp-
uðu sprengjum. Það var hræðilegt að sjá fólk
deyja.“
Drengirnir eru sannarlega lífsreyndir en á
þann hátt sem allir vilja forðast. Mörg tár
féllu á sínum tíma og gera enn, þegar hugsað
er til baka.
Strákarnir tala jafn illa um tímann í Líban-
on og foreldrarnir. „Það var auðvitað skárra
vegna þess að þar voru ekki flugvélar að
varpa sprengjum, en samt mjög erfitt. Maður
var hræddur við að fara út vegna þess hve
margir voru vopnaðir og hve fólkinu var illa
við okkur,“ segir Amjad.
Ástæður þess, hve Líbanir taka Sýrlend-
ingum illa, eru eflaust margar. Það er auðvit-
að ekkert grín fyrir tæplega sex milljón
manna þjóð að taka við mörg hundruð þúsund
flóttamönnum. Trúin skiptir líka miklu máli í
þessu sambandi, þó frekar ætti í raun og veru
að tala um pólitík, segir Joumaa.
Liðlega helmingur Líbana er múslimar og
er hlutfall sjía og súnnía nokkurn veginn
jafnt. Í Sýrlandi eru súnníar hins vegar í mikl-
um meirihluta – þar á meðal Joumaa, Joum-
ana og synir þeirra, en forseti landsins, ill-
mennið Bashar al-Assad, er alavíti og tengist
Amjad með skólafélögum í Oddeyrarskóla. Hann bakaði snúðana sem eru fyrir framan hópinn. Mouhanad spreytir sig á karateæfingu.
Mouhanad með bekkjarfélögunum. Hinir krakkarnir æfa sig fyrir upplestrarkeppni daginn eftir. Ahmad, elsti sonurinn, í fótboltaleiknum.
Joumaa við vinnu í íþróttahúsi Naustaskóla.
Naser-hjónin heima í Norðurgötu.
Yngsti sonurinn í fjölskyldunni, Majd, hafði ekki síður gaman af boltaleiknum en þeir eldri.
NÝTT LÍF Í NÝJUM HEIMKYNNUM
16 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 17.4. 2016