Morgunblaðið - Sunnudagur - 17.04.2016, Blaðsíða 17

sjíum. Hizbollah, samtök sjía-múslíma, sem
áður voru nefnd, berjast leynt og ljóst með al-
Assad gegn uppreisnarmönnum.
Sjíar eru fjölmennastir á Beirút-svæðinu í
Líbanon og þar segir Jouma súnnía einfald-
lega ekki velkomna, en þrátt fyrir það hafi
ekki verið um annað að ræða fyrir sig og sína
en að fara þangað
Fjölskyldan dvaldi ekki í flóttamannabúð-
um í Líbanon heldur leigði íbúð í höfuðborg-
inni, Beirút. Enginn var þó mikið á ferli, sem
fyrr segir, nema Joumaaa
sem sótti vinnu. Þegar
drengirnir eru spurðir
um tómstundir, brosa
þeir og segja: „Aðaltóm-
stundagamanið var að
vera heima! Við fórum þó
stundum niður að strönd
en heimamenn sögðu
okkur mjög oft að Sýrlendingum væri bannað
að synda í sjónum.“
Á Akureyri er annað upp á teningnum en í
Líbanon, eins og nærri má geta. „Við elskum
að vera úti, að eignast nýja vini, geta leikið
okkur í fótbolta og að sá draumur skuli hafa
ræst að geta æft karate. Það er æðislegt,“
segir hinn brosmildi Amjad.
„Íslendingar eru svo góðir við okkur og hér
er líka svo fallegt. Ég hef aldrei séð svona fal-
lega náttúru,“ segir Mohanad, en daginn áður
en blaðamaður hitti fjölskylduna að máli fór
hópurinn í útreiðartúr og Mohanad fór þá ein-
mitt í fyrsta skipti á hestbak.
„Það var gaman. Ég hafði séð myndir af ís-
lensku náttúru, meðal annars hálendinu, en ég
trúði því ekki að þessir staðir væru til í alvör-
unni! Mér líður eins og í draumi að skoða
Goðafoss og fara aðeins upp í fjöllin, alveg
eins og það virðist draumur að hafa kynnst
jafn yndislegu fólki og hér, í skólanum, í kara-
teinu og annars staðar.“
Yngri strákarnir tveir í Oddeyrarskóla
segja krakkana ekki sérlega forvitna til þessa
um bakgrunn þeirra eða þær hremmingar
sem þeir hafa þurft að þola. Hugsanlega sé
tungumálavandræðum um að kenna. Helst sé
að kennararnir spyrji en þeir geti enn litlu
svarað því þeir eru heldur ekki sleipir á
enskusvellinu.
Sá elsti þremenninganna, Mohamad, kveðst
nokkrum sinnum hafa verið spurður en ekki
getað sagt nógu vel frá. Það lagist væntanlega
þegar hann kemst inn í málið.
„Við höfum reyndar verið spurðir af hverju
við borðum ekki svínakjöt og af hverju kon-
urnar séu með slæðu,“
segir svo Mohanad. „Ég
hef bara sagt að ég viti
það ekki. Við séum
múslímar og þetta sé
bara svona hjá okkur!“
segir hann og hlær. „Ég
hef líka verið spurður
hvers vegna við borðum
ekki svínakjöt og drekkum ekki vín,“ segir
pabbinn, og svarið er það sama!
Talandi um mat; margt af því sem þau voru
vön að snæða á heimaslóðum fæst ekki hér.
„Það er ekkert vandamál, þegar það er borið
saman við stríð.“
Ófriðurinn er fólkinu eðlilega ofarlega í
huga. „Við borðum bara það sem hér er til og
skoðum myndir af hinu í tölvunni!“ segir
Joumaa hlæjandi.
Múslímar eru að því leyti frábrugðnir
mörgum kristnum mönnum að þeir leggja
mikla áherslu á bænina. Snúa sér fimm sinn-
um á dag til Mekka og biðja. „Ég spurði hvort
ég gæti gert það í vinnunni ef með þyrfti og
það var ekkert mál,“ segir Joumaa. Bænin er
ekki löng í hvert skipti en á mismunandi tím-
um eftir sólargangi.
Þegar talið berst að framtíðinni segjast þau
að sjálfsögðu íhuga að flytja aftur heim til
Sýrlands þegar ástandið lagast. „Það verður
bara að koma í ljós. Nú er ég kominn í vinnu
en það sem skiptir mig mestu máli núna er að
börnin mín séu komin í öruggt skjól, í skóla og
sjái fram á gæðalíf á Íslandi,“ segir Joumaa.
Glöð í nýjum heimkynnum. Frá
vinstri: Mouhanda (12 ára), Ah-
mad (16), Amjad (14), fjöl-
skyldufaðirinn Joumaa (40) og
Majd (4), fjölskyldumóðirin Jou-
mana (35) og Mouamad (15)
’Sýrland er heimalandiðog við söknum þess auð-vitað en erum sem betur fer ísambandi við fjölskylduna á
hverjum einasta degi, í
gegnum síma eða Skype.
17.4. 2016 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 17
Hjónin Joumaa og Joumana Naser voru
staðráðin í því að taka fyrsta boði um
dvalarstað utan Líbanon ef til þess kæmi.
Alveg sama hvar það yrði.
„Þegar Ísland var fyrst nefnt vissum við
ekkert um landið en ég gúgglaði á netinu
og komst að því að þetta var eyja norður
í Atlantshafi, að íbúarnir væru ekki nema
rúmlega 300 þúsund og að það væri kalt.
Meira að segja oft frost! Það kom samt
aldrei annað til greina af okkar hálfu en
að koma hingað.
Það er miklu betra að vera kalt en vera
í stríði heima hjá sér og lífið var líka
slæmt í Líbanon. Fólkið þar tók ekki vel á
móti Sýrlendingum,“ segir Joumaa
Naser. „Það er reyndar ekki litið á okkur
sem fólk, frekar eins og hunda.“
Strákarnir eins og í fangelsi
Joumaa segir þau hjón hafa verið ákveðin
í því að ef ekki kæmi boð um dvalarstað
einhvers staðar erlendis myndu þau
reyna að komast siglandi frá Líbanon
eitthvert yfir hafið, eins og Sýrlendingar
hafa reynt þúsundum saman.
„Þú veist hvernig það hefur oft endað,“
segir hann dapur í bragði.
Hann kveðst vissulega hafa gert sér
grein fyrir hættunni en þau hafi verið
tilbúin að leggja fjölskylduna í hættu.
„Það er betra að deyja einu sinni í stað
þess að deyja á hverjum degi,“ segir hann
ákveðinn á svip.
Þetta segir meira en mörg orð um hve
ömurlegt fjölskyldunni þótti lífið í
Líbanon. „Það var ekkert líf. Þeir sem
áttu peninga gátu reyndar fengið ýmsa
þjónustu og fólk talar við þá en enginn
ber þó virðingu fyrir Sýrlendingum og
hver dagur var í raun hættulegur, ungt
fólk er oft vopnað og algengt var að öllu
var stolið af Sýrlendingum á götum úti;
síma, peningum, jafnvel skóm. Og ef farið
var á lögreglustöð að tilkynna ránið var
bara hlegið að fólki.“
Joumaa segir ríkisstjórn landsins engu
stjórna heldur ráði Hizbollah-samtökin
lögum og lofum í landinu.
„Ímyndaðu þér að í þau fjögur ár sem
við vorum í Líbanon voru strákarnir nán-
ast eins og í fangelsi; við þurftum alltaf að
passa vel upp á að þeir færu ekki út eftir
að farið var að rökkva og fullorðnir voru
helst ekki á kreiki heldur.“
Joumana, eiginkona hans, tekur í sama
streng. „Strákarnir voru í hættu á hverj-
um einasta degi. Fólkið í Líbanon hatar
Sýrlendinga.“
Joumaa segir ástandið í heimalandinu
hafa verið orðið þannig að fjölskyldan hafi
verið nauðbeygð að halda á brott á sínum
tíma. „Við fórum til Líbanon af þeirri ein-
földu ástæða að þangað var styst að fara.
Hefði ég hins vegar vitað hvernig líf okkar
yrði þar hefði ég aldrei farið. Ég hefði
frekar verið í stríðshrjáðu Sýrlandi, sem
segir líklega allt sem segja þarf.“
TILVERAN ÖMURLEG EFTIR AÐ STRÍÐ BRAUST ÚT
Betra að deyja einu sinni
en á hverjum einasta degi