Morgunblaðið - Sunnudagur - 17.04.2016, Blaðsíða 38

Það er með ólíkindum hvaðunglingssonur minn virðistekki geta hitt á snaga með
úlpuna sína. Eða í óhreinatauskörf-
una, hann sem æfir körfu! Óhrein föt
liggja gjarnan við hliðina á
óhreinatauskörfunni, hálffullar
Cheerios-skálar má finna víða um
hús og föt og drasl má finna á gólf-
um, borðum og sófum.
Ræðan sem virkar ekki
Móðirin ákvað að halda fjölskyldu-
fund yfir kvöldverðinum kvöld eitt í
vikunni þar sem farið var yfir þessi
atriði. Sama ræðan var haldin sem
oft áður hefur ómað um eldhúsið.
„Við búum hér þrjú á þessu heimili
og þurfum að bera virðingu fyrir því
og eigum okkar. Það er ekkert sann-
gjarnt að ég sem vinn fullan vinnu-
dag þurfi svo að koma heim og það
er allt í drasli. Það tæki ykkur nú
bara tíu mínútur að taka eldhúsið en
það myndi gleðja mömmu ykkar
mjög mikið. Ég gef ykkur allt sem
þið viljið og ef þið biðjið um pening í
bíó, hef ég einhvern tímann sagt
nei?“ Þannig hefst ræðan sem er
mun lengri. Ég hef grun um að það
sem þeir heyra sé einhvern veginn
allt annað. Kannski: „Blablabla,
ganga betur um, blablabla, virðing,
blablabla, laga til, blabla.“ Að
minnsta kosti virkaði þessi ræða mín
greinilega ekki mikið því næsta
morgun var ástandið óbreytt. Fötin
á gólfinu, óhrein ílát hjá tölvunni,
anddyrið fullt af skóm á víð og dreif,
full mjólkurferna á borðinu. Mér
hefur greinilega mistekist einhvers
staðar í uppeldinu.
Vopnuð post-it miðum
Ég hringdi auðvitað í mömmu til að
kvarta. Í símtalinu fleygi ég því fram
í gríni að ég ætti hreinlega að setja
miða á allt sem væri á röngum stað, í
stað þess að tína það upp sjálf. Þeg-
ar símtalinu lauk ákvað ég að þetta
væri ef til vill bara snilldarhugmynd.
Ég gekk um húsið vopnuð post-it
miðum og skrifaði athugasemdir við
hverja flík, hverja skál og hvert glas.
Á óhreinar nærbuxur var skrifað:
Óhreinatauskarfa:1 meter. Á Cheer-
ios skál var skrifað: Cheerios. Hvað
ertu að gera inni á skrifstofunni
minni? Svona gekk ég um húsið með
miðana, dreifði
þeim sem víðast og
hélt af stað í vinn-
una. Þegar heim
var komið var
staðan óbreytt. Ég
spurði son minn
hvort hann hefði
ekki séð bleika
miða út um allt
hús og hann umlaði eitthvað. Ég
beið róleg og ekkert gerðist lengi
vel. Ég fór vonsvikin að hátta en
næsta morgun hafði gerst lítið
kraftaverk. Allt óhreint leirtau var
komið að eldhúsvaskinum! Óhrein
föt komin í körfuna!
Fleiri glíma við sama vanda
Til að fá stuðning frá vinum og
vandamönnum setti ég myndir og
færslu á fésbókina; myndir af post-it
miðunum mínum víða um hús.
Skemmst er frá því að segja að
sjaldan hafa við-
brögðin verið jafn
sterk á jafn-
skömmum tíma.
Ég var greinilega
ekki eina foreldrið
á Íslandi sem
glímir við þetta
vandamál um
slæma umgengni
barna sinna. Fólk var hrifið af miða-
aðferðinni og margir ætluðu að
prófa líka. Mér leið að minnsta kosti
betur að vita að ég væri ekki sú eina
sem hefði mistekist uppeldið á þessu
sviði. Spurning um að stofna stuðn-
ingshóp?
Lítil saga um
sóðaskap og
skilaboð
Foreldrar kannast margir við það að ganga um
húsið og tína upp föt, glös, diska og jafnvel
hálfétinn mat sem liggur víða um hús. Börn og
unglingar virðast vera ónæm fyrir stöðugu tuði
í foreldrum sínum um betri umgengni. En
hvað er til ráða? Blaðamaður, sem er tveggja
sona einstæð móðir, tók til sinna ráða.
Ásdís Ásgeirsdóttir asdis@mbl.is
Föt liggja gjarnan víða um gólf og jafnvel leirtau líka. Gott er að fá útrás og skrifa sniðugar athugasemdir á miðana.
Kraftaverk hafði gerst á meðan ég svaf. Óhreina leirtauið var komið inn að eldhúsvaski. Með miðunum enn á.
Morgunblaðið/Ásdís Ásgeirsdóttir
’ Ég hef grun um aðþað sem þeir heyrasé einhvern veginn alltannað. Kannski: „Bla-
blabla, ganga betur um,
blablabla, virðing, bla-
blabla, laga til, blabla.“
38 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 17.4. 2016
FJÖLSKYLDAN Foreldrar eru fyrirmyndir barnasinna. Minnkið gosneyslu heimilis-
ins. Í hálfum lítra eru 25 sykurmolar.
Gosið óhollt