Morgunblaðið - 09.06.2016, Blaðsíða 67

MINNINGAR 67
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 9. JÚNÍ 2016
✝ Guðvarður Elí-asson fæddist í
Hafnarfirði 19.
ágúst 1924. Hann
lést á hjúkrunar-
heimilinu Ísafold
þriðjudaginn 31.
maí 2016.
Foreldrar hans
voru Elías Gíslason,
sjómaður, f. 6. des-
ember 1896, d. 30.
mars 1936, og Arn-
dís Kjartansdóttir, f. 8. júní 1897,
d. 14. janúar 1984. Systkini Guð-
varðar eru: 1) Sigrún Elíasdótt-
ir, gift Páli S. Pálssyni (látinn), 2)
Kjartan (látinn), kvæntur Huldu
Hafnfjörð (látin) og 3) Hanna
Elíasdóttir gift Ingvari Sveins-
syni.
Guðvarður kvæntist Vilfríði
Guðnadóttur, fædd í Raftholti í
Holtum, 11. júní 1920, og voru
þau gift í yfir 60 ár. Börn Guð-
varðar og Vilfríðar eru: 1)
Hulda, læknaritari, f. 20.2. 1948,
gift Birni Guðmundssyni, húsa-
smið, f. 8.1. 1949. Þau eiga sam-
tals tvö börn; a) Ívar M Arn-
björnsson, hestaræktandi, f.
starfsævi sinni vann hann við bif-
vélavirkjun í fyrstu hjá Vilhjálmi
Sveinssyni í Hafnarfirði og hjá
Sveini Egilssyni í Reykjavík.
Seinna byggði hann
atvinnuhúsnæði að Dranga-
hrauni 2 í Hafnarfirði og varð
sjálfstæður atvinnurekandi.
Hann var umboðsmaður fyrir
Ford- og Suzuki-bíla í allmörg
ár. Hann spilaði með Lúðrasveit
Hafnarfjarðar í nokkur ár. Hann
var einn af stofnfélögum Kiw-
anisklúbbsins Eldborgar sem
var stofnaður 1969. Var hann
virkur félagi í klúbbnum þar til
hann gat ekki starfað þar lengur
vegna veikinda. Hans aðal-
áhugamál voru: silungs- og lax-
veiði og var hann félagi í Stang-
veiðiklúbb Hafnarfjarðar; íþrótt-
ir þó sérstaklega handbolti og
fótbolti var hans hjartans mál.
Var hann stuðningsmaður FH og
fór oft á íþróttaleiki fyrr á árum.
Fyrstu búskaparár Guðvarðar
og Vilfríðar voru á Öldugötu í
Hafnarfirði, síðar í Grænukinn
20 þar sem þau byggðu sér ein-
býlishús. Síðustu árin bjuggu
þau á Sólvangsvegi 1 Hafn-
arfirði. Guðvarður var vistmað-
ur á hjúkrunarheimilinu Ísafold
í þrjú ár.
Útför Guðvarðar fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 9.
júní 2016, og hefst athöfnin
klukkan 13.
25.11 1968, í sam-
búð með Camillu M
Andersson,
leikskólakennara, f.
9.12. 1970, og eiga
þau þrjár dætur:
Annie, Sögu og
Alice. Þau eru bú-
sett í Svíþjóð. b)
Hulda Fríða, fata-
hönnuður, f. 10.8.
1982, gift Jóhannesi
Hlyn Haukssyni,
flugstjóra, f. 23.3. 1981. Þau eiga
tvö börn: Benjamín Snæ og Vikt-
oríu Mjöll. 2) Elías, flugvirki, f.
18.5. 1950, giftist Jónínu Njáls-
dóttur (látin), þau skildu. Þau
eignuðust eina dóttur Elvu, f.
9.8. 1975, hún á fjögur börn:
Aniku, Justin, Joshua og Ethan
búsett í Toronto, Kanada.
Guðvarður ólst upp í Hafn-
arfirði á Jófríðarstaðavegi 9.
Hann gekk í barnaskóla, fór
ungur að vinna en hann missti
föður sinn aðeins 12 ára gamall.
Hann stundaði ýmsa vinnu m.a.
svokallaða „Bretavinnu“. Síðar
var hann sendibílstjóri hjá Kaup-
félagi Hafnfirðinga. Megnið af
Bróðir minn sefur, honum er
kalt. Ég held í hönd hans með
heitri hönd minni. Finn að honum
líður betur við snertingu. Ég strýk
yfir hárið, kinnar og enni og
hvísla, litla systir er hjá þér. Ég
veit ekki hvort hann heyrir í mér,
hann er á leiðinni til Guðs.
Ég lít til liðinna stunda í lífi
okkar. Þær voru góðar, ekki síst á
bernskuárum mínum. Það var
ljúft að eiga sér miklu eldri systk-
ini. Í fersku minni eru bræður
mínir, Varði og Daddi, sem ávallt
gengu undir þeim nöfnum í Hafn-
arfirði, okkar fallega bæ. Báðir
voru í FH og stunduðu fótbolta af
kappi. Varði sagði oft með bros á
vör: „Ég hætti í boltanum þegar
ég sá að Daddi var miklu betri“.
Nú eru þeir báðir látnir. Eftir lifir
Sigrún systir okkar, ótrúlega
hress miðað við 93 árin hennar.
Hún dvelur nú í Furugerði 1 í
Reykjavík.
Í fersku minni eru bræður sem
leiddu mig á milli sín. Stundum
var farið í þrjúbíó og sú litla tekin
með. Og mörg eru þeirra gullkorn,
sem ég nýti enn í dag. Já, það er
margs að minnast á langri ævi. Ég
minnist þess að heyra bræðurna
blístra, ungir menn komandi heim
af dansleik. Þeir voru að koma
heim og það þýddi öryggi.
Við ólumst upp hjá móður okk-
ar í dásamlegu bárujárnshúsi
skammt frá Klaustrinu og í nánd
við Hafnarfjarðarspítala. Ég tel
það til tekna í lífinu, að bernskuár-
in voru einmitt þarna. Lífið varð
litríkara fyrir krakkana, forvitni-
legt og gaman að fylgjast með
nunnunum í klaustrinu. Faðir
okkar lést árið 1936, aðeins fer-
tugur að aldri. Að vera einstæð
móðir með fjögur börn á þeim ár-
um hefur ekki verið auðvelt.
Ég lít til Fríðu, konu Varða,
sem lést fyrir nokkrum árum. Við
andlát hennar fór heilsa og lífs-
löngun Varða þverrandi. Þau voru
ólík hjón, hún hæglát og prúð,
hann félagslyndur og stutt í gam-
anið og lífið var gott. Saman nutu
þau tilverunnar þar til heilsan
leyfði ekki lengur. Varði hafði
mikið dálæti á silungs- og laxveiði.
Að komast í veiði var aðal málið.
Mikill var sársauki hans þegar
Fríða lést. Eftir það fór honum
stöðugt aftur.
Þó að hann glímdi við minnis-
leysi geisluðu augu hans og stutt
var í glettnina þegar minnst var á
ferðir þeirra hjóna, einkum ferð
þeirra á skemmtiferðaskipi með
Kiwanisbræðrum. Það var sko
FERÐ með stórum stöfum.
Varði minntist oft á Dóra Júll
og Kötu í Hvammi sem reyndust
honum sannir vinir, ekki síst eftir
að minnið fór að svíkja hann. Slík
vinátta vex ekki á færibandi.
Varða leið vel á Ísafold þar sem
starfsfólkið annaðist hann síðustu
árin og þar kvaddi hann líf sitt,
þakklátur.
Ég strýk aftur yfir silfurhvíta
hárið, halla mér að bróður mínum,
skyndilega opnar hann augun og
segir: „Ert það þú?“ Kyssir mig
síðan á kinnar, klappar létt á öxl
og fellur síðan í dá. Þetta var hans
kveðja. Varla er hægt að hugsa
sér betri kveðjustund systkina.
Kom, vornótt og syng þitt barn í blund!
Hve blítt þitt vögguljóð og hlý þín mund
(Jón frá Ljárskógum)
Við systurnar og mágur Varða
vottum börnum Fríðu og Varða,
þeim Huldu og Elíasi, og fjöl-
skyldum þeirra einlæga samúð.
Hanna Elíasdóttir,
Ingvar Sveinsson og
Sigrún Elíasdóttir.
Guðvarður
Elíasson
HINSTA KVEÐJA
Ferð þín er hafin.
Fjarlægjast heimatún.
Nú fylgir þú vötnum
sem falla til nýrra staða.
Og sjónhringar nýir
sindra þér fyrir augum.
(Hannes Pétursson.)
Hvíl í friði, elsku pabbi.
Þín dóttir,
Hulda.
✝ KristínValgerður Ell-
ertsdóttir fæddist í
Reykjavík 10. des-
ember 1934. Hún
lést á hjúkrunar-
heimilinu Sóltúni
28. maí 2016.
Foreldrar henn-
ar voru Ellert Helgi
Ketilsson, f. 17. júní
1913 að Álfstöðum í
Skeiðahreppi, d.
10. apríl 1973, og Guðmunda Hi-
ramia Sigurðardóttir, f. 16. jan-
úar 1902 á Steinhólum í
Grunnavíkurhreppi, d. 18. apríl
1969. Systkini Kristínar: El-
ísabet K. Starr, f. 18. apríl 1922,
d. 23. júlí 1999, Helga S. Helga-
dóttir, f. 7. nóvember 1925,
ín Valgerður, f. 4. nóvember
1982, eiginmaður hennar er Ró-
bert Þórir Sigurðsson og eiga
þau þrjú börn; Kristófer Svavar,
Sunnevu Rakel og Elínu Rós. b)
Elín Þóra, f. 11. ágúst 1990, og
unnusti hennar Luke Duffy. 2)
Elín, f. 28. maí 1958, var gift
Hinrik Morthens, f. 16. ágúst
1955. Synir þeirra eru: a) Vig-
fús, f. 5. apríl 1979, var kvæntur
Inger Rut Hansen og börn
þeirra eru Hrafnhildur Alice og
Gunnar Örn. b) Orri, f. 1. janúar
1985, unnusta hans er Margrét
Írena Ágústsdóttir og dóttir
þeirra er Sunna María.
Kristín ólst upp á Laugarnes-
veginum þar sem hún lék sér í
fjörunni og talaði oft um þá
góðu tíma. Kristín starfaði fyrst
hjá Sláturfélagi Suðurlands en
síðar var hún ræstingastjóri hjá
elliheimilinu Grund þar til hún
fór á eftirlaun.
Útför Kristínar fer fram frá
Bústaðakirkju í dag, 9. júní
2016, klukkan 13.
Helgi Helgason, f.
14. apríl 1927, d.
11. október 1993,
Elín Ellertsdóttir, f.
21. október 1933 og
Erla Ellertsdóttir,
f. 23. júlí 1941.
Kristín giftist
Vigfúsi Tómassyni
21. nóvember 1953.
Foreldrar hans
voru Tómas Hall-
dórsson, f. 28. febr-
úar 1960, d. 24. júní 1935, og
Vigdís Vigfúsdóttir, f. 14. sept-
ember 1875, d. 22. september
1933. Vigfús og Kristín eign-
uðust tvö börn: 1) Ellert, f. 10.
júní 1955, kvæntur Jóhönnu Sig-
ríði Njálsdóttur, f. 6. janúar
1956. Dætur þeirra eru: a) Krist-
Móðir okkar lést þann 28. maí
síðastliðinn. Hún hafði alla tíð ver-
ið heilsuhraust, en síðustu tvö árin
varð hún fyrir nokkrum áföllum
svo að það dró af henni og hún
fékk hvíld sem hún hafði beðið eft-
ir til að geta hitt pabba eins og hún
orðaði það.
Það er einhvern veginn þannig
að maður er aldrei undirbúinn
undir andlát móður eða föður þó
að vitað sé í hvað stefnir.
Foreldrar okkar voru gift í 56
ár þegar faðir okkar dó og þau
voru alla tíð mjög samrýmd, höfðu
sama áhugamál sem var hesta-
mennskan. Hann hætti að vinna
nokkuð á undan henni og ef hann
fór eitthvað úr húsi þá skrifaði
hann miða og setti á ísskápinn
hvert hann hefði farið og teiknaði
alltaf hjarta eða endaði skilaboðin
á ástúðlegum orðum. Þessa miða
geymdi mamma og sagði að þetta
væri með bestu minningum sem
hún ætti.
Eftir að faðir okkar dó í byrjun
árs 2009 þá var eins og hluti af
mömmu hefði dáið með honum.
Hún hafði lítinn áhuga á því að
hreyfa sig og vera innan um fólk,
vildi helst sofa. Hann var sterkur
persónuleiki og hún hafði alla tíð
reitt sig mjög á hann í öllu.
Þegar við vorum að alast upp þá
var mamma ávallt heima og byrj-
aði ekki að vinna úti fyrr en við
vorum nánast uppkomin. Henni
fannst að hún yrði að vera heima
þegar við kæmum heim úr skól-
anum.
Áhugamálið hennar var hesta-
mennskan. Hún sagði við pabba að
ef hann vildi halda henni í hest-
unum þá yrði hann að kaupa fyrir
hana alvöru gæðing, hún vildi ekki
neina „truntu“. Þannig að pabbi sá
til þess að mamma væri alltaf á
bestu hestunum. Þytur var aðal-
gæðingurinn hennar og áttu þau
margar góðar stundir saman. Það
var sérstakt samband milli þeirra
tveggja. Þytur var mjög viljugur
og skapmikill hestur. Pabbi reið
honum stundum en hætti því fljót-
lega vegna þess að hann varð
þreyttur á því að halda í taumana
vegna vilja hestsins. Mamma hins
vegar hafði ekkert fyrir því að ríða
honum, hún talaði við hann í blíð-
um tón og hélt aftur af honum án
þess að þurfa að streða í taumun-
um, þetta gat enginn annar gert.
Hesturinn gerði mikinn manna-
mun er hún átti í hlut.
Þau pabbi ferðuðust mikið um á
hestum og höfðu mjög gaman af
því að fara með trússhesta inn á
hálendið í eina til tvær vikur í senn
yfir hásumarið.
Eftir að hún fór á hjúkrunar-
heimilið Sóltún fyrir tveimur árum
síðan þá sagði hún oft að pabbi
kæmi inn á herbergið til hennar til
að láta vita að hann myndi taka á
móti henni þegar tíminn kæmi.
Þessir síðustu dagar áður en hún
andaðist voru erfiðir fyrir alla en
hún hafði beðið okkur um að vera
hjá sér við andlátið og jafnframt
passa upp á að hún þjáðist ekki. Við
gátum orðið við ósk hennar og vilj-
um við þakka starfsfólki hjúkrunar-
heimilisins Sóltúns fyrir frábæra
umönnun og hlýhug í garð mömmu.
Blessuð sé minning þín, elsku
mamma, þín er sárt saknað.
Ellert og Elín.
Í dag kveðjum við elsku Stínu
ömmu okkar.
Elsku amma, mikið munum við
sakna þín. Þú elskaðir fólkið þitt al-
veg fram í fingurgóma og hann afa
sem þú hlakkaðir svo mikið til að
hitta aftur. Við trúum því að núna
séuð þið sameinuð og á hestbaki um
fagrar grundir.
Við erum búnar að eiga góðar
stundir saman í gegnum árin og
okkur fannst alltaf svo gaman að
fara til ykkar afa í Rauðagerðið.
Sérstaklega þegar þið leyfðuð okk-
ur að fara upp á háaloftið, sem var
eins og töfraveröld fyrir okkur. Þar
mátuðum við gömul föt og skó af
þér og lékum okkur með gamla lest-
arsettið hans pabba. Stundum
laumaðir þú jafnvel til okkar kex-
kökum og gosglasi, sem sló í gegn
hjá tveimur litlum skottum.
Þú varst alltaf svo mikil pæja og
elskaðir að klæðast bleikum og
glitrandi fötum, ásamt því að vera
alltaf með litríkar og vel snyrtar
neglur. Við töluðum oft um að það
hlyti að fylgja nafninu að elska
bleika litinn því það gerðum við
nöfnurnar svo sannarlega. Verst
fannst þér að hvorug ömmustelpan
þín gengi í háum hælum því þú áttir
ógrynni af fínum hælaskóm sem þú
vildir að við myndum nota þó svo að
stærðin á fótunum væri ekki sú
sama.
Það var svo yndislegt að sjá
hvað þú elskaðir langömmubörnin
þín. Þú ljómaðir alltaf þegar þau
komu í heimsókn og þegar við
sögðum þér góðar sögur af þeim.
Sérstaklega þótti þér gaman að
heyra af prakkarastrikunum
þeirra, sem komu þér alltaf til að
hlæja.
Við munum sakna þín sárt,
elsku amma, og vonum að þér líði
betur þar sem þú ert. Við elskum
þig.
Þínar ömmustelpur,
Kristín Valgerður
og Elín Þóra.
Tengdamóðir mín, Kristín Val-
gerður Ellertsdóttir, er látin. Mín
eigin sjálfselska veldur því að ég
er mjög hryggur því mér finnst
missir minn mikill. Fyrir henni var
komið nóg og óskaði hún þess að fá
að skoða ljósið frá kertinu með
honum Fúsa sínum. Þetta skildu
allir nákomnir og virtu.
Þó svo við Elín dóttir hennar og
ég hefðum skilið skiptum gerðum
við Stína samkomulag um að við
yrðum áfram tengdasonur og
tengdamóðir. Svo var til enda.
Stína var yndisleg manneskja
og óeigingjörn. Alveg sama hve-
nær til hennar var leitað, alltaf var
hún boðin og búin. Alltaf. Að láta
okkur öllum líða vel. Það var Stína.
Hún kom alltaf framan að fólki og
ég var henni alltaf þakklátur fyrir
að tala við mig beint og án skreyt-
inga. Mér fannst það gott. Mér leið
vel í návist þessarar konu. Þurfti
aldrei að geta mér til um hvað hún
meinti. Ég held að Stína hafi verið
mesti mannþekkjari sem ég hef
kynnst.
Þau Stína og Fúsi voru mikið
hestafólk og höfðu verið það um
langa hríð áður en ég kom í fjöl-
skylduna. Stína reið hrossi sem
var engu öðru líkt og þegar hún
sat Þyt varð maður bara orðlaus
yfir því sem maður sá. Hún reið
reyndar alltaf ein þó í hópi færi,
því hún og Þytur fóru fremst. Var
alveg sama hverjir reyndu að vera
þeim við hlið, þá juku þau við töltið
þar til aðrir gerðu sér grein fyrir
hvernig var. Stína sagði einu sinni
við mig „Þytur ræður ferðinni, ég
sit hann bara“. Þvílíkt par sem
þarna fór. Stína sagði að sinni
hestamennsku myndi ljúka með
Þyt því ekkert hross myndi fylla
skarðið. Svo varð líka raunin og þó
svo Fúsi hafi verið duglegur að
finna handa henni hross eftir Þyt
sáum við aldrei þessa einingu sem
verið hafði.
Stína talaði „ísl-ensku“ betur en
flestir og notaði oft enska frasa til
að auðga íslenskuna sem lýstu
best að henni fannst ástandi eða
umhverfi. Fyrir henni var þetta
bara skeyting við okkar ástkæra
mál og fannst henni það ekki út-
lenska eða enska heldur bara
svona útvíkkun og aukinn þungi á
lýsingu einhvers sem íslenskan
fangaði ekki alveg. Því var það
spaugilegt er við sátum einu sinni
á kínverskum matsölustað í Soho
og hún sagði okkur að þetta væri
bara „lásí pleis“. Stínu lá alltaf hátt
rómur svo þetta heyrðu fleiri en
við sem sátum með henni til borðs.
Þetta var moment sem við geym-
um og færist alltaf bros yfir andlit
mér er ég hugsa um þetta. Þarna
hitti „ísl-enskan“ beint í mark.
Ég mun sakna þessarar konu
meðan ég lifi og tel að barnabarna-
börn mín sérstaklega missi af
þeim forréttindum sem felast í því
að kynnast manneskju sem henni.
Synir mínir báðir Fúsi og Orri
náðu sem betur fer að kynnast
henni vel og veit ég að þau kynni
taka þeir með sér inn í framtíðina.
Veganestið er gott sem hún færði
þeim og okkur öllum. Mest langar
mig að hrópa svo allir heyri hversu
merk manneskja er þarna farin en
í staðinn ætla ég að hvísla að ykkur
að megi hún vel fara.
Tengdasonur og vinur alltaf.
Hinrik Morthens.
Kristín Valgerður
Ellertsdóttir
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug vegna andláts og útfarar
okkar ástkæru móður, tengdamóður,
ömmu, langömmu og langalangömmu,
HERDÍSAR ERLINGSDÓTTUR
frá Gilsá í Breiðdal,
sem lést 18. maí á hjúkrunarheimilinu
Hulduhlíð Eskifirði. Sérstakar þakkir til
starfsfólks Hulduhlíðar fyrir frábæra umönnun.
.
Lárus H. Sigurðsson Helga P. Harðardóttir
Erla Þórhildur Sigurðardóttir Guðjón Einarsson
Stefán Sigurðsson
Þorgeir Sigurðsson Berglind Hrafnkelsdóttir
ömmubörn, langömmubörn og langalangömmubarn
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
INGA ÞÓRARINSDÓTTIR
frá Þykkvabæ,
sem andaðist þriðjudaginn 31. maí,
verður jarðsungin frá Prestsbakkakirkju
á Síðu laugardaginn 11. júní klukkan 13.
.
Einar Bjarnason
Þórarinn Bjarnason Helga Jónsdóttir
Arnar Bjarnason Anna María Pétursdóttir
Halldóra Eyrún Bjarnadóttir Orri Guðjohnsen
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
SIGRÍÐUR MAGNÚSDÓTTIR
Álftamýri 42,
lést mánudaginn 6. júní. Útför hennar fer
fram frá Háteigskirkju þriðjudaginn 14.
júní klukkan 13.
.
Magnea I. Þórarinsdóttir, Guðmundur B. Guðjónsson,
Soffía D. Þórarinsdóttir, Eggert Þ. Sveinbjörnsson,
Sonja Þórarinsdóttir, Pétur Kristinsson,
Gísli G. Þórarinsson, Kristín Helgadóttir,
ömmu- og langömmubörn.