Morgunblaðið - 14.10.2016, Síða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 14. OKTÓBER 2016
✝ Margrét HallaJónsdóttir
fæddist í Reykja-
vík 28. október
1930. Hún lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 3. októ-
ber 2016.
Foreldrar henn-
ar voru Jón Er-
lendsson, f. á Gilj-
um í Hvolhreppi
16. apríl 1903, d.
30. maí 1980, og kona hans,
Ásthildur Halla Guðmunds-
dóttir, f. í Reykjavík 17. apríl
1911, d. 8. febrúar 1938. Mar-
grét átti tvær alsystur, Elínu
Áróru, f. í Reykjavík 18. júlí
1932, d. 14. febrúar 2009, og
Ásthildi Höllu, f. í Reykjavík 3.
febrúar 1938, d. 12. febrúar
1938. Hálfsystkini samfeðra
hjónabandi eru: 1) Ásthildur, f.
5. júlí 1954, maki Hans Roland
Löf, f. 1945. Dóttir þeirra er
Margrét Halla, fædd 10. apríl
1997. 2) Svanhildur, f. 22. júlí
1957, maki Páll Grétarsson, f.
1956. Synir þeirra eru: a)
Sindri Már, f. 21.12. 1982, maki
Erna Ágústsdóttir, f. 1985,
þeirra dóttir er Anna Þórdís, f.
24.11. 2013, b) Grétar Már, f.
6.3.1989, maki Elísabet Pálma-
dóttir, f. 1986. Eftirlifandi eig-
inmaður Margrétar er Hörður
Skarphéðinsson, f. 22. apríl
1936.
Margrét stundaði hefðbundið
skólanám þess tíma, gekk í
Miðbæjarbarnaskólann og
seinna í unglingaskólann á
Reykjum í Hrútafirði. Hún
helgaði líf sitt uppeldi dætra
sinna og starfaði einnig við fyr-
irtæki föður síns um árabil,
einnig hjá Ömmubakstri og
Bókhlöðunni.
Útför Margrétar Höllu verð-
ur gerð frá Dómkirkjunni í
Reykjavík í dag, 14. október
2016, og hefst athöfnin kl. 13.
eru Þórarinn, f.
1923, látinn, Ást-
valdur, f. 1943, lát-
inn, og Bryndís
Ane, f. 1963. Á við-
kvæmum tíma sem
í hönd fór dvöldu
þær Margrét og
Elín hjá föðursyst-
ur sinni, Guðrúnu,
og eiginmanni
hennar, Jóni Guð-
mundssyni, í Norð-
urgarði í Mýrdal og oft síðar.
Minntist Margrét þeirra og fjöl-
skyldunnar allrar ætíð með ein-
stakri hlýju og þakklæti. Stuttu
eftir lát móður Margrétar kom
á heimilið Katrín Svava Alex-
andersdóttir, f. 24. apríl 1922,
d. 27. nóvember 1991, og gekk
þeim systrum í móðurstað.
Dætur Margrétar af fyrra
Háa skilur hnetti
himingeimur,
blað skilur bakka og egg,
en anda, sem unnast,
fær aldregi
eilífð að skilið.
(Jónas Hallgrímsson)
Að leiðarlokum er margs að
minnast og margt að þakka, þegar
ég nú kveð mína kæru eiginkonu,
Margréti Höllu Jónsdóttur,
Maddý, í hinsta sinn. Leiðir okkar
hafa legið saman í tæpa hálfa öld
og aldrei borið skugga þar á eða
frá því að ég flutti til hennar og
sólargeislanna hennar, Ásthildar
og Svanhildar, sem tóku mér afar
vel frá fyrstu tíð. Fljótlega var
hafist handa við byggingu stærra
húsnæðis að Víðihvammi 11 í
Kópavogi. Þar sem ég stundaði
sjómennsku á þeim árum kom það
alfarið í hennar hlut að sinna og
sjá um allar framkvæmdir og
fórst það einkar vel úr hendi, eins
og allt annað, enda dugnaðarfork-
ur mikill. Þar áttum við tíu ynd-
isleg ár og undum hag okkar afar
vel. Hugur okkar stóð þó til frek-
ari framkvæmda og flutt var í nýtt
hús að Hrísholti 10 í Garðabæ árið
1983, þar sem heimili okkar og
yndislegu hundanna okkar, þeirra
Bangsa og Lappa, hefur verið æ
síðan.
Þá var sumarbústaðurinn okk-
ar, Litla-kot, okkar sælureitur í
áratugi. Þar undi hún sér ætíð
einkar vel, ekki síst með dætrum
sínum og fjölskyldum þeirra. Þar
sem og heima naut hún þess að
taka á móti gestum þar sem ekk-
ert var til sparað, glæsiveislur af
ýmsu tilefni þar sem einstök
smekkvísi hennar og gestrisni
fullkomnaði stundina.
Ófáar ferðir um landið okkar
fagra voru okkar yndi og þá jafn-
an heimsóttir þeir staðir sem hún
tengdist í æsku er hún og Elín
systir hennar dvöldu hjá föður-
systur þeirra, Guðrúnu, og Jóni
Guðmundssyni, eiginmanni henn-
ar, í Norðurgarði í Mýrdal eftir
skyndilegt fráfall móður þeirra í
æsku. Minntist hún þeirra ætíð
með mikilli virðingu og þakklæti.
Það kom því í hlut föður hennar að
annast uppeldi þeirra systra en
fyrir honum bar hún ómælda virð-
ingu og unni mjög.
Minningarnar um glæsilega og
trausta eiginkonu og yndislegar
samverustundir eru dýrmætur
fjársjóður er ég kveð nú minn
mikla og trygga vin í lotningu.
Hjartans þakkir fyrir allt og allt,
Maddý mín.
Hörður.
Ó, mamma mín hve sárt ég sakna þín
sál mín fyllist angurværum trega.
Öll þú bættir bernskuárin mín
blessuð sé þín minning ævinlega.
Oft ég lá við mjúka móðurkinn
þá mildar hendur struku tár af hvarmi.
Oft sofnaði ég sætt við vanga þinn
þá svaf ég vært á hlýjum móður armi.
Ó, móðir kær, ég man þig enn svo vel
mikill var þinn hlýi trúarkraftur.
Þig blessun Guðs í bæninni ég fel
á bak við lífið kem ég til þín aftur.
(J. Gunnlaugsson)
Ó, mamma mín. Fyrirmyndin
mín í stóru og smáu. Stórbrotin
eins og íslensk náttúra í sinni feg-
urstu mynd. Heimsdaman glæsi-
lega og sveitastelpan saklausa en
umfram allt sannur Íslendingur
sem elskaði landið sitt og sólina og
líka litlu seppana en aðdáun henn-
ar og ást áttu þeir alla tíð. Afar
stolt af uppruna sínum og ætterni.
Ó, mamma mín. Fyrirmyndin
mín sem ég á allt að þakka, hrósið,
hvatninguna, heilræðin, umhyggj-
una og ástina alla. Ætíð vakin og
sofin yfir velferð minni.
Hún kom að hausti, kvaddi að
hausti og hélt inn í ljósið eilífa til
fundar við elskaða foreldra, móð-
ur sem hún missti barnung og föð-
ur sem ætíð bar hana á höndum
sér og hún syrgði alla tíð. Full-
vissan um þá endurfundi er mín
huggun nú.
Góður Guð nú sorgina sáru sefi.
Góður Guð nú friðinn gefi
þeim, sem sárast syrgja í nótt
svo sofið geti vært og rótt.
Ó, mamma mín, hve sárt ég
mun ætíð sakna þín. Vertu Guði
ávallt falin. Þín elskandi dóttir,
Ásthildur.
Elsku besta mamma mín.
Þú varst svo lífsglöð og kunnir
að njóta hverrar stundar. Þannig
mun ég minnast þín.
Fallin er hjartans fögur rós
og föl er kalda bráin.
Hún sem var mitt lífsins ljós
ljúfust allra er dáin.
Drjúpa hjóðlát tregatárin
og tómið fyllir allt.
Ekkert sefar hjartasárin
í sálu andar kalt.
Þögul sorg í sál mér næðir,
sár og vonar myrk
en Drottinn ætíð af gæsku græðir
og gefur trúarstyrk.
Hnípinn vinur harmi sleginn
hugann lætur reika.
Kannski er hún hinumegin
í heilögum veruleika.
Þú ert laus frá lífsins þrautum
og liðin jarðarganga.
En áfram lifir á andans brautum
ævidaga langa.
Heimur bjartur bíður þar
og bráðum kem ég líka.
Þá verður allt sem áður var
er veröld finnum slíka.
Drottinn verndar dag og nótt
á dularvegi nýjum.
Aftur færðu aukinn þrótt
í eilífð ofar skýjum.
Þú alltaf verður einstök rós,
elsku vinan góða.
Í krafti trúar kveiki ljós
og kveðju sendi hljóða.
(Jóna Rúna Kvaran)
Elsku besta mamma mín, sofðu
rótt og Guð geymi þig.
Þín
Svanhildur (Svana).
Hver gengur þarna eftir Austurstræti
og ilmar eins og vorsins blóm,
með djarfan svip og ögn af yfirlæti
á ótrúlega rauðum skóm?
Þetta fallega upphaf kvæðisins
Fröken Reykjavík eftir Jónas
Árnason gæti verið ort um mína
elskulegu tengdamóður, Margréti
Höllu Jónsdóttur, sem við kveðj-
um í dag. Hún Maddý hefði alltént
uppfyllt allar kröfur sem hægt var
að gera til fröken Reykjavíkur,
þegar hún gekk um götur borg-
arinnar um miðja síðustu öld og
afgreiddi á Tjarnarbar.
Fyrstu haustlægðirnar ganga
nú yfir eftir margra vikna stillur
og blíðviðri og mín elskulega
tengdamóðir er fallin í valinn eftir
stutta sjúkralegu. Hennar er sárt
saknað.
Hún Maddý var um margt ein-
stök kona. Hún var allt sem einn
maður getur óskað sér í góðri
tengdamóður og ömmu barnanna
sinna. Hún setti fólkið sitt ávallt í
fyrsta sæti. Hún var stolt af sínu
fólki sem hún samgladdist í vel-
gengni og alltaf var hún til staðar
ef eitthvað bjátaði á.
Dæturnar, Svanhildur, konan
mín, og Ásthildur eru augasteinar
móður sinnar enda helgaði hún líf
sitt uppeldi þeirra og velgengni.
Þær hafa ásamt Herði, tengdaföð-
ur mínum, verið henni stoð síð-
ustu misseri. Barnabörnin, Sindri
Már, Grétar Már og Margrét
Halla, voru henni meira en hjart-
fólgin og gleðin var líka fölskva-
laus þegar fyrsta langömmubarn-
ið, hún Anna Þórdís Sindradóttir,
leit dagsins ljós.
Samferð okkar er orðin æði
löng, eða rúm 40 ár, og aldrei hef-
ur borið skugga á samskipti okk-
ar. Árið sem Maddý og Hörður
bjuggu með okkur Svönu í Ásbúð-
inni á meðan Hrísholtið var í
byggingu gleymist seint. Að hafa
ömmu og afa undir sama þaki var
auðvitað algjör lúxus og forrétt-
indi fyrir nýbakaða foreldra.
Hún Maddý var hundakona.
Hún átti Suzie Wong í Skipasund-
inu, Rommel á Háaleitisbrautinni
og svo Bangsa og Lappa í Hrís-
holtinu. Það er hægt að rifja upp
þegar við Svana áttum Bangsa og
bjuggum í Ásbúðinni. Tvisvar
slapp hann út og í bæði skiptin
skilaði hann sér sjálfur, ekki heim,
heldur í Hrísholtið til Maddýjar
og Harðar. Þegar aðstæður urðu
þannig að við Svana gátum ekki
haft Bangsa lengur kom ekki ann-
að til greina en að hann flytti bú-
ferlum í Hrísholt 10, þar lifði hann
sko engu hundalífi þann áratug
sem hann átti ólifaðan.
Hún Maddý var blómakona.
Garðarnir í Víðihvammi og síðar í
Hrísholtinu báru þess glöggt
vitni. Tilefnið þurfti heldur ekki
alltaf að vera stórt til að hún kæmi
færandi hendi með fallegan blóm-
vönd.
Hún Maddý unni sveitinni og
landinu. Hún átti margar góðar
æskuminningar úr Norðurgarði í
Mýrdal. Bjálkakofinn þeirra Litla
kot í Grímsnesinu var í sérstöku
uppáhaldi, en þar áttu þau Hörður
margar ánægjustundir.
Ég kveð mína elskulegu
tengdamóður með fallegum sálmi
Herdísar Andrésdóttur, en inn-
takið finnst mér lýsa svo vel þakk-
læti hennar og væntumþykju til
fólksins síns.
Lækkar lífdaga sól.
Löng er orðin mín ferð.
Fauk í faranda skjól,
fegin hvíldinni verð.
Guð minn, gefðu þinn frið,
gleddu og blessaðu þá,
sem að lögðu mér lið.
Ljósið kveiktu mér hjá.
(Herdís Andrésdóttir)
Elsku Maddý mín, hafðu þökk
fyrir allt og allt. Þinn tengdason-
ur,
Páll Grétarsson.
Elsku amma.
Það er eins og það hafi gerst í
gær að við bræðurnir mættum í
Hrísholtið í pössun. Það var alltaf
mikil tilhlökkun að fara til ömmu
og afa, hvort sem um stutta heim-
sókn eða næturgistingu var að
ræða. Ávallt var til staðar fullt
borð kræsinga, þú stjanaðir við
okkur við hvert fótmál og ekki
skemmdu fyrir brjóstsykursmol-
arnir í krúsinni, á neðri hillunni á
eyjunni í eldhúsinu. Það mátti
gera allt hjá þér, byggja virki úr
dýnum eða ærslast í Lappa. Það
skipti ekki máli þótt við settum
húsið á hvolf, það var allt í lagi, en
þú greipst svo inn í leikinn svona
rétt áður en við fórum okkur að
voða. Ætíð var þó skemmtilegast
að fara í pössun þegar ferðinni var
heitið í Litla-Kot. Í Litla-Koti
gerðust ófá ævintýrin. Þar var
mikið brallað, ýmist með þér eða
afa, smíðað og málað, útbúinn
veislumatur á hverju kvöldi. Við
lágum þar saman í berjamó, köst-
uðum spýtu fyrir Bangsa og
Lappa, horfðum á fuglana og
löbbuðum um hverfið.
Þú varst mikil fyrirmynd í dag-
legu lífi og gerðir allt af samvisku,
kenndir barnabörnunum þínum
góð gildi með dæmisögum og
studdir okkur í hverju sem við
tókum okkur fyrir hendur. Þú
hélst glæsilegustu veislurnar, eitt-
hvað sem dætur þínar hafa erft
frá þér, og hafðir mikla ánægju af
þegar gerður var dagamunur. Þú
varst alltaf svo vel tilhöfð og
glæsileg, líkt og þú værir á leiðinni
á Bessastaði í kaffisamsæti með
Dorrit eða kóngafólki.
Þú varst einkar lífsglöð, hafðir
stórt hjarta og tókst öllum sem þú
kynntist vel og með opnum örm-
um, það voru allir velkomnir í
Hrísholtið. Auk góðmennsku og
hlýju sem þú sýndir fjölskyldunni
skein það bersýnilega í gegn í
framkomu þinni við hundana sem
þú áttir. Það er engin tilviljun að
Bangsi hafi í tvígang komið vapp-
andi upp í Hrísholtið eftir að hann
slapp út frá mömmu og pabba, þar
undi hann sér vel. Lappi upplifði
ekki ómerkilegri tíma hjá ykkur
afa, enda örugglega ekki margir
hundar sem geta státað af því að
fá fyrstir á diskinn á matmálstím-
um eða sitt eigið páskaegg.
Þú varst mikill dýravinur og
talaðir oft um kýrnar í Gunn-
usveit. Það var auðvelt að skynja
að tíminn sem þú eyddir þar var
þér dýrmætur og hugleikinn enda
margar og skemmtilegar sögurn-
ar.
Þú varst líka alltaf mjög spennt
að komast í nálægð við gömlu
sveitina og fóruð þið afi ófáar ferð-
irnar að Skógum og nágrenni.
Það var mikill kærleikur á milli
þín og afa, þið báruð mikla virð-
ingu hvort fyrir öðru. Engu skipti
þó til mismunandi skoðana kæmi
um málefni, aðferð eða annað, allt-
af skein kærleikurinn milli ykkar í
gegn, alveg til þinnar hinstu
stundar, og mun gera um ókomna
tíð.
Ef við, barnabörnin, eigum eft-
ir að vera jafn lífsglöð og eiga jafn
kærleiksríkt samband getum við
vel við unað. Þú ert og verður allt-
af besta amma í heimi og við mun-
um ætíð sakna þín.
Í öndvegi fjölskyldu sast,
uns hinsti neisti þinn brast.
Í hjörtum okkar nú dvelur,
og hug vorn minningu felur.
Sé Paradís til, þig þar ég veit.
Á vappi sæl, í Gunnusveit.
(Grétar Már Pálsson)
Þínir ömmustrákar,
Sindri Már og Grétar Már
Pálssynir.
Margrét Halla
Jónsdóttir
✝ Þórdís Har-aldsdóttir
fæddist að Setbergi
í Sandgerði 28.
september 1940.
Hún andaðist á
Landspítalanum 2.
október 2016.
Foreldrar henn-
ar voru Haraldur
Björnsson frá Fá-
skrúðsfirði, f. 30
maí 1911, d. 29
september 1961, og Kristín
Viktoría Gísladóttir frá Set-
bergi, f. 6 nóvember 1917, d. 20
september 1981.
Þórdís var önnur í röð fimm
systkina þeirra hjóna. Systkini
hennar eru: Ólafur, f. 30. janúar
1938, Margrét, f. 28 febrúar
1944, d. 31. desember 1996, Be-
noný, f. 24. september 1947, og
Þorbjörg, f. 11. ágúst 1958.
Hinn 28. september 1960 gift-
ist Þórdís Gunnari Guðbjörns-
syni, f. 15. nóvember 1930, d. 23.
Börn hans eru: a) Dísa, f. 5.10.
1986, maki Rúnar Þór Sigurðs-
son, f. 16.6. 1980. Börn þeirra
eru Dögg María, f. 21.6. 2005, og
Borg Elma, f. 14.12. 2009. b)
Daði Snær, f. 7.6. 1990. 4) Gunn-
ar Guðbjörn Gunnarsson, f. 28.3.
1966, maki Jóna Kristín Rögn-
valdsdóttir, f. 1.3. 1967. Börn
þeirra eru: a) Rögnvaldur Gunn-
ar, f. 4.3. 1987, sambýliskona
María Birgisdóttir, f. 28.2. 1984.
Börn þeirra eru Freyja Rögn, f.
24.4. 2012, Vigdís Jóna, f. 31.12.
2015. b) Brynja Kristín, f. 14.2.
1989, sambýlismaður Þorsteinn
Árni Steindórsson Moore, f. 6.6.
1986. Barn þeirra er Anton
Logi, f. 2.2. 2012. c) Agnar Birg-
ir, f. 30.5. 1991, sambýliskona
Kristín Ósk Elíasdóttir, f. 22.10.
1991. d) Rebekka Ósk, f. 30.6.
1995. Barn hennar Mikael Aron,
f. 16.5. 2014. e) Rakel Líf, f.
28.11. 2002.
Þórsís byrjaði ung að árum að
starfa í fiskvinnslu og síðar sem
ráðskona. Hún starfaði lengst af
sem saumakona og verkstjóri á
ýmsum saumastofum bæði á Sel-
fossi og í Reykjavík.
Útför Þórdísar fer fram frá
Fella- og Hólakirkju í dag, 14.
október 2016, klukkan 13.
janúar 2011. Börn
Þórdísar og Gunn-
ars eru: 1) Kristján
Ágúst Gunnarsson,
f. 25.2. 1961. sam-
býliskona Jóna
Björg Pálsdóttir, f.
10.10. 1966. Börn
hans eru: a) Fanney
Viktoría Kristjáns-
dóttir, f. 17.5. 1988.
b) Dagný Kristjáns-
dóttir, f. 13.8. 1995.
2) Hilmar Björn Gunnarsson, f.
25.2. 1961, sambýliskona Ann
Mary Jørgensen, f. 26.12. 1967.
Börn hans eru: a) Helga Sóley, f.
28.4. 1990, sambýlismaður Aron
Már Jóhannsson, f. 18.2. 1989.
Börn: Kristófer Adam Stef-
ánsson, f. 4.10. 2010, Davíð
Fannar, f. 21.8. 2014. b) Gunnar
Örn, f. 18.5. 1994, sambýliskona
Heiða Sóley, f. 23.2. 1996. 3)
Haraldur Gunnarsson, f. 30.9.
1962, sambýliskona Katrín
Steingrímsdóttir, f. 5.10. 1962.
Dísa, fyrrverandi mágkona
mín, hefur kvatt og þar sem heilsa
hennar var orðin svo þung og eng-
in lífsgæði eftir var gott að hún
fékk langþráða hvíld. Ég var svo
lánsöm að kynnast Dísu nöfnu
minni árið 1970 og þar sem hún
var ætíð svo úrræðagóð fór svo að
fyrsta íbúðin sem við bróðir henn-
ar og ég bjuggum í, í Reykjavík,
var skammt frá heimili Dísu og
hennar fjölskyldu. Mér fannst gott
að eiga hana að og aldrei bar
skugga á vináttu okkar, þó leiðir
skildi og lengra yrði á milli. Dísa
var þessi hreina og beina persóna
sem hægt var að treysta. Hún var
traust og heiðarleg. Hún vann sér
líka ávallt traust þar sem hún kom
að vinnu og var falin ábyrgð og yf-
irumsjón, ekki síst vegna þeirra
hæfileika hennar að vera sam-
viskusöm í öllu sem hún tók að sér.
Líf hennar var ekki einfalt eða
auðvelt á vissum tíma en aldrei
heyrði ég hana velta sér upp úr
erfiðleikum né sýna uppgjöf. Hún
tók ávallt vel á móti öllum sem
sóttu þau hjónin heim og mynd-
arskapur og ráðdeildarsemi varð
til þess að aldrei virtist skorta
neitt á heimilinu. Fjóra syni fæddi
Dísa og fékk tvíbura sem frum-
burði. Það hefur eflaust reynt á
því þar sem tápmiklir strákar
koma saman er sjaldan nokkur
lognmolla. Ég man hve ég dáðist
að henni að sjá um þetta stóra
heimili og ala upp fjóra fjörmikla
stráka. Leiðir okkar skildi en vin-
áttan slitnaði aldrei eins ég fann
best þegar ég heimsótti hana og
Gunnar, meðan hann var á lífi. Svo
síðar þegar hún bjó ein uppi í
Hólahverfi og var svo ánægð með
að vera skammt frá yngsta syn-
inum og fá að hitta barnabörnin
sín oft. Dísa var svo sannarlega
mikil mamma og fjölskyldukona.
Þegar ég hitti hana aftur var eins
og við hefðum hist í gær og við
gátum spjallað um allt. Ég trúi að
þegar Frelsarinn kemur og gefur
lífið á ný þá fái ég að sjá Dísu þar,
endurnýjaða og heilbrigða, fulla af
gleði og lífsþrótti. Þangað til fær
hún að hvílast ásamt horfnum ást-
vinum. Eins og stendur í helgri
bók kristinna manna:
Sjá, ég segi ykkur leyndardóm: Við mun-
um ekki öll deyja en öll munum við um-
breytast, í einni svipan, á einu auga-
bragði, við hinn síðasta lúður. Því lúðurinn
mun gjalla og þá munu dauðir upp rísa
óforgengilegir og við munum umbreytast.
Forgengilegir og dauðlegir líkamir okkar
eiga að breytast í óforgengilega líkami
sem dauðinn nær ekki til.
En þegar það gerist og hið forgengilega
breytist og verður ódauðlegt, þá rætist
það sem ritað er:
Dauðinn er uppsvelgdur í sigur.
Dauði, hvar er sigur þinn?
Dauði, hvar er broddur þinn?
(Fyrra Korintubréf 15:51-55)
Já, það er gott að eiga trú og
fullvissu um sigur lífsins yfir dauð-
anum. Með þeirri fullvissu hlakka
ég til að hitta nöfnu mína aftur og
þakka henni fyrir jarðnesku árin
okkar og gleðjast yfir þeim enda-
lausa tíma sem við höfum fram-
undan, lausar við sjúkdóma, sorg-
ir og stríðandi heim.
Sonum, ástvinum og barna-
börnum votta ég innilega samúð
og bið Guð að sefa söknuðinn og
blessa minningu Dísu.
Þórdís Ragnheiður
Malmquist.
Þórdís
Haraldsdóttir