Dagblaðið Vísir - DV - 29.10.2015, Blaðsíða 50

Helgarblað 29. október–2. nóvember 201542 Fólk Viðtal
Göldrótt súpa og
gómsætur humar
Eyrarbraut 3, Stokkseyri · Sími: 483 1550
info@fjorubordid.is · www.fjorubordid.is
í eitt ár áður en við urðum kærustup-
ar. Þetta var ótrúlega fallegt. Ég gæti
ekki hugsað mér að vera í sambandi
með einhverjum sem er ekki skap-
andi. Hann er líka svo góður mað-
ur. Sjálf er ég alltaf í stuði og aldrei
vond við neinn og hann er eins;
alltaf glaður, fyndinn og skemmti-
legur. Við pössum bara vel saman.
Vinskapur okkar er mér ofsalega
mikilvægur. Ástarsamband snýst
ekki um að haldast í hendur, horfast
í augu og fara fínt út að borða held-
ur að láta hvort öðru líða vel, hlæja
saman og hafa um eitthvað að tala.
Okkur leiðist aldrei,“ segir hún en
segir að þau séu ekki gift. „Ég er með
kirkjufóbíu og finnst mjög leiðinlegt
að mæta í brúðkaup annarra. Mér
finnst allar hefðir hrikalega leiðin-
legar og einhvern tímann sagði ég að
ef við myndum gifta okkur yrði það
í loftbelg þegar við erum orðin rík af
listinni. Ég held að ég haldi mig bara
við þá hugmynd.“
Breyttist ekki
við móðurhlutverkið
Aðspurð segist hún eiga gott sam-
band við soninn sem er 14 ára. „Ég
held að hann líkist mömmu sinni
þótt útlitslega séð sé hann blanda
af okkur báðum. Við deilum áhuga
á alls konar skemmtilegheitum og
hann er hvatvís eins og ég. Auk þess
er hann mikill fótboltastrákur, spil-
ar í Val og stendur sig ótrúlega vel,“
segir hún og játar því að hafa gam-
an af móðurhlutverkinu. „Ég held
að maður eigi bara alltaf að vera í
stuði. Kannski hefði verið gaman að
eignast fleiri börn en ég er ekki mik-
ið að skipuleggja hlutina. Það ger-
ist bara sem gerist. Ég er heldur ekki
manneskja sem breyttist mikið við að
eignast barn. Ég hætti ekkert að vera
Heiða og varð bara mamma hans
Olivers. Hann hefur þvælst með okk-
ur á tónleika í gegnum tíðina og var
með heyrnartól þegar hann var lítill.
Hann veit alveg hvernig við erum. Við
erum ekkert að reyna að búa til ein-
hver pabba- og mömmuhlutverk fyr-
ir hann. Hann er bara í fjölskyldunni
og við erum rokkarar. Hann líka.“
Þjáðist af
skammdegisþunglyndi
Þótt Heiða reyni alltaf að vera í
gleðinni þekkir hún líka myrkrið.
„Ég fann fyrir skammdegisþung-
lyndi um tíma en sem betur fer átt-
aði ég mig áður en illa fór. Nú tek ég
inn D-vítamín á veturna og finn mik-
inn mun. Ég átti orðið erfitt með að
fara fram úr á morgnana, var orku-
laus og lifði í grámyglaðri stemningu.
Það var allt grátt og leiðinlegt og ég
þurfti að hafa mikið fyrir því að vera í
stuði. Sem betur fer lifum við á ótrú-
legum tímum þar sem allir hafa að-
gang að öllum upplýsingum. Ef eitt-
hvað hrjáir mann les maður sig til á
netinu. Ég upplifði samt ekki verstu
tegund þunglyndis. Sem betur fer
veit ég ekki hvað það er. En þetta
hefði eflaust getað þróast í það með
tímanum.“
Ótengt sjónvarp
Heiða lærði heimspeki í Háskóla Ís-
lands og vinnur sem útvarpskona
á Rás 2 auk þess sem hún skrifar
greinar af og til fyrir blöð og tímarit.
„Mér hefur tekist að lifa á tónlistinni
af og til en yfirleitt nota ég kunnáttu
mína og áhuga á tónlist til að afla
mér lífsviðurværis. Svo hef ég líka
fengið skemmtileg verkefni inni á
milli eins og að lesa auglýsingar og
er mjög þakklát fyrir það. Það er eitt-
hvað sem hefur oft algjörlega redd-
að mér fjárhagslega. Fyrst fannst
mér þetta ómögulegt en svona er
einfaldlega heimurinn sem við lif-
um í dag og þessi vinna gerir það að
verkum að ég get keypt mat og gefið
út tónlist. Sjálf horfi ég ekki á sjón-
varp enda er ég ekki með loftnetið
tengt en ég hlusta mjög mikið á út-
varp en lækka þegar auglýsingarnar
koma og hækka svo aftur. Mér finnst
útvarp æðislegt.“
Athyglissjúk og tilgerðarleg
Heiða hefur alltaf þótt stinga í stúf
enda hefur hún aldrei reynt að passa
í hópinn. „Mér er nokk sama hvað
öðrum finnst og það hefur bara
styrkst í gegnum árin. Það er ekki
hægt að hugsa endalaust um það.
Það er svo mikið rugl. Hversu mikil-
væg er skoðun einnar manneskju í
alheimssamhenginu? Og ef maður
ætlar að gera öllum til hæfis hugs-
ar maður ekki um þann sem skipt-
ir mestu máli, mann sjálfan. Þetta
snýst um að elska sjálfan sig, sem er
allt annað en að vera sjálfselskur. Ég
hef bara alltaf verið svona og veit ekk-
ert af hverju. Oft hef ég áhuga á ein-
hverju allt öðru en fólkið í kringum
mig og neita að skammast mín fyr-
ir það. Maður á bara að vera mað-
ur sjálfur – þótt maður sé dæmdur
fyrir það og kallaður athyglissjúkur
og tilgerðarlegur. Ég get ekki staðið í
því að hugsa um það sem aðrir eru
að segja og gera og fylgjast með því
sem er best að hafa áhuga á hverju
sinni. Það væri full vinna. Ég dett inn
og út úr tísku. Stundum þyki ég flott
og þá er gaman en stundum þyki ég
mjög skrítin og alls ekkert sniðug.
Svo, kannski sjö eða tíu árum seinna,
er það sem ég var að gera þá komið í
tísku. Þá brosi ég í kampinn.“
Skömmuð á djamminu
„Ég hef oft verið talin athyglissjúk en
þó minna upp á síðkastið. Líklega
fer fólk smám saman að sætta sig við
manneskju sem breytist ekki. Fólk
nennir ekki að pæla í manni lengur.
Þegar ég byrjaði að spila og fólk fór
að taka eftir mér lenti ég stundum í
því á djamminu að fólk hellti sér yfir
mig, skammaði mig og sagði mig fá-
ránlega; að ég væri svona og hinseg-
in, með stæla og í skrítnum fötum. Ég
veit ekki hvað mamma og pabbi gerðu
rétt í sínu uppeldi en þau kenndu
mér að ef einhver er leiðinlegur við
mann
á mað-
ur
ekki að
brotna
saman
held-
ur snúa
vörn í
sókn.
Ég sam-
sinnti
þessu
bara
öllu, tók
undir
hvað ég væri skrítin og tókst þannig
að lægja ölduna. Þess vegna varð
ekki meira drama. Ég gerði mýflugu
úr úlfalda. Eflaust vissu mamma og
pabbi alltaf að ég myndi sæta gagn-
rýni þar sem ég var skrítin og óhefl-
uð en þau eru gott fólk og kenndu
barninu sínu að bera virðingu fyrir
öllum og að stríðni sé aldrei í lagi.“
Enn í stuði
Heiða skaust fram á sjónarsviðið
fyrir tæpum aldarfjórðungi, baldinn
og óstýrilátur unglingur með hana-
kamb. Hún er ennþá óstýrilát þótt
hún hafi elst eins og við hin. „Ég
hélt alltaf að þeir sem væru komn-
ir yfir fertugt væru gamlir í köflótt-
um inniskóm að gera ekki neitt. Eftir
fertugt fór ég að hugsa lífið út frá nýj-
um stað. Ég er enn í gífurlegu stuði og
svo ótrúlega langt frá því að setjast í
helgan stein. Það er svo mikill kraft-
ur inni í mér og hugmyndirnar flæða
um öll göt. Ég hef engar áhyggjur af
aldrinum og treysti á læknavísindin.
Þegar ég verð gömul mun enginn
deyja um áttrætt. Það er ekki séns
að ég eigi bara 40 ár eftir. Það er bara
djók. Ég er ekki hálfnuð. Fyrstu árin
fóru öll í leit að þeirri manneskju sem
ég er. Ég hef bara vitað hver ég er í 24
ár. Ég ætla að verða minnst 110 ára og
miðað við hvað ég hef verið rosalega
dugleg á þessum 24 árum eru bara
spennandi tímar fram undan.
Ég var nýlega spurð hvort ég ætl-
aði ekki að fá mér hanakamb aftur
þegar ég yrði gömul. Ég samþykkti
það. Ég ætla ekkert að breytast þótt
ég verði gömul. Það verða kannski
fleiri hrukkur á skinninu en listin og
tónlistin heldur áfram að koma frá
mér. Það mun aldrei breytast.“ n
Fjölskylda Heiða segir
fjölskylduna samanstanda
af rokkurum. Mynd Úr EinkASAFni
Bestu vinir
Heiða segir
örlögin hafa leitt
þau Elvar saman.
Mynd Úr EinkASAFni
Mæðgin Heiða
segir móðurhlut-
verkið ekki hafa
breytt henni mikið.
Mynd Úr EinkASAFni
„Það þarf ekkert
að vera neikvætt
né að þýða að ég sé
greindarskert.