Skagfirðingabók - 01.01.2008, Blaðsíða 93

í GÖMLUM HNAKK MEÐ GÆRUSKINNI
Og síðan rekur Ásgeir aðra lýsingu
af óvenjulegum tiltektum Bjarna við
hlýðni æfi ngarnar:
„Það var síðla sumars og í rökkur-
byrjun, að ég hirti Bjarna Jóhann-
esson á ferðalagi. Við gátum átt all-
langa samleið. Eg vann það til sam-
fylgdarinnar, að fara með honum
nokkurn krók heim á bæ einn, þar
sem hann átti erindi. Bjarni reið
góðum fola og vel þjálfuðum, rauð-
um að lit. Bærinn, sem við riðum
heim á, stóð í nokkrum halla á upp-
hækkuðum grunni. Þrjár trétröppur
lágu af sjálfu hlaðinu upp í bæjar-
dyrnar, allvel breiðar, en baklausar
og holrúm fyrir ofan þær. Bjarni
kvaddi dyra, en enginn kom á vett-
vang. Þá gekk hann inn í dyrnar og
bankaði í þil, sem var öðrum megin
bæjardyranna, en hélt þó í tauminn á
Rauð, sem lítils háttar stríkkaði á. En
Rauður skildi þetta svo, að Bjarni
vildi teyma sig inn í dyrnar og vatt
sér inn á eftir honum. Dyragangurinn
reyndist svo þröngur, að erfitt mundi
að snúa hestinum við. Bjarna hug-
kvæmdist þá að láta hestinn ganga
aftur á bak út úr dyrunum. Með
viðtali og án allra stympinga renndi
Rauður sér aftur á bak út úr dyr-
unum, hann steig í allar tröppurnar
og fataðist hvergi. Þegar út kom,
sýndi Bjarni Rauð mikinn þakklæt-
isvott með viðtali og hlýjum hand-
strokum. Þessu næst fór Bjarni að
láta folann ganga aftur á bak um
bæjarhlaðið, og var hann mjög ljúfur
á að gera þetta. Seinast beindi Bjarni
afturparti hestsins að tröppunum upp
í bæjardyrnar; þá varð nokkur stanz
og tvísté folinn við neðstu tröppuna,
en eftir skamman tíma skildi hann
hlutverk sitt og fór að lyfta afturfót-
unum upp í tröppurnar; að lokum
tók hann hverja tröppu og fikraði sig
þannig aftur á bak upp í bæjardyrnar.
Allt gerðist þetta með lipurð og lagni
án allra átaka. Þá varð Bjarna að orði:
„Það er hálfgaman að því, þegar þeir
eru svona.““
Saga Ásgeirs af viðureign Bjarna
við tamningafolana og tréð á veginum
fellur að tveimur álíka sögum þar
sem um var að ræða ræksnislegar
trébrýr yfir skurði. Þar er um trúverð-
uga sögumenn að ræða og tímalengd-
in í hvoru tilfelli tveir sólarhringar
og þó vel það í öðru tilfellinu. Annar
sögumanna var hinn þekkti búnað-
arfrömuður Páll Zóphoníasson þá
búsettur í Viðvík. Hinn var Ingólfur
Kristjánsson tollvörður frá Skerðings-
stöðum í Reykhólasveit sem mörg
síðustu ár ævinnar var búsettur í
Reykjavík og stundaði hestamennsku
þar nokkuð fram yfir nírætt. Ingólfur
kynntist Bjarna er hann dvaldist um
skeið í Hjaltadal á yngri árum sínum
og tókst með þeim góður kunnings-
skapur. Eitt sinn sem oftar slóst Ing-
ólfur í för með Bjarna sem var með
nokkur tamningahross að vanda.
Þarna tók Bjarni upp það háttalag
að láta sig falla af baki einum hest-
inum án tilefnis. Þegar hann hafði end-
urtekið þetta nokkrum sinnum gat
Ingólfur ekki stillt sig um að spyrja
hverju þetta háttalag sætti? Bjarni
svaraði því til að þennan hest væri
hann að temja fyrir góða vinkonu sína
sem hann tilgreindi og hann vildi
tryggja að hesturinn fældist ekki og
hlypi frá henni ef hún dytti af hon-
um. Margt fleira varð Ingólfi minnis-
srætt af kynnum hans við Bjarna og
89