Fréttatíminn - 08.01.2016, Blaðsíða 29

orðið 39 ára gamalt, og sagðist hafa
búið í sömu götu sem barn. Hann
kannaðist við ættarnafnið Squalli
og hélt hann hefði jafnvel leikið sér
við þennan pilt, Mohammed Squalli
Houssaini. Saman fundu þeir húsið
og bönkuðu upp á. Lítill drengur
kom til dyra og hleypti þeim inn.
„Þarna bjuggu tvær fjölskyldur sem
tóku mér svo vel. Ég var drifinn inn
í húsið þegar leiðsögumaðurinn
sagði þeim að ég væri frá Íslandi í
leit að marokkóskum föður mínum.
Fólkið var svo almennilegt, það
leiddi mig um húsið og svo var sest
niður og mér boðið að borða. En
þau þekktu ekki Squalli þennan
sem hafði líklega búið í húsinu fyrir
löngu síðan.“
„Ég tók myndir út um gluggann
af útsýninu á húsinu sem pabbi
hafði búið í. Þetta var svo magnað,
ég vissi auðvitað ekki á þessum
tímapunkti hvort ég myndi nokk-
urntíma hitta hann. Ég hafði þá
allavega séð húsið sem hann hafði
búið í, útsýnið sem hann hafði
horft á og á þessari stundu nægði
það mér. Þegar ég kvaddi leið-
sögumanninn, eftir þennan eftir-
minnilega dag, sagðist hann ætla að
reyna að hafa upp á símanúmerinu
hjá pabba mínum. Hann gæti ekki
lofað neinu en hann vissi um það bil
hvar hann hefði unnið. Daginn eftir
fékk ég símtal frá leiðsögumannin-
um sem sagðist hafa fundið mann-
inn og borið upp erindið. Squalli
kannaðist við hluta sögunnar en
samt ekki allt. En hann vildi hitta
mig. Leiðsögumaðurinn spurði
hvar ég vildi hafa fundinn. Ég man
að það kom upp í huga mér að mér
fannst þetta allt í einu þetta ekki
standast. Það hlyti að vera eitthvert
plott í gangi og að það væru litlar
líkur að á því að ég væri búinn að
finna hann í þessari milljóna manna
borg. Það gat ekki verið svona
auðvelt. Niðurstaðan varð að þeir
kæmu á hótelið til mín.“
Sagðist eiga íslenskan dreng
„Þegar hann birtist fannst mér ég
þekkja manninn. Ég hafði einu
sinni átt passamynd af honum sem
mamma gaf mér en glatað henni.
Myndin af honum sat alltaf í mér.
Ég var rosalega stressaður og hann
líka. Við settumst niður. Hann tal-
aði ekki góða ensku og ég tala enga
frönsku þannig að leiðsögumaður-
inn túlkaði samtalið. Fyrst vildi
hann vita hvar ég hafði fengið upp-
lýsingar um hann. Þegar ég sagði
leiðsögumanninum að foreldrar
mínir hefðu kynnst í Brussel mis-
skildi hann mig og heimfærði ástar-
fundi þeirra á Brasilíu. Þetta kann-
aðist pabbi ekkert við en játti því að
eiga strákling á Íslandi. Hann var
því mjög varkár og alls ekki viss
um að ég væri íslenski strákurinn
hans. Báðir vorum við vantrúaðir
og óöruggir og hann lét mig strax
segja sér frá mínu lífi. Hann vildi að
ég skrifaði nafnið á móður minni og
þegar ég gerði það bar hann nafnið
fram eins og hann væri Íslendingur.
Það er ekki auðvelt fyrir útlendinga
að segja það. Ég spurði hann hve-
nær hann væri fæddur, en dagurinn
sem hann nefndi stemmdi ekki við
það sem ég hélt. Ég fékk ónota-
tilfinningu, eins og verið væri að
leika á mig. Hann bar við að hann
væri mjög stressaður og leiðrétti
dagsetninguna. Þá áttaði ég mig
á því að þetta væri réttur maður
og við stóðum upp og féllumst í
faðma, grétum og héldum áfram að
spjalla með hjálp leiðsögumanns-
ins. Þannig var okkar fyrsti fundur.
Mjög draumkenndur.“
Þökk sé Allah
„Leiðsögumaðurinn vildi meina að
þetta væri verk Allah. Og ég sem er
kallaður Alli. Alli er kominn þökk
sé Allah. Í miðju samtali pabba og
leiðsögumannsins skelltu þeir sér á
hnén og lögðust á bæn.“ Elín fylgd-
ist með atburðarásinni í gegnum
netið. Hún beið átekta í stofunni í
Breiðholti og fékk svo óvænt senda
mynd af þeim Alexander og pabb-
anum. „Þá grétum við bara hérna
við borðið,“ segir hún. „Við vorum
ótrúlega hátt uppi og ég get rétt
ímyndað mér hvernig honum leið.“
Alexander segist hafa verið
andvaka af vellíðan nóttina eftir
fundinn við föður sinn. „Við höfðum
ákveðið að hittast aftur daginn eft-
ir. Hann sótti mig og við fórum út
að borða. Ég fann að hann var for-
vitinn um hversvegna ég væri kom-
inn til að finna hann. Af hverju á
þessum tímapunkti? Hvort ég væri
að sækjast eftir einhverju, biðja um
eitthvað? Ég sagði honum strax að
ég hefði alls ekki gert mér neinar
væntingar um að hitta hann. Það
sem ég hefði fengið að upplifa væri
meira en ég hefði nokkurn tíma
þorað að vona. Ég gerði mér alveg
grein fyrir því að þetta væri óvænt,
að ég birtist svona án fyrirvara. Ég
gaf honum færi á því að melta þetta.
Ég vissi auðvitað ekki hvort hann
hefði sagt fólkinu sínu að ég væri
til, og ég ætlaðist ekki til að hann
gerði það. Þó mig hafi sannarlega
langað að hitta fjölskylduna.“
Þeir Alexander og faðir hans
sátu að spjalli í nokkrar klukku-
stundir. „Hann spurði um mömmu
og fjölskylduna mína og við
reyndum að tala saman á mjög
takmarkaðri ensku. Því næst
Alexander og
fjölskylda hans í
Seljahverfinu eiga
samtal við marokk-
ósku fjöskylduna í Fez
í gegnum netið. Myndir/
Alda Lóa Leifsdóttir og úr
einkasafni Alexanders
| 29fréttatíminn | Helgin 8. janúar-10. janúar 2016