Fréttatíminn - 12.08.2016, Síða 18

18 | FRÉTTATÍMINN | Föstudagur 12. ágúst 2016
„Það hefur verið svo mikill áhugi
á íslenskri tónlist hjá útlendingum
lengi að mér fannst nánast skrítið
að þetta væri ekki til staðar,“ segir
Arnar Eggert Thoroddsen, tónlist-
arblaðamaður og stundakennari við
HÍ, sem hefur frá því í vor stundað
enn eitt starfið, sem tónlistarleið-
sögumaður.
„Konan mín er að vinna í ferða-
mannabransanum og hefur séð
þetta túrhestaf lóð gerast hér í
Reykjavík. Við fórum að velta því
fyrir okkur hvernig væri hægt að
verða sér út um einhverjar aukatekj-
ur því mann vantar auðvitað alltaf
pening. Ég lifi og hrærist í þessum
tónlistarheimi, hér og úti, og hef at-
vinnu af því og þannig varð þessi
hugmynd til, bara uppi í skýjunum.
Þetta bara small, enda hljómar þetta
svo vel, Reykjavík Music Walk.“
Músíkganga Arnars hefst á tákn-
rænan hátt við Hörpuna og fer um
höfnina, gamla Vesturbæinn, Grjóta-
þorpið og að Fríkirkjunni.
„Þetta er klukkutíma ganga þar
sem ég bendi á gömul æfingarhús-
næði og tónleikastaði og tengi inn
í söguna um íslenska popp-og rokk
tónlist. Ég tala til dæmis um Airwa-
ves við Fríkirkjuna en Sigurrós hélt
svakalegan konsert þar árið 2000.
Maður hamrar auðvitað á því sem
fólk vill heyra en það er um Björk og
Sigur Rós. Þetta eru það stór nöfn
að ef þú getur nefnt þau og bent í
leiðinni þá standa bara augu allra
á stilkum.“
Arnar segir 99,9% kúnna sinna
vera ferðamenn og langflesta koma
frá Bandaríkjunum og Kanada.
„Þetta eru túrhestar en líka eiginlega
alltaf miklir tónlistaráhugamenn
sem býr alltaf til mjög skemmti-
lega stemningu. Ég valdi mér auð-
vitað kolrangt fag upp á peninga að
gera, háskólakennari og tónlistar-
blaðamaður. En þetta er skemmti-
leg og fín aukavinna sem tengist
ástríðunni, allt sem ég geri tengist
tónlist, hvort sem það er í skrifum
eða kennslu og þetta er rökrétt fram-
hald af því.
Fæstir trúa á drauga
Ferðabransinn lokkar
Draugar, músík, Hrunið
og krókaleiðir Reykjavíkur
Síðustu misseri hefur allskonar
fólk sogast inn í ferðabransann
og fólk á vappi um bæinn með
túrhesta í eftirdragi verður æ
algengari sjón. Fréttatíminn
tók nokkur þeirra tali.
Halla Harðardóttir
halla@frettatiminn.is
Arnar Eggert Thoroddsen, tónlistar-
blaðamaður og stundakennari við HÍ,
sem hefur frá því í vor starfað sem
tónlistarleiðsögumaður.
Valdi mér kolrangt fag
Sögukennarainn Óli Kári hefur sagt
ferðamönnum draugasögur í níu ár.
Mynd | Rut
„Það fyrsta sem ég segi í göngunni
er að ég hafi aldrei séð draug en að
ég, og allir sem ég þekki, þekki ein-
hvern sem hafi séð draug,“ segir
sögukennarinn Óli Kári Ólason sem
hefur frá árinu 2007 rekið Haunted-
walks.is.
„Þetta er mjög þægilegt sumar-
starf, að ganga um bæinn og tala
um drauga, álfa, tröll og huldufólk.
Ég legg mikla áherslu á staðinn þar
sem Dillonshús stóð áður en það var
flutt á Árbæjarsafnið, á bílastæðinu
á horni Túngötu og Suðurgötu. Það
voru rosalegir reimleikar í þessu
húsi og eru víst enn, eftir að það
var flutt. En svo er Steinunn Sveins-
dóttir aðalnúmerið í göngunni hjá
mér. Hún bjó á Rauðasandi og var
dæmd fyrir morð árið 1805. Hún
var dysjuð á Skólavörðuholtinu
en það hefur sést til hennar ansi
víða um bæinn. Gangan endar
svo í Hólavallakirkjugarði þar sem
Steinunn var jörðuð.“
Óli segir mikinn minnihluta ferða-
mannanna trúa á drauga. „Lang-
flestir eru bara að leita að sögulegum
fróðleik. Það hefur reyndar einstaka
sinnum komið fólk sem sér drauga
og þá breytist gangan dálítið mikið,
það breytir aðeins stemningunni í
hópnum. Það furðulegasta sem ég
hef samt lent í er þegar það mætti
bara einn maður í göngu og sá mað-
ur var mjög sérstakur. Hann vildi
standa svo nálægt mér að það var
eiginlega eins og hann væri að reyna
að sleikja á mér nefið. Hann virti
engin persónuleg mörk og kunni
greinilega ekkert inn á reglur um
persónulegt rými. Það fer auðvit-
að eftir menningarsamfélögum en
vanalega ferðu ekki mikið nær en
einn metra að fólki. Þessi maður var
allan tímann svona 10 cm frá and-
litinu á mér. Mig langaði ekkert til
að standa svona nálægt honum, né
nokkrum manni ef út í það er farið.
Þetta er sennilega erfiðasta ganga
sem ég hef gengið. Ég var allan tí-
mann að reyna að finna hluti sem
gætu komið upp á milli okkar, eins
og brunahana, ljósastaura eða rusla-
fötur. Þessir tveir tímar liðu mjög
hægt.“
Músíkgangan: Harpan, Búllan,
Ránargata, Grjótaþorpið og
Fríkirkjan: um 1 km.
Draugagangan: Fischersund,
Grjótaþorpið, Dillonshús, Hall-
grímskirkja, Fógetagarðurinn,
Alþingisgarðurinn, Ráðhúsið og
Hólavallakirkjugarður:
Um 1,2 km.
„Ég hafði unnið í 17 ár sem út-
gáfuritstjóri hjá Læknablaðinu sem
var ljómandi starf. En svo var að
því komið að annað hvort héldi ég
bankabókinni í lagi eða geðheils-
unni,“ segir Birna Þórðardóttir sem
valdi geðheilsuna og hefur síðan
unnið við að skipuleggja gönguleið-
ir um miðborgina.
„Ég hef aldrei verið mjög vinsæl
á vinnumarkaði svo ég vissi að ég
þyrfti að búa eitthvað til sjálf. Ég fór
að hugsa og datt í hug að þeir staðir
sem standa upp úr hjá mér eru þeir
sem ég hef fengið tækifæri til að
kynnast í gegnum heimafólk, eins
og Belfast, París og Rómarborg.
Staðir eiga sér sögu en það er þegar
tilfinningarnar mæta sögunni sem
hún verður áhugaverð. Ég hef alltaf
sagt að miðborg verður ekki til í
tómarúmi. Miðborg er saga, menn-
ing og mannlíf.“
Birna fer ekki eftir neinu plani í
sínum ferðum og engin ferð er eins.
Fjöldi gesta í göngunni er heldur
aldrei eins og hefur verið frá ein-
um og yfir í hundrað manns. „Mér
finnst alltaf skemmtilegra að ganga
krókaleiðir heldur en að fara hina
beinu braut, og mér finnst gam-
an að fara í húsasund og kíkja í
bakgarða og á eitthvað sem blasir
kannski ekki daglega við og jafn-
vel kemur á óvart þeim sem hafa
búið hér alla sína ævi. Ég nýti mér
ákveðin grunnatriði en svo reyni ég
að laga mig að áhugasviðum gest-
anna, það er svo miklu skemmti-
legra en að tuða alltaf um sömu
hlutina. Ég notfæri mér það að hafa
gott samband við fólk sem starfar
í miðbænum, hvort sem það er í
hönnun, matargerð eða tónlist.
Ég hef nú löngum sagt að ég feti
í fótspor miðborgarkattanna því
kettirnir þekkja alltaf bestu stað-
ina, þeir fara þangað sem rjóminn
er þykkastur. En það er því miður
verið að henda svo miklu í burtu
vegna græðgisvæðingarinnar inn-
an ferðaþjónustunnar, sem sér
því miður ekki fyrir endann á. Mér
finnst alveg skelfilegt hvernig er
komið fram við litlu fröken Reykja-
vík.“
Einn af þeim stöðum sem Birna
heimsækir í flestum sínum ferð-
um er gamla hegningarhúsið við
Skólavörðustíg. „Nían er mjög
merkilegt hús. Fyrir utan Stjórn-
arráðið, sem var byggt sem fang-
elsi, þá þetta eina fangelsið á Ís-
landi sem var byggt sem fangelsi,
og það skapaði ægilegt vesen því
það var byggt svo langt út úr bæn-
um. Það var varla hægt að leggja
það á heiðvirða lögreglumenn að
leggja á sig þessa löngu leið með
„delinquenta“ þarna upp eftir. Svo
var hæstiréttur þarna og þingsalur
og böll á loftinu,“ segir Birna sem
hefur sína skoðun á framtíð Níunn-
ar. „Ég vildi helst hafa þetta hús til
umráða sjálf og bjóða þar upp á
vatn og brauð, nú eða kampavín og
kavíar fyrir þá sem vilja, á öðrum
prís. Það þyrfti heldur ekki að vera
svo dýrt að fá eitt stykki svipuhögg
með kampavínsglasinu.“
?
Leiðin er aldrei eins
Kettirnir þekkja bestu
staðina
„Mér finnst alveg skelfilegt hvernig er komið fram við litlu fröken Reykjavík.“
Mynd | Ómar Óskarsson