Tímarit Hjúkrunarfélags Íslands - 01.07.1971, Blaðsíða 37

HÓLFIÐ
- —
C=Z=3
rjj

Hjúkrunarkonur! Fullt nafn og heimilisfang þarf að fylgja
bréfunum til okkar, þó að skammstöfun eða dulnefni sé notað
sem undirskrift. Bréfin skuluð þið senda í póstliólf 5022, R.v.k.
— Meö kserri kveðju. Ritstjórnin.
Kæra pósthólf.
Gagnrýni er talin vera mjög já-
kvæður þáttur í að breyta hlutunum
til batnaðar.
Við heyrum að jafnaði í daglegu
tali allt milli himins og jarðar gagn-
rýnt. í hjúkrunarstétt er gagnrýni
jafndaglegur viðburður og að setjast
niður og hvíla lúin bein eftir eril-
sama vakt. Vel á minnzt, þá er gagn-
rýni oft aðalumræðuefnið, sem marg-
ar hjúkrunarkonur eiga sameiginlegt,
þegar þær koma saman sér til af-
þreyingar.
Persónulega hef ég ekkert á móti
gagnrýni, tel hana nauðsynlega og
allavega vísi í rétta átt. En sú gagn-
i'ýni, sem við þekkjum innan okkar
stéttar, er í allflestum tilfellum speg-
■lmynd af okkar eigin vandamálum,
þekkingar- og menntunarskorti.
Ég er viss um, að ef hver sæmi-
lega þenkjandi hjúkrunarkona hugs-
aði málið niður í kjölinn, þá væri
hún mér sammála.
Við þrösum um skipulagið á deild-
■nni, leiðinlega lækninn, sem sendir
°kkur tóninn annað slagið, og síðast
en ekki sízt kjaramálin.
En ég spyr: Hve margar hjúkr-
Unarkonur hafa reynt í raun og sann-
leika að fara samningaleiðina, með
Því að auka sína eigin þekkingu, í
stað þess að lýsa stríði á hendur um-
hverfinu?
Jú, jú, ég veit um allan kennara-
skortinn við H.S.Í. og að enginn
ti'eystir sér til að taka að sér kennslu
fyrir hjúkrunarkonur í starfi o. s. frv.,
en sjaldan heyrir maður um þann
•nöguleika að hafa viðleitni til sjálfs-
’nenntunar, fyrst ekkert annað býðst
ú staðnum.
Hver manneskja, sem hefur klöngr-
nzt 1 gegnum H.S.Í., hlýtur að geta
æsið fleiri bækur á Norðurlandamáli
en bara þær, sem kenndar eru við
skólann, og ekki tala ég um allt það
’okaflóð, sem er á markaðnum fyrir
P®1', sem telja sig lesa ensku.
Möguleikarnir eru geysilegir, ef að-
e‘ns snefill af vilja og áhuga væri
íyrir hendi.
Pegar rætt er um jafnviðkvæmt
nial 0g kjaramálin, fer venjulega allt
1 háaloft.
Varla er að furða það, því að ekki
er útlitið glæsilegt. Ég þori þó að
veðja, að ekki fleiri en 10% af okk-
ar ágætu kollegasystrum hafa kynnt
sér málið að einhverju leyti. Hin 90%
hlusta á tröllasögur í býtibúrum,
renna þeim niður möglunarlaust og
segja næstu manneskju frá, með enn
þá meiri eldmóði en fyrr.
Hvað hefur allur þorri hjúkrun-
arkvenna gert til að upphefja sitt
stéttarfélag til forustu og einingar?
Minna en ekki neitt. Þær bera jú
félagsnæluna með pomp og pragt,
en hve margar mæta á fundi? Hve
margar vinna sér til vegs og virð-
ingar sem einstaklingar í þjóðfélag-
inu?
Hve margar nenna að sækja „mini-
námskeið" erlendis, borguð af rík-
inu? (Á ég þar við alla glæsilegu
styrkina, sem liggja óhreyfðir). Hve
margar nenna að sinna trúnaðar-
störfum í félaginu, jafnvel þótt til-
beðnar séu?
Já, lesandi góður, þetta er því mið-
ur staðreyndin, þó að ég viti, að all-
ur þorri ykkar fussi og sveii og komi
með alls kyns afsakanir við þessum
spurningum.
Afsakanir eru, því verr, ekki til,
því að ef svo væri, þá hefur sú sama
manneskja ekki tíma né rétt til að
kalla sig hjúkrunarkonu.
Málin breytast ekki mikið með rifr-
ildi og látum. Þau breytast ekki fyrr
en stéttin í heild getur sýnt svart
á hvítu, að hún sé þess virði að njóta
almennrar virðingar, bæði í starfi og
einkalífi.
Hún verður að geta sýnt, að hún
hefur vit á sínum eigin hagsmun-
um. Þangað til verður allt óbreytt.
Sömu aðstæður, sama lága kaupið.
Ég skal fúslega viðurkenna, að
íslenzka hjúkrunarstéttin hefur
margt til síns ágætis, framar erlend-
um starfssystrum okkar.
Fámennið hefur jú alltaf sitt að
segja. En aukin þekking á sínum
eigin málum kemur fámenninu ekk-
ert við, annað en að hægt væri með
góðri samvizku að sýna hinum undir
sængina á vel menntaðri stétt.
Mér finnst tími til kominn, að
hjúkrunarkonur vakni upp af sínum
sæta draumi, og venjum okkur af
þeim ósóma að koma sökinni á for-
ystumenn félagsins, en lítum í eig-
in barm og spyrjum sjálfar okkur,
hvað við getum gert til úrbóta.
Eins og fyrr segir, eru möguleik-
arnir geysilegir, og óafsakanlegt er,
hve lítið við höfum gert til að rétta
hlutina við.
En trúið mér, ekkert breytist fyrr
en viðleitni í þessa átt er almenn.
Ég skora á allar hjúkrunarkonur
að endurskoða afstöðu okkar til fé-
lagsins og stéttarinnar og gera til-
raun til að bæta hag okkar með auk-
inni kunnáttu og áhuga.
Gagnrýnandi.
TÍMARIT HJÚKRUNARFÉLAGS ÍSLANDS 67