Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.06.1997, Síða 13

aA lialda, ýmist af hjúkrunarfræðingi eða sjúklingn-
um sjálfum, til þess að leysa úr vandanum.
Olíkt því sem hér gerist voru skýrar reglur um
hver og hvernig ætti að gera hlutina. Með jtessu varð
hlutverk hvers starfsmanns og áljyrgð skýr. Það var
á ábyrgð hjúkrunarfræðinga að sjá um aðhlynningu
sjúklinga, meta ástand þeirra og framfylgja fyrirmæl-
um lækna um meðferð. Fyrir hvern sjúkling skráði
læknir alltaf fyrirmæli um f'æði, hreyfingu, hversu oft
ætti að taka lífsmörk og viðmiðunarmörk, lyf,
sárameðferð og svo mætti lengi telja. Aldrei kom það
fyrir að sjúklingi væri gefið lyf, s.s. ein panodil, án
þess að um það væru sérstök fyrirmæli. Til þess að
koma í veg fyrir að eitthvað misfærist var farið yfir
öll fyrirmæli á 24 klst. fresti eða á hverri næturvakt.
Skýrar reglur eru til um hvert einasta verk sem
hjúkrunarfræðingur þarf að gera, t.d. hvernig og
hversu oft á að skipta á ýmsum gerðum af æðaleggj-
um, hverju og hversu oft fylgjast á með hjá sjúkling-
um sem eru að fá blóð og livað á að gera og hvern á
að láta vita ef aukaverkanir verða, hvað þarf að gera
þegar sjúklingur er t.d. fluttur á gjörgæslu og svo
mætti lengi telja. Það er því á áhyrgð hjúkrunar-
fræðinganna gagnvart sjúkhngi og stofnuninni að
fylgja 1 jessum reglum. Þessar reglur gera það að
verkum að meira samræmi er í því hvernig hlutirnir
eru framkvæmdir, auðvelt er að rifja upp atriði sem
koma ekki mjög oft fyrir og síðast en ekki síst eru það
hjúkrunarfræðingarnir sjálfir sem vinna þessar regl-
ur og endurskoða þær reglulega.
Aðrar starfsstéttir
Margar starfsstéttir komú að þeirri meðferð og þjón-
ustu sem sjúklingar fengu og hér verður farið í þær
helstu sem hjúkrunarfræðingar höfðu samstarf við.
Við innlögn varð ákveðinn aðstoðarlæknir (,,intern“)
og ákveðinn sérfræðingur endanlega áhyrgur fyrir
þeirri meðferð sem hver sjúklingur fékk. Það lék því
aldrei vafi á, hvorki hjá sjúklingi né starfsfólki, hvaða
læknir sjúklings sinnti sjúklingi. Boðleiðir milli lækna
og hjúkrunarfræðinga vorú skýrar. Hjúkrunarfræð-
ingur hafði ávallt samband við aðstoðarlækninn, sem
síðan liafði þá samhand við sérfræðinginn eftir þör-
fum. Þegar aðstoðarlæknir sjúklings var ekki á vakt
var alltaf skráð á ákveðnum stað hver hefði tekið við.
Læknar gengu stofugang á milli 7 og 9 á morgn-
ana. Aðstoðarlæknar voru áhyrgir gagnvart sér-
fræðingi að vita allt um líðan og ástand sjúklinganna.
Hjúkrunarfræðingar tóku ekki þátt í þessnm stofu-
gangi og ekki voru heldur neinir morgunfundir. Einu
sinni í viku voru þverfaglegir fundir. Þá sátu aðstoð-
arlæknir sjúklings, hjúkrunarfræðingur, vaktstjóri,
deildarstjóri, félagsráðgjafi, útskriftarhjúkrunar-
fræðingur og prestur. Þar var farið yfir hvaða með-
ferð sjúklingar voru að fá og hver áætlunin væri um
framhaldið, ákveðið var hverjir þyrftu að koma að
málum sjúklings o.s.frv.
Utskriftarhjúkrunarfræðingar (nurse discharge
jjlanners) sáu um að útvega þá heimaþjónustu sem
sjúklingur þurfti á að halda og gat fengið vegna trygg-
inga en það gat verið fiókið mál að koma því öllu
heim og saman. Þeir sáu um að panta tæki og þjón-
ustu en ef sjúklingur eða fjölskylda þurfti kennslu í
t.d. sáraskiptingum eða lyfjagjöf var það lijúkrunar-
fræðingur sjúklingsins sem sá um Jtá kennslu.
Klínískir sérfræðingar í hjúkrun voru margir
starfandi við stofnunina. Þeirra hlutverk var m.a. að
sjá um að meta fræðslujiörf og kenna sjúklingum og
fjölskyldum þeirra. Einnig að annast fræðslu og ráð-
gjöf fyrir starfsfólk.
Félagsráðgjafar sáu um að koma sjúklinguin fyrir
á öðrum stofnunum og að ráða fram úr hinum marg-
víslegu félagslegu vandamálum.
„Resjiiratory therapists“ höfðu það hlutverk að
sjá um súrefnisgjöf, innöndunarlyf (ekki úða),
lungnabank og öndunarvélar.
Næringarráðgjafar sáu um að fræða sjúklinga,
sem þurftu að tileinka sér breytt fæði, og um ráðgjöf
varðandi fæði sjúklinga með „gastrostomiur“. Sér-
stakt teymi (svidtallað „nutritional support team“),
skipað hjúkrunarfræðingi, lækni og næringarráð-
gjafa, ráðlagði um næringu um magaslöngu og í æð og
liafði eftirlit með meðferðinni.
Lyfjafræðingar: Þegar fyrirmæli komu um lyfja-
gjöf var afrit sent í lyfjahúrið og lyfin síðan send á
deildirnar. Afritin voru sérstaklega merkt ef þeirra
var þörf strax. Hér má geta Jiess að hver sjúklingur
hafði ákveðna lyfjaskúffu J»ar sem Jiau lyf, sem við-
komandi var að taka, voru tiltæk og Jiað voru síðan
lyfjafræðingar sem sáu um að fylla á tvisvar á dag.
Lyfjafræðingar voru allan sólarhringinn á sjúkralnis-
inu. Það var Jjjónusta sem mér fannst alveg ómetan-
leg ef spurningar komu ujjjj um einhver lyf eða lyfja-
lausnir, Jiví oftast voru sjúklingar að fá margskonar
vökva og lyf samtímis. Lyfjafræðingarnir sáu einnig
um að blanda krabbameinslyf og sýklalyf Jjannig að
t.d. öll sýklalyf í æð komu á deildina blönduð í jjok-
um sem hjúkrunarfræðingar sáu svo um að hengja
ujjjj. Það var síðan samkomulagsatriði milli lyfja-
fræðinga og hjúkrunarfræðinga hvor aðilinn fræddi
sjúkling um Jjau lyf sem hann útskrifaðist með.
PrestJjjónusta: Prestar hinna ýmsu trúarbragða
voru starfandi við sjúkrahúsið. Þeir voru til taks ef
sjúklingar eða starfsfólk óskaði og Jjess má geta að
Jjeir tóku einnig Jiátt í Jjverfaglegum funduni.
Sérstakir starfsmenn sáu um flutning á sjúk-
lingum t.d. í rannsóknir eða meðferð og enn aðrir sáu
um að bera fram matinn og safna saman matseðlum.
Lauii
Aður en starfsmaður er ráðinn til vinnu er honum hoð-
ið ákveðið tímakaup sem liann verður að velja eða
hafna. Greitt er tímakaup sem er mismunandi eftir
vöktum. Það er erfitt að segja nákvæmlega til um
TÍMARIT HJÚKRUNARFRÆÐINGA 2.TBL. 73.ÁRG. 1997
149