Tímarit um endurskoðun og reikningshald - 01.02.1976, Blaðsíða 27

1957 og flutti í hana það sama ár.
Vegna „ónœðis í húsinu og óþefs frá
verksmiðju í grenndinni“ seldi llann
íbúðina á árinu 1959 með söluhagnaði.
Skattstjóri frestaði skattlagningu sölu-
hagnaðarins, sbr. ákvœði 2. mgr. e.
liðs 7. gr., vegna þess að A keypti á
árinu 1960 húseignina nr. 2 í fok-
lieldu ástandi á kr. 200.000. Eftir
að hafa lagt kr. 356.000 í húsið
seldi hann það 1. febrúar 1961 „vegna
þess að hann sá fram á, að hann hafði
ekki efni á að búa í svo dýru hús-
næði.“ Þá keypti A á árinu 1961 íbúð-
ina nr. 3, sem hann seldi aftur með
hagnaði árið 1962, vegna þess að ibúð-
in var staðsett við mikla umferðargötu,
en A átti 4 börn. Sama árið (1962)
keypti A síðan íbúð nr. 4. A virðist a.
m.k. hafa búið í íbúð nr. 1 og nr 3.
Með hliðsjón af þessum tíðu kaupum
og sölum A á íbúðum, var A skattlagð-
ur af söluhagnaði íbúðanna nr. 1, 2 og
3, á þeim grundvelli að hann hefði
keypt þær með það fyrir augum að
selja þœr aftur með liagnaði, sem úti-
lokaði að hægt vœri að beita undan-
þáguákvœði 2. mgr. e. liðs 7. greinar
tekjuskattslaganna.
í þessum úrskurði virðist skattlagning-
in eingöngu bvggð á hinum ytri ein-
kennum, þ.e. að kaupin og sölurnar voru
margar á skömmum tíma. Það kemur í
rauninni ekkert fram um gróðaskynsá-
setning A og það er ekki upplýst, hvernig
A eignaðist fyrstu íbúðina og sala allra
ibúðanna er skattlögð með visan til 1.
mgr. e. liðs 7. greinar. Það er því vafa-
samt að þessi úrskurður fái staðizt.
sérstaklega að því er varðar sölu á íbúð
nr. 1 og 2, enda hefur hæstiréttur kom-
izt að gagnstæðri niðurstöðu í svipuðu
máli í
hrd. í 39. bindi 1968, bls. 318. Þar
voru málsatvik þau, að K átti íbúð
nr. 1, sem hann seldi 13. desember
1962, en keypti 10. júlí sama ár íbúð
nr. 2. Um haustið 1962 flutti hann
búsetu sína í þá íbúð og bjó þar fram
á sumarið 1963, er hann seldi hana.
Þaðan flutti K í íbúð nr. 3, er hann
keypti haustið 1963. íbúð nr. 3 seldi
K í desember 1963 og flutti þá í leigu-
íbúð, er liann bjó í fram á mitt ár
1964, er hann keypti íbúð nr. 4 og
flutti þangað.
Skattyfirvöld töldu K til skatt-
skyldra tekna söluhagnaðinn af sölu í-
búðanna nr. 2 og 3. Þau byggðu á því,
að hin tíðu kaup og sölur K á íbúðum,
virtust benda til þess, að þau væru
gerð í gróðaskyni. Ennfremur bentu
þau á, að K hefði siðar selt íbúð nr. 4
(sem ekki var deilt um í máli þessu),
byggt og selt hús á árinu 1966 og loks
keypt íbúð á árinu 1966. Héldu skatt-
yfirvöld því fram, að þegar dómstól-
ar legðu mat á gerðir skattyfirválda,
væri eðlilegt, að þeir liefðu einnig hlið-
sjón af því, sem síðar gerðist, eins og
i máli þessu.
K, sem var starfsmaður heildsölu-
fyrirtækis, þegar sölur nr. 1 til 3 fóru
fram, kvaðst hafa neyðst til að selja
íbúðirnar vegna fjárskorts, en keypt
þær til íbiiðar fyrir sig og fjölskyldu
25