Svava - 01.04.1899, Blaðsíða 28

■100—
’Viltu kveða upp dóra yfir mér?‘ mælti húu með
hægð.
’Þaðhefóg þegav gevt‘, svavaði Monica.
’Og þú álítur að dg só sek‘, mælti lafði Avden.
’ISTei; at insta gvunni hjavta míns, tvúi óg því að
þú sévt saklaus', ansaði Monica.
Þegav lafði Avden lieyrði þessi ovð, floygði húu sév
á. knó fvammi fyviv lienni, gveip um henduv hennav og
þrýsti á þæv mövgum kossum og vœtti þær-í tárum sínum.
’Þú trúii' mév þá‘, hvópaði hún; ‘þú tvúiv sakleysi
míuu. Þú hefiv heyvt alla söguna, og samt tvúivðu mév.
Monica Gvay laut uiðuv að liinni fögvu, gvátaudi
konu og kysti hana.
’Eg ev sannfærð um sakleysi þitt‘, mælti liún hlíð-
lega.
’En hann—maðuviun sem ég elslvaði af öllu hjarta—
maðuviun rninn, sem einu sinni elskaði mig—hann tvúði
því að ég væri sek‘.
’Já, en þú vevðuv að sýna honum sanngivni. Þú
vevður að minnast þess, að hann hafðj þegav lesið um,
hugsað um og dæmt seka aðalpevsónuna í þessu máli, óg
raaður sem hefiv heilbvigða sk.ynsemi og góða dómgveind,
ev ekki fijótuv til að bveyta skoðun siuni. Þú máttjekki
t-aka havt á honum fyviv veiði haus, eða þó honum findist